ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 607

บทที่ 607

ตอนที่หลิวกว่างกำลังพาคนเข้ามายังห้องเพชรนั้น เย่เฉินก็เพิ่งออกจากบ้าน ขับรถBMWของพ่อตาตนเองออกมา มุ่งหน้าไปยังเทียนเซียงฝู่

เดิมที เขาไม่อยากรีบออกไปเร็วอย่างนี้

แต่แม่ยายของเขา ก็บ่นเขาอยู่ที่บ้าน

เดี๋ยวบ่นว่าเซียวฉางควนไปร้านอาหารสิ้นเปลืองเงิน คิดว่าเงิน2หมื่นนั้น ไม่สู้เอาไปซื้อเครื่องสำอางให้เธอเองดีกว่า แถมยังได้เอาไปเล่นไพ่นกกระจอกกับเพื่อนๆ ได้ตั้งหลายเที่ยว

เดี๋ยวก็บ่นว่าเย่เฉินอยู่ที่บ้าน ไม่รู้จักออกไปหางานหาเงิน มาอยู่กินฟรีๆ อยู่ได้

จากนั้น เธอยิ่งพูดก็ยิ่งใส่อารมณ์ บอกจะหางานให้เย่เฉินไปเป็นยามที่ลานจอดรถ ยังบอกว่าเงินเดือนเดือนละ3พันหยวน ถ้าได้เงินเดือนมา ก็ต้องให้เธอให้หมด

เย่เฉินรู้ว่า ช่วงนี้หม่าหลันไม่มีเงิน กระเป๋าโล่งกว่าหน้าเสียอีก ออกไปก็เล่นไพ่ไม่ได้ ดังนั้น ช่วงเวลาส่วนใหญ่ของเธอ ก็ได้แต่อยู่ในบ้าน

ส่วนเธอก็อยู่ได้แต่ในบ้าน คงจะเบื่อไม่น้อย คงต้องบ่นไม่หยุดอย่างแน่นอน

เธออารมณ์ไม่ดี พอเห็นเย่เฉินก็รกสายตา

พอดีว่า คืนนี้พ่อตาเซียวฉางควนและภรรยาตนเองเซียวชูหรัน ยังไม่ได้กลับบ้าน ดังนั้น หม่าหลันก็เลยถือโอกาสบ่นดุด่าเขา ทำให้เย่เฉินรำคาญมาก ดังนั้นก็เลยรีบออกบ้านไป ต่อให้นั่งในรถ ก็ยังดีกว่านั่งในบ้านกับเธอ

เย่เฉินขับรถมาถึงที่เทียนเซียงฝู่ หลังจากจอดรถไว้ที่ประตูเทียนเซียงฝู่แล้ว ก็ไม่ได้รีบขึ้นไปด้านบน

เขามองเวลาแล้วเห็นว่ายังไม่สาย คิดว่าพ่อตาคงยังนั่งอยู่ด้านบนสักพัก ก็เลยดับเครื่องยนต์ แล้วนั่งฟังเพลงในรถ เพื่อฆ่าเวลา

ตามแผนเดิม เขาคิดว่าพอพ่อตากินข้าวดื่มเหล้าเสร็จแล้ว ก็จะโทรหาตนเอง ตนเองค่อยขึ้นไป

แต่ว่า พอรออยู่ที่ประตูเทียนเซียงฝู่สักพัก เย่เฉินก็รู้สึกมีอะไรแปลกๆ

หน้าประตูเทียนเซียงฝู่ มักจะมีพนักงานหญิงและยามอยู่ตลอด2คน ยามทำหน้าที่ดูแลความปลอดภัย พนักงานทำหน้าที่ต้อนรับ