เพราะรู้ว่าองค์กรพั่วชิงในตอนนี้นั้นเก็บตัวเงียบเป็นอย่างดี ดังนั้นครั้งนี้ที่เย่เฉินเดินทางมานครนิวยอร์ก ก็ไม่คิดจริงๆว่าจะมาโคจรเจอกับองค์กรพั่วชิงได้อีก
ทว่า ในตอนนี้ตัวเองเพิ่งจะเดินทางมาถึงที่ชั้น17ของโรงพยาบาลแมนฮัตตัน ก็มีผู้บาดเจ็บคนหนึ่งขององค์กรพั่วชิงถูกส่งตัวมา นี่ไม่ใช่เรื่องบังเอิญแน่ๆ
สัญชาตญาณของเย่เฉินบอกเขาว่า องค์กรพั่วชิงจะต้องมาเพราะโจวเหลียงเวิ่นอย่างแน่นอน
และจุดประสงค์ที่พวกเขาเข้าใกล้โจวเหลียงเวิ่น ไม่ต้องบอกก็คงต้องเพราะซื่อฟางเป่าจ้วง
เย่เฉินแอบคิดในใจ “ตอนที่เราโทรหาหว่านเอ๋อร์ เธอได้พูดว่า เมิ่งฉางเชิงเคยได้พูดกับหลินจู๋ว์หลูพ่อของเธอถึงเรื่องซื่อฟางเป่าจ้วงมาก่อน อย่างนั้นอู๋เฟยเยี่ยนก็ย่อมต้องรู้ถึงการมีอยู่ของซื่อฟางเป่าจ้วงนี้ และอาจจะเป็นเพียงบุคคลเดียวในองค์กรพั่วชิงที่รู้เบื้องลึกเบื้องหลังของซื่อฟางเป่าจ้วง ตอนนี้คนขององค์กรพั่วชิงให้ความสนใจกับของสิ่งนี้ อย่างนั้นแล้วนี่ก็น่าจะเป็นคำสั่งของอู๋เฟยเยี่ยนนะสิ ”
คิดมาถึงตรงนี้ ภายในใจของเย่เฉินก็เริ่มมีความหวาดระแวงขึ้นมาเล็กน้อย
เขารู้ว่าในองค์กรพั่วชิงนอกจากอู๋เฟยเยี่ยนแล้ว ก็ยังมีอีกสามผู้อาวุโสกับอีกหนึ่งท่านเอิร์ล หากอู๋เฟยเยี่ยนส่งหนึ่งท่านเอิร์ลมา ตัวเองก็อาจจะมีโอกาสชนะ แต่หากส่งหนึ่งในสามผู้อาวุโสมา ตัวเองคนต้านรับไม่ไหว
เพราะว่า นั่นคือยอดฝีมือทั้งสามคนที่เปิดจุดหนีว๋านแล้ว และความแข็งแกร่งของพวกเขานั้นประมาทไม่ได้เลย
เย่เฉินคิดวิเคราะห์สถานการณ์ตรงหน้าอย่างคร่าวๆ รู้สึกว่าต้องพาโจวเหลียงเวิ่นไปที่ที่ปลอดภัยโดยเร็วที่สุด เพื่อไม่ให้มีเวลาที่ยาวนานจนอุปสรรคมากขึ้นตาม
ก่อนหน้านั้นมีเพียงตระกูลรอธส์ไชลด์ที่ต้องการจับตัวเขา ตอนนี้ แม้แต่องค์กรพั่วชิงเองก็เข้ามาแทรกแซงด้วย หากไม่หาทางโยกย้ายโจวเหลียงเวิ่นออกไป ไม่แน่ตัวเองกับเขาก็อาจจะตกอยู่ในอันตรายได้
และเวลาแบบนี้ก็ไม่เหมาะที่จะต่อสู้ใดๆ ความปลอดภัยเป็นสิ่งที่สำคัญที่สุด
เมื่อเห็นอีกฝ่ายถูกเข็นเข้าไปในห้อง1707 เย่เฉินก็เดินไปที่หน้าประตูห้อง1708
หลังจากที่เคาะประตูห้องไปสองที เขาไม่รอให้แฮงค์ที่อยู่ในห้องตอบรับ ก็เปิดประตูห้องเข้าไป
ห้องพักเดี่ยวที่แฮงค์อยู่ เหมือนอพาร์ทเมนต์ห้องชุด เข้าประตูมาคือห้องโถงเล็กๆสำหรับพักผ่อน ด้านในก็ถึงจะเป็นห้องพักผู้ป่วย
แฮงค์ในตอนนี้ กำลังนอนอย่างเบื่อหน่ายอยู่บนเตียง รอการตรวจเพื่อติดตามผลของหมอ
เมื่อเห็นเย่เฉินเข้ามา เขาก็รีบลุกขึ้น แล้วพูดด้วยความเคารพว่า“คุณเย่มาแล้ว!”
เย่เฉินพยักหน้า วางดอกไม้สดที่นำมาด้วยไว้ข้างๆ แล้วถามเขาว่า“ฮาวเวิร์ดได้ให้ภารกิจใหม่อะไรหรือเปล่า ?”
นอกจากนี้ เอฟบีไอเหล่านี้ก็ยังติดอาวุธครบมือด้วยกระสุนจริง หากมีใครบุกเข้าไป พวกเขาจะต้องลั่นไกอย่างไม่ลังเลแน่นอน
ขอแค่ลั่นไก เหตุการณ์ก็จะต้องรุนแรงขึ้น
เย่เฉินกับเอฟบีไอไม่ได้เป็นศัตรูคู่แค้นกัน และไม่มีทางจะฆ่าเอฟบีไอที่มาคุ้มครองโจวเหลียงเวิ่นด้วย ดังนั้นเรื่องนี้หากต้องใช้ไม้แข็ง โดยพื้นฐานแล้วก็แก้ปัญหาอะไรไม่ได้
แต่ว่า หากใช้ไม้อ่อนก็ไม่มีวิธีที่ดีอะไร
คนตั้งยี่สิบกว่าคน จะให้ตัวเองไปล้างสมองพวกเขาทีละคนคงไม่ได้แน่?
หรือต่อให้จะพาตัวคนออกไปได้สำเร็จ โจวเหลียงเวิ่นก็ต้องกลายไปเป็นผู้ร้ายที่ถูกออกหมายจับหรือเปล่า?ตามความต้องการของเขา ยอมที่จะติดคุกดีกว่า ไม่ยอมต้องกลายไปเป็นผู้ร้ายที่ถูกออกหมายจับแน่
ในตอนที่เย่เฉินตกอยู่ในภาวะที่คิดไม่ตกนั้น จู่ๆมือถือของเขาก็ได้รับข้อความหนึ่ง
เป็นข้อความที่ส่งมาจากหลินหว่านเอ๋อร์ ใจความว่า“คุณชาย อู๋เฟยเยี่ยนเดินทางไปนครนิวยอร์กแล้ว!รีบไปจากตรงนั้นโดยเร็วที่สุด!”

ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
สมน้ำหน้าไอฉางควน เหมาะกับหม่าหลันดี ขี้โม้เหมือนกัน ว่าคนที่มีความสามารถว่ากระจอกเหมือนกัน หลงตัวเองเหมือนกัน พูดมาได้ไงมึงกับหานเหมยชิงเป้นคู่ฟ้าประทาน 5555 สมล่ะที่คบกังหม่าหลันได้...
ทั้งที่เป็นผู้ชาย แรงเยอะกว่า ตัวใหญ่ก็ว่า แต่กลัวกับอีหม่าหลันพูดขู่แค่นี้เนี่ยน่ะ ไม่น่าเกิดเป็นผู้ชายเลยมึงไอเชียวฉางควน กูคิดว่าเป็นตุ๊ด ปากบอกรอเหมยชิงมานาน อยากจะพัฒนาความสัมพันธ์ อยากจะมีเพศสัมพันธ์อยากจะอยู่กับเหมยชิง อยากแต่งงานกะเหมยชิงอีกครั้ง ทั้งที่เหมยชิงยอมกลับมาหาเพื่อมึง แต่มึงกลับไม่กล้าทำไรกะอีหม่าหลันสักอย่าฃ แค่หม่าหลันพูดขู่ว่าจะไปหาเรื่องเหมยชิง แทนที่จะให้เหมยชิงจ้างบอดีการ์ดมา อีหม่าก้ทำไรไม่ได้ล่ะ หรือไอฉางควนปกป้อง สู้กันจริงๆหม่าหลันก้สู้คงไม่ได้หรอก ทำมึงกลับกลัวหัวหด ชาตินี้ก้คงไม่ได้อยุ่กับคนรักหรอก ฝันไปเถอะมึง กระจอก...
ไม่ใช่ว่าข้อมูลของเย่เฉิน ตอนตั้งแต่9ขวบจนถึงปัจุบัน ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่ลบไปแล้วไม่ใช่หรอหรือเก้บซ่อนไว้ ถ้า้ป้นอย่างงี้ แสดงว่าองกรพั้วชิงก้สามารถหาได้เช่นกันดิ ถ้างั้น ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่มันลบออกข้อมูลตอนเด้กของพระเอกออกไปหรอกหรอ -.-"...
พูดมาได้ไงไม่ได้หวังเกินตัว แต่อยากมีลูกกะเย่เฉิน ถึงกับขนาดที่ว่าจะแอบมีความสัมพันกับพระเอกตอนหลับ แบบนี้ไม่ได้เรียกหวังเกินตัวเลยงั้นอ่าดิ 555 ผมชอบอ่านเรื่องโรงแมนติกน่ะ เพราะมันพอดี แต่เรื่องนี้อ่านแล้วไม่ฟินอ่ะ เรื่องความรักชายหญิง เพราะมันลุกหนักเกินไปจน จนไม่มีให้ลุ้นอาะ...
ไม่เข้าใจจริง ว่าทำไมต้องให้พระเอกชดเชย หรือชดใช้ความรักให้หญิงสาวพวกนี้ ถ้าเป้นกุ้ซิวอี้พอยอมรับได้เพราะ เป้นคู่หมั่นพระเอก แต่พวกที่เข้ามาหาพระเอก พระเอกก้แค่ช่วยไปเท่านั้น ให้จะได้สะดวกต่อการทำงานร่วมกัน ไม่ได้ช่วยเพราะรัก แต่พวกหล่อนกับบอกให้ชดใช้ ทั้งที่ที่พวกหล่อนมารักพระเอกแท้ๆ แต่กลับจะให้พระเอกชดใช้เนี่ยน่ะ...
เฮเลน่า แม่งก่น่ารังเกียจเกิ้น...
เฮเลน่ามึงก้ฝันกลางวันเกิ้น ถามหน่อยสู้ไรกับนานาโกะหรือกู้ซิวอิ้วอีกได้บ้าง เรื่องนี้ผู้หญิงแม่งก้มโนเก่งเกิน คิดว่าจะได้ใช้ชีวิตร่วมกับพระเอก 555...
แล้วตู้ไหชิง ไม่ใช่ผู้หญิงที่ไอซูเต้าขอแต่งงานหรอ ไม่รู้คนเขียน หรือคนแปลที่แปลมั่ว ซูเต้า ไม่เคยขอใครแต่งงาน แล้วไห่ชิงนั้นไม่ได้เรียกว่าขอแต่งงานหรอกหรอ 555...
พระเอกมันเป้นห่วงความรุ้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น ไม่อยากให้เศร้าใจมากขนาดนี้น ทำไมไม่แต่งงานกับนานาโกะไปเลยล่ะ ขัดใจ ถ้าเป้นครอบครัวอื่นอยากยกความดีความชอบให้ลูกสาวอีกฝ่ายก้ไมาแปลก แต่ครอบครัวนานาโกะยังไงต่อให้ไม่ยกความดีความชอบให้นานาโกะ พ่อนานาโกะก้รักนานาโกะมากอยุ่ล่ะ แคร์ความรู้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น แต่งงานไปนานาโกะไปเลย ได้จบๆ 555...
บางที อ.ก้เขียนลำเอียงเกินไป วานพั่วจวิ้นทำงานแค่ตายจนกว่าจะได้ยามา แต่ซูรั่วรี่ไม่ได้ทำไรเลย มาถึงก้ได้ยาล่ะ 555...