ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 611

บทที่ 611

ในตอนนี้จางจื่อโจวก็แทบจะพิการ เจ็บตัวไปทั่วร่าง ความกล้าและพละกำลังก็มลายหายสิ้นไปหมด!

เขามองเย่เฉินอย่างสิ้นหวัง ที่ในใจคิด ก็มีแต่ผู้อ่อนแอที่ถูกตนเองฆ่าตาย

หรือว่า วันนี้ตนเองจะต้องมีจุดจบเดียวกับผู้อ่อนแอพวกนั้นแล้ว? ถูกยอดฝีมือที่ไม่สามารถประมือได้ เข่นฆ่างั้นหรือ?!

พอคิดถึงจุดนี้ ในใจจางจื่อโจวก็กลัวอย่างสุดขีด!

พลังของเขานั้นก็มากอยู่ แต่ไม่ได้แปลว่าเขาจะไม่กลัวตาย

กลับกัน

เขายิ่งฆ่าคนมามาก เขายิ่งรักชีวิต

เขาอยากมีชีวิตรอด เขาอยากมีชีวิตที่สบายๆ มีอยู่มีกิน ใช้ชีวิตชิลๆ

ดังนั้น เขาก็เลยมาอยู่กับตระกูลอู๋ เพื่อช่วยกันทำชั่ว

ศัตรูของตระกูลอู๋ เขาฆ่าเอง พอฆ่าแล้ว ก็จะได้รับเงินจากตระกูลอู๋จำนวนมาก

หลายปีมานี้ ที่มีชีวิตสุขสบาย เขายิ่งคิดว่ามีชีวิตอยู่มันดีเพียงใด

ดังนั้น ตอนนี้จะให้เขาตายไป ไม่ว่าอย่างไรเขาก็รับมันไม่ได้

ดังนั้น เขาก็ร้องไห้พูดกับเย่เฉินว่า “อาจารย์เย่ครับ ผมมีตาแต่ไร้แววเองครับ ไม่รู้ว่าคุณมีพลังมากมายขนาดนี้ ขอให้คุณคิดว่าผม

ทำงานให้กับตระกูลอู๋เท่านั้น คิดว่าผมรับคำสั่งมาจากตระกูลอู๋เท่านั้น ปล่อยผมไปเถอะครับ!”

เย่เฉินพูดเสียงเย็น “ก็เพราะว่ามึงทำงานให้ตระกูลอู๋นี่แหละ กูเลยยิ่งรู้สึกว่ามึงสมควรตาย!”

พูดไป เย่เฉินก็กระทืบลงไปที่หัวไหล่ขวาของเขา ทำให้แขนขวาของเขาใช้การไม่ได้!

จางจื่อโจวเจ็บปดจนร้องโอดโอย เย่เฉินก็พูดอย่างรังเกียจว่า “ใครมีความแค้นกับกู แล้วมาฆ่ากู กูยังพอเข้าใจ แต่มึงไม่มีความแค้น

กับกู แต่มึงมาฆ่ากูเพราะเงิน มึงว่า มึงสมควรตายมากกว่าศัตรูของกูไหม? ”

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน