ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 614

บทที่ 614

พูดจบ เขาก็พูดกับหงห้าว่า “หงห้า ในเมื่อหลิวกว่างมันกลายเป็นคนตกอับไปแล้ว แล้วพ่อของมันควรจะเรียกว่าอะไรดี? ”

หงห้าก็ครุ่นคิด แล้วพูดว่า “ในเมื่อเป็นพ่อของไอ้ ตกอับ......เช่นนั้นก็เรียกว่า พ่อไอ้ตกอับ แล้วกัน? ”

เย่เฉินพยักหน้า “ใช่แล้ว！คุณพูดถูก ก็เรียกว่า พ่อไอ้ตกอับ แล้วกัน”

พูดจบ เย่เฉินก็มองหลิวกว่าง แล้วถามยิ้มๆ ว่า “หลิวกว่าง มึงคิดว่าไง? ”

หลิวกว่างก็พยักหน้ายิกๆ แล้วทำหน้าทำตาพูดว่า “ท่านหงห้าพูดถูก ผมคือ พ่อไอ้ตกอับ ครับ！”

“อืม” เย่เฉินพยักหน้าอย่างพอใจ แล้วพูดกับหงห้าว่า “คุณดูสิ ในเมื่อตัวมันเองก็บอกเอง เช่นนั้นก็รีบเตรียมสุดยอดลายมือ มาให้มันหน่อย”

“สุดยอดลายมืองั้นหรือ? ” หงห้าก็อึ้งไป แล้วพูดว่า “อาจารย์เย่ครับ สุดยอดลายมืออะไรหรือครับ? ผมไม่เคยเขียนพู่กันจีนเลยน่ะสิ....”

เย่เฉินก็ชี้ไปทางคำว่า ตกอับ ที่หน้าปากของหลิวหมิง แล้วถามหงห้าว่า “ก็เขียนอักษรบนหนังมนุษย์ไง คุณลืมแล้วหรือ? ”

หงห้าก็ตีหัวตัวเองที่เพิ่งนึกได้ แล้วก็พูดอย่างรู้สึกผิดว่า “ไอ้หยา ขอโทษจริงๆ ครับอาจารย์เย่ ผมโง่ไปหน่อย ไม่คิดว่าคุณจะหมายความอย่างนี้！”

พอหลิวกว่างได้ยินดังนั้น ก็ตกใจจนวิญญาณแทบจะออกจาร่าง！

บนหน้าผากของลูกชายมีคำว่า ตกอับ ก็เป็นความเจ็บของตนเองอย่างที่สุดแล้ว ถ้าหากว่าหน้าผากตนเองมีคำว่า พ่อไอ้ตกอับ ล่ะก็ ไม่สู้ให้ตนเองตายไปเลยดีกว่า！

เขาก็เลยร้องพูดว่า “อาจารย์เย่ครับ คุณก็เห็นว่าผมอายุปูนนี้แล้ว คุณก็ไว้หน้าผมหน่อยแล้วกันนะครับ.....”

เย่เฉินพยักหน้า แล้วตั้งใจพูดว่า “กูก็เอาหน้าไว้ให้มึงแล้วไง ดังนั้นก็เลยให้หงห้าไปสลักหน้าผากมึง ไม่เช่นนั้น สองข้างหน้ามึง กูก็จะสลักคำว่า ตกอับ ด้วย ให้ลูกมึงด้วย ให้มึงสองพ่อลูกได้แฟชั่นเซ็ตใหม่！”

หลิวกว่างก็ร้องไห้หมดสภาพ แหกปากร้องพูดว่า “อาจารย์เย่ปล่อยผมไปเถอะครับ ผมแก่แล้ว หนังก็เหี่ยวแล้ว ท่านหงห้าเขาสลักไม่ถนัดหรอกครับ！”