เข้าสู่ระบบผ่าน

ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 617

บทที่ 617

หลิวหมิงก็รีบพูดต่อคำพูดของหลิวกว่าง “เช่นนั้น ถ้าผมไปบ้านตระกูลอู๋ แล้วตาแก่ตระกูลอู๋ จะมานับผมว่าเป็นพ่อบุญธรรมไหมเนี่ย? ”

หลิวกว่างดีดนิ้ว “เห้ย อย่าว่าไป ผมคิดว่ามีความเป็นได้สูง！”

หลิวหมิงรีบพูดว่า “โห พ่อ ไม่ไหวมั้งครับ！ถ้าไอ้แก่นั่นเรียกเราสองคนว่า พ่อ การนับญาติมันก็ผิดเพี้ยนไปหมดสิครับ? ”

หลิวกว่างก็ทำท่าคิด แล้วพยักหน้าพูดว่า “พูดไปก็มีเหตุผล งั้นเดี๋ยวผมให้ไอ้แก่นั่น เรียกผมว่า พ่อบุญธรรม คนเดียวแล้วกัน ได้ไหม? ”

หลิวหมิงก็หัวเราะคิกคัก “ผมว่าได้อยู่นะ！”

ตอนนี้หลิวกว่างก็พูดว่า “จริงๆ แล้วคนตระกูลอู๋เนี่ยนะ ล้วนมีความชอบที่พิสดารๆ ไม่เพียงแค่คุณชายอู๋ที่ชอบกินขี้ ท่านปู่อู๋ที่ชอบมีพ่อบุญธรรม แม้แต่อู๋ตงไห่คนนี้ ก็มีความชอบที่พิสดารเหมือนกัน”

“อย่างนั้นหรือครับ? ” หลิวหมิงถามอย่างสงสัย “อู๋ตงไห่มีความชอบอะไรที่พิสดารล่ะนี่? หรือว่าเขาจะชอบกินไอ้อันนั้น? ”

“ก็ไม่ใช่หรอก” หลิวกว่างพูดตอบ “ผมได้ยินมาว่า สมัยอู๋ตงไห่หนุ่มๆ มีประสบการณ์ที่โดนสวมเขาอย่างช่ำชองมาก”

หลิวหมิงก็ถามอย่างสงสัยว่า “พ่อครับ ประสบการณ์ที่โดนสวมเขา หมายความว่าอะไร? ”

หลิวกว่างตอบ “เฮ้อ ก็ชอบถูกคนอื่นสวมเขาให้อย่างไรเล่า ยิ่งหลอกเขามากเท่าไร เขายิ่งฟิน！”

หลิวหมิงทำเสียงตกใจ “อัศจรรย์ขนาดนั้นเลยหรือครับ? ”

“แน่นอนล่ะ！” หลิวกว่างก็ยิ้มหน้าแข็งๆ แล้วพูดว่า “ได้ยินมาว่า สมัยอู๋ตงไห่หนุ่มๆ มีความฝันที่ยิ่งใหญ่ด้วย”

หลิวหมิงถาม “ความฝันอะไรครับ? ”

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน