บทที่ 619
สองพ่อลูกตระกูลหลิวหนีเอาชีวิตรอดไปแล้ว หงห้าก็คิดว่า การลงโทษแบบนี้ของอาจารย์เย่น่าสนใจดี ไม่ต้องลงมือด้วยตนเอง ก็สามารถทำให้ทั้งสองคนหวั่นกลัวไม่เป็นอันหลับนอน พูดได้ว่าเป็นการลงโทษที่ดีที่สุดสำหรับพวกเขาแล้ว
ในตอนนี้ในห้องอาหารเหลือเพียงบอดี้การ์ดของตระกูลอู๋
หงห้าก็เอ่ยปากถามว่า “อาจารย์เย่ครับ ไอ้พวกนี้ จะจัดการอย่างไรดี? คุณว่าฆ่าพวกมันเลยดีไหมครับ? หรือว่าจะ......”
เย่เฉินก็แจ๊ะปากพูดว่า “อันนี้ต้องค่อยๆ คิด คุณมีความคิดอะไรดีๆ ไหม? ”
หงห้าก็มองไปยังจางจื่อโจว ที่เหมือนหมานอนตายตัวหนึ่ง ในใจก็โมโห
ก่อนหน้านี้เขาไม่คิดเลยว่า ตระกูลอู๋อยากจะฆ่าตนเอง
โชคดีที่วันนี้ได้อาจารย์เย่ช่วยไว้ ตนเองเลยมีชีวิตรอดมาได้
ไม่เช่นนั้น ตนเองก็คงจะต้องตายด้วยเงื้อมมือของจางจื่อโจวไปแล้ว!
ดังนั้น ตอนนี้ความแค้นที่หงห้ามีแต่ตระกูลอู๋ ก็เพิ่มขึ้นในพริบตา
เขาอยากจะสับพวกจางจื่อโจวทั้ง5คนให้เป็นหมื่นๆ ชิ้น
ดังนั้น เขาก็รีบพูดว่า “อาจารย์เย่ครับเอาไอ้5คนนี้ให้ผมจัดการแล้วกันครับ!”
เย่เฉินก็ถามอย่างสงสัยว่า “คุณคิดว่าจะจัดการอย่างไร? ”
หงห้าก็พูดเสียงเย็น “เอาไปเลี้ยงหมาในฟาร์มให้หมด ให้หมาของผมค่อยๆ กินพวกมันให้หมดใน1เดือน!”
พูดไปดังนั้น หงห้าก็พูดอีกว่า “คืนนี้ ก็ให้หมาของผม กินไอ้ของที่อยู่ในกางเกงพวกมันก่อนเลยแล้วกัน!”
พวกจางจื่อโจวทั้ง5คนได้ยินดังนั้น ก็ตกใจจนร้องไห้โฮ!
ปกติแล้วเป็นยอดฝีมือที่เข่นฆ่าคนเป็นผักปลา ตอนนี้กลายเป็นที่หวาดกลัวจนแทบจะตาย
แต่ว่า หนึ่งในพวกเขา รู้ว่าครั้งนี้ไม่รอดแน่ ก็เลยตะโกนออกมาอย่างดังว่า “ผม!ผมคนแรก!”
จากนั้นก็มีตะโกนเหมือนกัน “ผมคนที่สอง!”
“ผมคนที่สาม!”
“ผม ผมคนที่สี่!”
ทั้งสี่คนพูดต่อกันราวกับเสียงประทัดที่ดังเรียงกัน ทีเดียวก็ได้ลำดับทั้งสี่หมดแล้ว
จางจื่อโจวที่เงียบไม่พูดอยู่นาน ก็ได้แต่รับเอาลำดับที่5ไป
เขาแสดงสีหน้าหัวเสีย จนอยากจะฆ่าตัวตายตรงนั้น!
------------

ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
สมน้ำหน้าไอฉางควน เหมาะกับหม่าหลันดี ขี้โม้เหมือนกัน ว่าคนที่มีความสามารถว่ากระจอกเหมือนกัน หลงตัวเองเหมือนกัน พูดมาได้ไงมึงกับหานเหมยชิงเป้นคู่ฟ้าประทาน 5555 สมล่ะที่คบกังหม่าหลันได้...
ทั้งที่เป็นผู้ชาย แรงเยอะกว่า ตัวใหญ่ก็ว่า แต่กลัวกับอีหม่าหลันพูดขู่แค่นี้เนี่ยน่ะ ไม่น่าเกิดเป็นผู้ชายเลยมึงไอเชียวฉางควน กูคิดว่าเป็นตุ๊ด ปากบอกรอเหมยชิงมานาน อยากจะพัฒนาความสัมพันธ์ อยากจะมีเพศสัมพันธ์อยากจะอยู่กับเหมยชิง อยากแต่งงานกะเหมยชิงอีกครั้ง ทั้งที่เหมยชิงยอมกลับมาหาเพื่อมึง แต่มึงกลับไม่กล้าทำไรกะอีหม่าหลันสักอย่าฃ แค่หม่าหลันพูดขู่ว่าจะไปหาเรื่องเหมยชิง แทนที่จะให้เหมยชิงจ้างบอดีการ์ดมา อีหม่าก้ทำไรไม่ได้ล่ะ หรือไอฉางควนปกป้อง สู้กันจริงๆหม่าหลันก้สู้คงไม่ได้หรอก ทำมึงกลับกลัวหัวหด ชาตินี้ก้คงไม่ได้อยุ่กับคนรักหรอก ฝันไปเถอะมึง กระจอก...
ไม่ใช่ว่าข้อมูลของเย่เฉิน ตอนตั้งแต่9ขวบจนถึงปัจุบัน ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่ลบไปแล้วไม่ใช่หรอหรือเก้บซ่อนไว้ ถ้า้ป้นอย่างงี้ แสดงว่าองกรพั้วชิงก้สามารถหาได้เช่นกันดิ ถ้างั้น ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่มันลบออกข้อมูลตอนเด้กของพระเอกออกไปหรอกหรอ -.-"...
พูดมาได้ไงไม่ได้หวังเกินตัว แต่อยากมีลูกกะเย่เฉิน ถึงกับขนาดที่ว่าจะแอบมีความสัมพันกับพระเอกตอนหลับ แบบนี้ไม่ได้เรียกหวังเกินตัวเลยงั้นอ่าดิ 555 ผมชอบอ่านเรื่องโรงแมนติกน่ะ เพราะมันพอดี แต่เรื่องนี้อ่านแล้วไม่ฟินอ่ะ เรื่องความรักชายหญิง เพราะมันลุกหนักเกินไปจน จนไม่มีให้ลุ้นอาะ...
ไม่เข้าใจจริง ว่าทำไมต้องให้พระเอกชดเชย หรือชดใช้ความรักให้หญิงสาวพวกนี้ ถ้าเป้นกุ้ซิวอี้พอยอมรับได้เพราะ เป้นคู่หมั่นพระเอก แต่พวกที่เข้ามาหาพระเอก พระเอกก้แค่ช่วยไปเท่านั้น ให้จะได้สะดวกต่อการทำงานร่วมกัน ไม่ได้ช่วยเพราะรัก แต่พวกหล่อนกับบอกให้ชดใช้ ทั้งที่ที่พวกหล่อนมารักพระเอกแท้ๆ แต่กลับจะให้พระเอกชดใช้เนี่ยน่ะ...
เฮเลน่า แม่งก่น่ารังเกียจเกิ้น...
เฮเลน่ามึงก้ฝันกลางวันเกิ้น ถามหน่อยสู้ไรกับนานาโกะหรือกู้ซิวอิ้วอีกได้บ้าง เรื่องนี้ผู้หญิงแม่งก้มโนเก่งเกิน คิดว่าจะได้ใช้ชีวิตร่วมกับพระเอก 555...
แล้วตู้ไหชิง ไม่ใช่ผู้หญิงที่ไอซูเต้าขอแต่งงานหรอ ไม่รู้คนเขียน หรือคนแปลที่แปลมั่ว ซูเต้า ไม่เคยขอใครแต่งงาน แล้วไห่ชิงนั้นไม่ได้เรียกว่าขอแต่งงานหรอกหรอ 555...
พระเอกมันเป้นห่วงความรุ้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น ไม่อยากให้เศร้าใจมากขนาดนี้น ทำไมไม่แต่งงานกับนานาโกะไปเลยล่ะ ขัดใจ ถ้าเป้นครอบครัวอื่นอยากยกความดีความชอบให้ลูกสาวอีกฝ่ายก้ไมาแปลก แต่ครอบครัวนานาโกะยังไงต่อให้ไม่ยกความดีความชอบให้นานาโกะ พ่อนานาโกะก้รักนานาโกะมากอยุ่ล่ะ แคร์ความรู้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น แต่งงานไปนานาโกะไปเลย ได้จบๆ 555...
บางที อ.ก้เขียนลำเอียงเกินไป วานพั่วจวิ้นทำงานแค่ตายจนกว่าจะได้ยามา แต่ซูรั่วรี่ไม่ได้ทำไรเลย มาถึงก้ได้ยาล่ะ 555...