ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 637
บทที่637
อู๋ตงไห่ทรุดแล้ว!
เขารู้ว่า เขาหมดหนทางแล้ว และการมาที่จินหลิงในครั้งนี้ แทนที่จะสามารถตรวจจับฆาตกรของลูกชายคนเล็กได้ เขากลับให้ขาลูกชายคนโตและของตนหลงเข้ามาได้…...
ลูกน้องของเฉินจื๋อข่ายเดินสองสามก้าวมาถึงตรงหน้า จับขาขวาของเขา ชูกำปั้นขึ้นและทุบลงมา…...
อู๋ตงไห่รู้สึกเจ็บเข่าอย่างมาก และความเจ็บปวดนี้เกือบจะทำให้เขาเป็นลม
เขากัดฟันและพยายามไม่ให้ตัวเองกรีดร้อง แต่ความเจ็บปวดอย่างรุนแรงนี้ทำให้เขาอดทนได้เพียงไม่ถึงสิบวินาที จากนั้นเขาก็ร้องไห้ออกมา!
เฉินจื๋อข่ายมองดูทั้งหมดนี้อย่างเย็นชา และพูดอย่างดูถูกเหยียดหยามว่า:"ตระกูลอู๋ ไม่ใช่อะไรทั้งนั้น ก็กล้ามาเหลิงในที่ของตระกูลเย่ นี่เป็นการลงโทษเล็กน้อยสำหรับพวกนาย ถ้ายังกล้าแตะต้องความโกรธของตระกูลเย่อีก ตระกูลจะทำลายตระกูลอู๋นายอย่างแน่นอน!"
คำพูดของเฉินจื๋อข่าย ดังลั่น!
โดยเฉพาะหกคำสุดท้าย ทำลายตระกูลอู๋นาย!
มันทำให้อู๋ตงไห่กลัวจนตัวสั่นกระตุกอย่างรุนแรง!
อะไร……
นี่มันอะไรกันแน่……
ทำไมตระกูลเย่ถึงเจาะจงกับตนขนาดนี้?
ตนอยากประจบตระกูลเย่ยังไม่มีโอกาสเลย ทำไมตระกูลเย่ถึงเกลียดตนเข้าไส้ แล้วลงโทษตนแบบนี้?
เขาคิดไม่ออก คิดไม่ออกเลย!
พูดจบ ก็กระโดดไปหาลูกชาย ยื่นมือไปพยุงเขา ร้องไห้น้ำตาไหลไป ปลอบไปว่า:"ลูก เรากลับซูหางโจวกันเถอะ พ่อจะหาหมอกระดูกที่ดีที่สุดเพื่อรักษาขาของลูกให้ได้!"
อู๋ซินก็ร้องไห้หนักมาก ในความช่วยเหลือจากพ่อเขาจึงลุกขึ้นด้วยความยากลำบาก และร้องพูดว่า:"พ่อ…...ขาของผมจะหายได้ไหม?"
"ได้ ต้องได้แน่นอน!"อู๋ตงไห่ก็รู้ว่า หัวเข่าแตกจนหมด และแทบไม่มีทางรักษาได้ แม้ว่าจะเปลี่ยนข้อเทียมทั้งหมดแล้วก็ตาม แต่ก็จะมีผลสืบเนื่องที่ร้ายแรงในอนาคต แม้ว่าจะเป็น ไม่ใช่คนง่อย แต่ก็คงเป็นคนพิการเช่นกัน มันเป็นไปไม่ได้เลย ที่จะฟื้นฟูรูปลักษณ์ของคนปกติ
แต่ว่า เขาห้ามทำร้ายลูกชายด้วยวิธีนั้น
เขายังเด็กอยู่เลย!
ดังนั้น เขาจึงไม่กล้าไปเก็บข้าวของ และพยุงกันกับลูกชายของเขา แล้วเดินไปที่ประตูห้องชุดเพรส ซิเดนเชียล
ในตอนนี้เอง เฉินจื๋อข่ายยิ้มอย่างขี้เล่นและพูดว่า:"เดี๋ยวก่อน!"
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
สมน้ำหน้าไอฉางควน เหมาะกับหม่าหลันดี ขี้โม้เหมือนกัน ว่าคนที่มีความสามารถว่ากระจอกเหมือนกัน หลงตัวเองเหมือนกัน พูดมาได้ไงมึงกับหานเหมยชิงเป้นคู่ฟ้าประทาน 5555 สมล่ะที่คบกังหม่าหลันได้...
ทั้งที่เป็นผู้ชาย แรงเยอะกว่า ตัวใหญ่ก็ว่า แต่กลัวกับอีหม่าหลันพูดขู่แค่นี้เนี่ยน่ะ ไม่น่าเกิดเป็นผู้ชายเลยมึงไอเชียวฉางควน กูคิดว่าเป็นตุ๊ด ปากบอกรอเหมยชิงมานาน อยากจะพัฒนาความสัมพันธ์ อยากจะมีเพศสัมพันธ์อยากจะอยู่กับเหมยชิง อยากแต่งงานกะเหมยชิงอีกครั้ง ทั้งที่เหมยชิงยอมกลับมาหาเพื่อมึง แต่มึงกลับไม่กล้าทำไรกะอีหม่าหลันสักอย่าฃ แค่หม่าหลันพูดขู่ว่าจะไปหาเรื่องเหมยชิง แทนที่จะให้เหมยชิงจ้างบอดีการ์ดมา อีหม่าก้ทำไรไม่ได้ล่ะ หรือไอฉางควนปกป้อง สู้กันจริงๆหม่าหลันก้สู้คงไม่ได้หรอก ทำมึงกลับกลัวหัวหด ชาตินี้ก้คงไม่ได้อยุ่กับคนรักหรอก ฝันไปเถอะมึง กระจอก...
ไม่ใช่ว่าข้อมูลของเย่เฉิน ตอนตั้งแต่9ขวบจนถึงปัจุบัน ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่ลบไปแล้วไม่ใช่หรอหรือเก้บซ่อนไว้ ถ้า้ป้นอย่างงี้ แสดงว่าองกรพั้วชิงก้สามารถหาได้เช่นกันดิ ถ้างั้น ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่มันลบออกข้อมูลตอนเด้กของพระเอกออกไปหรอกหรอ -.-"...
พูดมาได้ไงไม่ได้หวังเกินตัว แต่อยากมีลูกกะเย่เฉิน ถึงกับขนาดที่ว่าจะแอบมีความสัมพันกับพระเอกตอนหลับ แบบนี้ไม่ได้เรียกหวังเกินตัวเลยงั้นอ่าดิ 555 ผมชอบอ่านเรื่องโรงแมนติกน่ะ เพราะมันพอดี แต่เรื่องนี้อ่านแล้วไม่ฟินอ่ะ เรื่องความรักชายหญิง เพราะมันลุกหนักเกินไปจน จนไม่มีให้ลุ้นอาะ...
ไม่เข้าใจจริง ว่าทำไมต้องให้พระเอกชดเชย หรือชดใช้ความรักให้หญิงสาวพวกนี้ ถ้าเป้นกุ้ซิวอี้พอยอมรับได้เพราะ เป้นคู่หมั่นพระเอก แต่พวกที่เข้ามาหาพระเอก พระเอกก้แค่ช่วยไปเท่านั้น ให้จะได้สะดวกต่อการทำงานร่วมกัน ไม่ได้ช่วยเพราะรัก แต่พวกหล่อนกับบอกให้ชดใช้ ทั้งที่ที่พวกหล่อนมารักพระเอกแท้ๆ แต่กลับจะให้พระเอกชดใช้เนี่ยน่ะ...
เฮเลน่า แม่งก่น่ารังเกียจเกิ้น...
เฮเลน่ามึงก้ฝันกลางวันเกิ้น ถามหน่อยสู้ไรกับนานาโกะหรือกู้ซิวอิ้วอีกได้บ้าง เรื่องนี้ผู้หญิงแม่งก้มโนเก่งเกิน คิดว่าจะได้ใช้ชีวิตร่วมกับพระเอก 555...
แล้วตู้ไหชิง ไม่ใช่ผู้หญิงที่ไอซูเต้าขอแต่งงานหรอ ไม่รู้คนเขียน หรือคนแปลที่แปลมั่ว ซูเต้า ไม่เคยขอใครแต่งงาน แล้วไห่ชิงนั้นไม่ได้เรียกว่าขอแต่งงานหรอกหรอ 555...
พระเอกมันเป้นห่วงความรุ้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น ไม่อยากให้เศร้าใจมากขนาดนี้น ทำไมไม่แต่งงานกับนานาโกะไปเลยล่ะ ขัดใจ ถ้าเป้นครอบครัวอื่นอยากยกความดีความชอบให้ลูกสาวอีกฝ่ายก้ไมาแปลก แต่ครอบครัวนานาโกะยังไงต่อให้ไม่ยกความดีความชอบให้นานาโกะ พ่อนานาโกะก้รักนานาโกะมากอยุ่ล่ะ แคร์ความรู้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น แต่งงานไปนานาโกะไปเลย ได้จบๆ 555...
บางที อ.ก้เขียนลำเอียงเกินไป วานพั่วจวิ้นทำงานแค่ตายจนกว่าจะได้ยามา แต่ซูรั่วรี่ไม่ได้ทำไรเลย มาถึงก้ได้ยาล่ะ 555...