ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 655
บทที่ 655
ตรงระเบียง เซียวชูหรันกอดหม่าหลันเอาไว้ ร้องไห้และกล่าวว่า “แม่ ตอนนี้พ่อกำลังโกรธอยู่ ให้เวลาพ่อหน่อย พ่อหายโกรธแล้วจะดีขึ้นเอง แม่อย่าคิดสั้นเด็ดขาด!”
หม่าหลันปีนขึ้นไปบนหน้าต่าง ร้องไห้เสียงดังและกล่าวว่า “ลูกสาวที่ดีของแม่ อย่าห้ามแม่เลย คืนนี้เป็นวันตายของแม่ หลังจากนี้หากมีเทศกาลอะไรก็อย่าลืมเผากระดาษเงินให้แม่ด้วย ลูกอย่าอกตัญญูเหมือนเย่เฉิน เขาไม่เคยเผากระดาษเงินให้กับพ่อแม่ที่ตายไปแล้ว! พ่อแม่ที่อยู่ในยมโลกไม่มีเงินใช้จ่าย พวกเขาก็จะมาเข้าฝันเพื่อจะให้เขาเผากระดาษเงินไปให้.........”
เมื่อเย่เฉินได้ยินประโยคนี้ ใบหน้าเปลี่ยนเป็นสีเขียวทันที!
หม่าหลันน่ะ หม่าหลัน คุณสุดยอดมาก คราวก่อนที่โรงพยาบาล เขาไม่ระวังบังเอิญทำเช็คมูลค่าหนึ่งร้อยล้านที่ซ่งหวั่นถิงให้ไปตกอยู่ในมือคุณ คุณเกือบจะได้โชคครั้งใหญ่!
โชคดีที่คุณไม่เชื่อ นำเช็คกลับมาหาเรื่องผมอีก ถ้าหากคุณนำไปแลกเปลี่ยนเงินสดหนึ่งร้อยล้านได้จริง ๆ คุณไม่โอ้อวดไปจนถึงบนฟ้าเลยหรือ?
สิ่งนี้พิสูจน์ได้ว่า คุณเป็นคนที่ไม่มีวาสนาจะเป็นคนรวย
ดังนั้น เขาจึงอดไม่ได้ที่จะอธิษฐานในใจ พ่อตาน่ะ พ่อตา คุณต้องใจแข็งสักครั้ง คุณต้องหย่ากับผู้หญิงปากร้ายคนนี้ให้ได้!
เมื่อคุณหย่าแล้ว ผมจะดูแลคุณเอง เพราะผมมีเงินมากมายอยู่แล้ว เพียงแค่เจียดเงินเล็กน้อยให้คุณ มันก็เพียงพอแล้วสำหรับที่จะทำให้คุณอยู่อย่างสบายไปตลอดชีวิต บางทีคุณอาจจะได้พบกับผู้หญิงที่ดี มีรักครั้งใหม่!
ตอนนี้ เซียวชูหรันรู้สึกเสียใจมาก ร้องไห้และกล่าวว่า “แม่ มีเรื่องอะไรทำไมไม่พูดกันดี ๆ ทำไมต้องพยายามคิดฆ่าตัวตาย? ถึงจะหย่ากับพ่อจะจริง ๆ ชีวิตมันก็ต้องดำเนินไปไม่ใช่หรือ? ทำไม่แม่ถึงคิดสั้น?”
หม่าหลันร้องไห้เสียงดัง แล้วกล่าวว่า “ฉันติดตามพ่อของลูกตั้งแต่ตอนสาว ๆ ฉันท้องก่อนแต่งงาน ถูกคนนินทาต่าง ๆนานา แต่ฉันไม่โกรธหรือไม่เคยบ่น แค่อยากใช้ชีวิตกับพ่อของลูกเท่านั้น ไม่คาดคิดว่าหลังจากที่ผ่านความทุกข์และความเหนื่อยมาแล้ว ตอนนี้พ่อของลูกจะหย่ากับฉัน......”
ขณะพูด เธอตะโกนด้วยความสิ้นหวัง “ฉันยังจะมีมีชีวิตอยู่ไปทำไมกัน ให้ฉันตายเสียจะดีกว่า!”
เสียงหม่าหลันตะโกนอยู่ที่หน้าต่าง ทุกคนในชุมชนเกือบจะได้ยินหมด
จากนั้น ชั้นล่างก็มีคนตะโกนว่า “สาวใหญ่ อย่าคิดสั้น มีอะไรสำคัญไปกว่าการมีชีวิตอยู่หรือ!”
ขณะนี้ ได้ยินคนข้างนอกด่าด้วยความโกรธสุดขีดว่า “อีหญิงเลว แกเชื่อไหมฉันจะฟันแกให้ตายทันทีเลย?”
หม่าหลันไม่เกรงกลัวและด่ากลับไปว่า “มึงมาสิ ไอ้เชี้ย กูไม่กลัวมึงหรอก? กูบอกมึง ยังไงกูก็ไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้ว ถึงเวลากูจะตายไปพร้อมกับมึง!”
จากนั้น หม่าหลันก็ด่าไปอีกว่า “ไอ้เชี้ยถ้ามึงแน่จริงก็บอกบ้านเลขที่มา กูจะใช้มีดกรีดข้อมือที่หน้าประตูบ้านมึง! ให้เลือดไหลเข้าไปบ้านมึง! แล้วจะแขวนคอตายอยู่หน้าประตูบ้านมึง! วิญญาณของกูจะไม่ไปไหนจะอยู่หลอกหลอนมึงไปตลอดชีวิต!”
เมื่ออีกฝ่ายได้ยินเช่นนั้น เขาก็ตกใจทันที
คนเชี้ยมโหดอย่างหม่าหลัน คนธรรมดาไม่สามารถล่วงเกินเธอได้จริง ๆ หม่าหลันคือใคร? ถ้ากัดกับสุนัขพันธุ์ทิเบตันมาสทิฟก็ไม่เสียเปรียบแน่นอน คนธรรมดาไม่สามารถเป็นคู่ต่อสู้ของเธอได้!
หม่าหลันยิ้มเยาะเมื่อเห็นชายคนนั้นแพ้และถอยไป ไอ้เด็กเปตยังกล้ามาเสแสร้งต่อหน้ากูอีก? กูสามารถยืนด่าอยู่หน้าบ้านมึงเป็นเวลาสามสัปดาห์โดยไม่ซ้ำได้ ถ้าไม่ด่าจนแม่ของมึงจำมึงไม่ได้ เวลา 40 กว่าปีที่กูมีชีวิตอยู่ก็เปล่าประโยชน์!
------------
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
สมน้ำหน้าไอฉางควน เหมาะกับหม่าหลันดี ขี้โม้เหมือนกัน ว่าคนที่มีความสามารถว่ากระจอกเหมือนกัน หลงตัวเองเหมือนกัน พูดมาได้ไงมึงกับหานเหมยชิงเป้นคู่ฟ้าประทาน 5555 สมล่ะที่คบกังหม่าหลันได้...
ทั้งที่เป็นผู้ชาย แรงเยอะกว่า ตัวใหญ่ก็ว่า แต่กลัวกับอีหม่าหลันพูดขู่แค่นี้เนี่ยน่ะ ไม่น่าเกิดเป็นผู้ชายเลยมึงไอเชียวฉางควน กูคิดว่าเป็นตุ๊ด ปากบอกรอเหมยชิงมานาน อยากจะพัฒนาความสัมพันธ์ อยากจะมีเพศสัมพันธ์อยากจะอยู่กับเหมยชิง อยากแต่งงานกะเหมยชิงอีกครั้ง ทั้งที่เหมยชิงยอมกลับมาหาเพื่อมึง แต่มึงกลับไม่กล้าทำไรกะอีหม่าหลันสักอย่าฃ แค่หม่าหลันพูดขู่ว่าจะไปหาเรื่องเหมยชิง แทนที่จะให้เหมยชิงจ้างบอดีการ์ดมา อีหม่าก้ทำไรไม่ได้ล่ะ หรือไอฉางควนปกป้อง สู้กันจริงๆหม่าหลันก้สู้คงไม่ได้หรอก ทำมึงกลับกลัวหัวหด ชาตินี้ก้คงไม่ได้อยุ่กับคนรักหรอก ฝันไปเถอะมึง กระจอก...
ไม่ใช่ว่าข้อมูลของเย่เฉิน ตอนตั้งแต่9ขวบจนถึงปัจุบัน ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่ลบไปแล้วไม่ใช่หรอหรือเก้บซ่อนไว้ ถ้า้ป้นอย่างงี้ แสดงว่าองกรพั้วชิงก้สามารถหาได้เช่นกันดิ ถ้างั้น ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่มันลบออกข้อมูลตอนเด้กของพระเอกออกไปหรอกหรอ -.-"...
พูดมาได้ไงไม่ได้หวังเกินตัว แต่อยากมีลูกกะเย่เฉิน ถึงกับขนาดที่ว่าจะแอบมีความสัมพันกับพระเอกตอนหลับ แบบนี้ไม่ได้เรียกหวังเกินตัวเลยงั้นอ่าดิ 555 ผมชอบอ่านเรื่องโรงแมนติกน่ะ เพราะมันพอดี แต่เรื่องนี้อ่านแล้วไม่ฟินอ่ะ เรื่องความรักชายหญิง เพราะมันลุกหนักเกินไปจน จนไม่มีให้ลุ้นอาะ...
ไม่เข้าใจจริง ว่าทำไมต้องให้พระเอกชดเชย หรือชดใช้ความรักให้หญิงสาวพวกนี้ ถ้าเป้นกุ้ซิวอี้พอยอมรับได้เพราะ เป้นคู่หมั่นพระเอก แต่พวกที่เข้ามาหาพระเอก พระเอกก้แค่ช่วยไปเท่านั้น ให้จะได้สะดวกต่อการทำงานร่วมกัน ไม่ได้ช่วยเพราะรัก แต่พวกหล่อนกับบอกให้ชดใช้ ทั้งที่ที่พวกหล่อนมารักพระเอกแท้ๆ แต่กลับจะให้พระเอกชดใช้เนี่ยน่ะ...
เฮเลน่า แม่งก่น่ารังเกียจเกิ้น...
เฮเลน่ามึงก้ฝันกลางวันเกิ้น ถามหน่อยสู้ไรกับนานาโกะหรือกู้ซิวอิ้วอีกได้บ้าง เรื่องนี้ผู้หญิงแม่งก้มโนเก่งเกิน คิดว่าจะได้ใช้ชีวิตร่วมกับพระเอก 555...
แล้วตู้ไหชิง ไม่ใช่ผู้หญิงที่ไอซูเต้าขอแต่งงานหรอ ไม่รู้คนเขียน หรือคนแปลที่แปลมั่ว ซูเต้า ไม่เคยขอใครแต่งงาน แล้วไห่ชิงนั้นไม่ได้เรียกว่าขอแต่งงานหรอกหรอ 555...
พระเอกมันเป้นห่วงความรุ้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น ไม่อยากให้เศร้าใจมากขนาดนี้น ทำไมไม่แต่งงานกับนานาโกะไปเลยล่ะ ขัดใจ ถ้าเป้นครอบครัวอื่นอยากยกความดีความชอบให้ลูกสาวอีกฝ่ายก้ไมาแปลก แต่ครอบครัวนานาโกะยังไงต่อให้ไม่ยกความดีความชอบให้นานาโกะ พ่อนานาโกะก้รักนานาโกะมากอยุ่ล่ะ แคร์ความรู้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น แต่งงานไปนานาโกะไปเลย ได้จบๆ 555...
บางที อ.ก้เขียนลำเอียงเกินไป วานพั่วจวิ้นทำงานแค่ตายจนกว่าจะได้ยามา แต่ซูรั่วรี่ไม่ได้ทำไรเลย มาถึงก้ได้ยาล่ะ 555...