ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 66

บทที่ 66 ประธานบริษัทผู้ลึกลับ

ฉินกางยิ้มด้วยความเคารพ：“ท่านอาจารย์เย่ คุณมีบุญคุณใหญ่หลวงต่อตระกูลฉิน ผมไม่มีวันลืม วันนี้เร่งรีบไปหน่อย ไม่ทันได้เตรียมพร้อม พรุ่งนี้ขอเชิญท่านอาจารย์เย่มารับประทานอาหารที่ตระกูลฉินได้ไหมครับ ผมจะจัดงานเลี้ยงขึ้นที่บ้าน เพื่อต้อนรับท่านอาจารย์เย่เป็นการส่วนตัว ขอบคุณในบุญคุณของท่านอาจารย์"

"ไม่ต้องหรอกครับ ผมยังมีธุระ"

เย่เฉินส่ายหน้าด้วยความเย็นยะเยือก พูด：“เรื่องวันนี้ ผมเห็นแก่ความดีที่คุณทำเอาไว้มากมายจึงยื่นมือไปช่วย ไม่อยากให้เปิดเผยต่อสาธารณะมากเกินไป เข้าใจไหมครับ?"

ฉินกางหยุดชะงัก พยักหน้าติดต่อกัน：“ผมเข้าใจแล้วครับ！ วันข้างหน้าถ้าอาจารย์เย่มีอะไรให้ตระกูลฉินรับใช้ มาหาผมได้ตลอดเลยครับ"

พูดจบ เขาก็ยื่นนามบัตรสีทองออกมาหนึ่งใบ ด้านบนมีเบอร์โทรส่วนตัวของเขา

เย่เฉินรับเอาไว้โดยไม่แม้แต่จะดู หมุนตัวหันหลังพาพ่อตาออกไปจากที่นี่

ทางด้านฉินกางมองจนกระทั่งแผ่นหลังของทั้งสองหายไป จากนั้นมองค้อนฉินเอ้าตง พูดดุด่า：“คราวหน้าอยู่ในเมืองจินหลิง เห็นท่านอาจารย์เย่ให้โน้มตัวลงทำกล่าวทักทาย อย่าสร้างปัญหาให้ฉัน！”

ฉินเอ้าตงพูดด้วยความน้อยเนื้อต่ำใจ：“ผมเองก็ไม่รู้ว่ามาซื้อของที่ตลาด จะมีเรื่องกับท่านอาจารย์ได้......"

ฉินเอ้าเสวี่ยนที่อยู่ด้านข้างสีหน้าเย็นยะเยือก กัดฟันมองดูแผ่นหลังของเย่เฉินที่เดินออกไป

ถึงแม้เธอจะนับถือเย่เฉินมาก แต่ภายในใจของเธอยังเจ็บใจที่เย่เฉินเตะบั้นท้ายของเธอ

สำหรับผู้หญิงที่หยิ่งในศักดิ์ศรี เรื่องแบบนี้ ไม่สามารถอภัยให้ง่ายๆ

ฉินกางถอนหายใจ พูดปลอบ：“ลูกรัก ลูกอย่าคิดแก้แค้นท่านอาจารย์เย่เลย ตอนนี้ตระกูลของเราทั้งตระกูลตั้งความหวังเอาไว้กับท่านอาจารย์เย่......"

"เขาทำได้จริงๆหรอ?" ฉินเอ้าตงบึนปากแล้วเอ่ยพูด

ฉินกางด่าทอ：“ขืนยังพูดจาเหลวไหลฉันจะหักขานาย！”

ฉินเอ้าตงหดคอลง ไม่กล้าพูดอะไรอีก

ฉินเอ้าเสวี่ยนกระทืบเท้าด้วยความโมโห พูดขึ้น：“หนูเข้าใจแล้วค่ะพ่อ......หนูไม่หาเรื่องเขาหรอก......"

แค่นึกถึงบั้นท้ายก็ยังเจ็บเล็กน้อย เธอโมโหจนทรมานไปทั้งตัว

"น่าเสียดาย......" ฉินกางส่ายหน้าแล้วถอนหายใจ

ฉินเอ้าเสวี่ยนถามด้วยความแปลกใจ：“เสียดายอะไรคะ?"

ฉินกางชำเลืองมองเธอ แล้วจึงเอ่ยพูด：“เสียดายที่ท่านอาจารย์เย่แต่งงานแล้ว ไม่อย่างนั้น พ่อรู้สึกว่าพวกลูกสองคนเหมาะสมกันดี......"

"พ่อคะ！พูดอะไรเนี่ย！”ฉินเอ้าเสวี่ยนทั้งเขินทั้งโมโห

......

ระหว่างทางกลับไป สีหน้าของเซียวฉางควนเต็มไปด้วยความแปลกใจ

หัวหน้าตระกูลฉิน ให้ความเคารพลูกเขยที่แต่งเข้าบ้านตนขนาดนี้！

"เย่เฉิน สิ่งที่นายพูดกับฉินกาง เป็นเรื่องจริงหรอ?"

เซียวฉางควนถามด้วยความสงสัย ลูกเขยคนนี้ของตน ยิ่งอยู่ก็ยิ่งเหมือนสิบแปดมงกุฎ

เย่เฉินหัวเราะ พูดขึ้น：“จริงครึ่งหนึ่งเท็จครึ่งหนึ่งครับ พวกสิบแปดมงกุฎชอบสร้างเรื่องโกหกแบบนี้ไม่ใช่หรอครับ！”

หลังจากเซียวฉางควนฟังจบก็ตกใจทันที รีบต่อว่าด้วยความกระวนกระวาย：“ให้ตายสิ แม้แต่ตระกูลฉินนายก็กล้าหลอกลวง ทั้งยังรับกำไรราคาแพงของคนอื่นมาแล้วด้วย ถ้าเกิดเรื่องเปิดเผยออกไป คนอื่นมาหาจะทำยังไง? นายอย่าทำให้ครอบครัวของเราต้องเดือดร้อน！”

เย่เฉินส่ายหน้า พูด：“ถึงเวลานั้นอย่างมากก็คืนกำไรให้พวกเขาก็จบ ในสังคมมีกฎหมาย พวกเขาสามารถฆ่าผมได้หรือไงครับ?"

เซียวฉางควนเอาแต่ถอนหายใจไม่หยุด เห็นได้ชัดว่าเป็นกังวล แต่เมื่อคิดดูให้ดีก็ไม่มีวิธีอื่นแล้ว ทำได้เพียงเดิมพันดูสักครั้ง บางทีการโกหกหลอกลวงของเย่เฉินอาจจะเป็นผลก็ได้?

หลังจากกลับไปถึงบ้าน เย่เฉินเดินเข้าไปในห้องนอน หยิบก้อนหิน"แคล้วคลาดปลอดภัยมั่งคั่งร่ำรวย" ที่ซื้อมาจากจางเอ้อเหมาออกมา

และในเวลานี้เอง เฉินเฉินสัมผัสได้กะทันหัน พลังงานพลุ่งพล่านขึ้นมา จากก้อนหินแผ่ซ่านเข้ามาในร่างกายของตน

เย่เฉินรู้สึกอบอุ่นขึ้นมาทันที ทั่วทั้งหน้าอกและท้อง รู้สึกสบายจนพูดไม่ออก