เข้าสู่ระบบผ่าน

ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 707

บทที่ 707

หม่าหลันคิดว่า แค่ตนเองพูดกับเย่เฉิน ขยะอย่างเย่เฉินจะไม่กล้าฝ่าฝืนตนเองแน่นอน

ขอแค่เขาโอนเงินเข้าบัญชีตนเองแล้ว ตนเองก็จะนัดเพื่อน ๆไปกินข้าว หลังจากกินข้าวเสร็จก็มีกิจกรรมต่อ นี่ถึงจะเรียกว่าชีวิตของคนชนชั้นสูง

เมื่อเย่เฉินได้ยินว่าจะขอเงิน รีบส่ายศีรษะแล้วกล่าวว่า “แม่ เงินนี้ผมไม่สามารถให้แม่ได้”

หม่าหลันขมวดคิ้ว แล้วถามว่า “เพราะอะไร?”

เย่เฉินตอบอย่างราบเรียบว่า “ตอนนี้บ้านนี้พ่อเป็นคนดูแลเงิน ถ้าแม่จะใช้เงิน ต้องได้รับอนุญาตจากพ่อก่อน”

“แกพูดอะไร?” หม่าหลันกล่าวด้วยเสียงเยือกเย็น “ตอนนี้คำพูดฉันไม่ศักดิ์สิทธิ์แล้วใช่ไหม?”

เย่เฉินพยักหน้า แล้วกล่าวว่า “เรื่องเงิน ต้องให้พ่ออนุญาตถึงจะได้”

หม่าหลันกล่าวด้วยความโมโหว่า “แกอย่าเอาเซียวฉางควนมาข่มฉัน ฉันจะบอกแก ฉันเป็นแม่แก ถ้าฉันขอเงินกับแก แกก็ต้องให้ฉัน!”

เย่เฉินยิ้ม “เงินให้ได้อยู่ ขอแค่พ่ออนุญาต ผมให้เงินแม่ได้ไม่มีปัญหาอะไร”

“แก......” หม่าหลันรู้สึกโมโหมาก ชี้ไปที่เย่เฉินแล้วกล่าวว่า “แกคิดจะต่อกรกับฉันใช่ไหม?”

เย่เฉินถามกลับว่า “แม่ แม่เป็นคนบอกเองว่า ต่อจากนี้ไปเงินในบ้านให้พ่อเป็นคนดูแล ผมไม่ได้เป็นคนพูดเอง แล้วผมก็ปฏิบัติตามคำสั่งของแม่นี่ครับ?”

หม่าหลันกัดฟันแล้วกล่าวว่า “อย่ามาพูดเรื่องไร้สาระ รีบเอาเงินให้ฉันได้ยินไหม?”

เย่เฉินกล่าวว่า “แม่ต้องขอโทษด้วย เรื่องเงินถ้าพ่อไม่อนุญาต ถึงแม้ว่าแม่จะฆ่าผม ผมก็ไม่สามารถให้เงินแม่ได้”

พูดจบ เย่เฉินขี้เกียจจะสนใจเธอ รีบก้าวเดินเข้าไปในคฤหาสน์

หม่าหลันมองดูหลังเย่เฉินที่เดินจากไป เธอโมโหจนอกแทบจะระเบิดออกมา!

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน