บทที่ 709
ป้าหลี่ถอนหายใจ แล้วกล่าวว่า “ตอนนั้นที่ช่วยชีวิตคุณมันเป็นหน้าที่ของป้า แต่คุณไม่มีภาระหน้าที่ที่จะต้องช่วยป้าออกค่ารักษาพยาบาลมากมาย ยิ่งไปกว่านั้นคุณอยู่ในตระกูลเซียวมีฐานะอย่างไร เรื่องนี้ป้ารู้ดี...... ”
ป้าหลี่กล่าวต่อไปอีกว่า “เย่เฉินเอ๊ย คุณวางใจ เงินจำนวนนี้ป้าจะหาทางคืนให้คุณ”
เมื่อเย่เฉินได้ยินประโยคนี้ รู้สึกตื้นตันใจ ป้าหลี่คิดแทนตนเองทุกอย่าง และปฏิบัติกับตนเองเหมือนลูกชาย
ดังนั้นเย่เฉินจึงกล่าวอย่างจริงจังว่า “ป้าหลี่ ป้าไม่ต้องกังวลเรื่องเงิน แล้วก็ไม่ต้องคิดจะคืนเงินผมด้วย”
ป้าหลี่รีบตอบว่า “อย่างนี้ไม่ได้ คุณใช้เงินมากมายเพื่อรักษาป้า ป้าต้องหาทางคืนคุณให้ได้!”
เย่เฉินปฏิเสธอีกครั้ง “ผมระลึกถึงความเมตตาของป้าที่มีต่อผมเสมอ ไม่ว่าจะใช้เงินรักษาป้าไปเท่าไหร่ มันก็สมควรอยู่แล้ว ถ้าหากป้ายังพูดถึงเรื่องเงินอีก นั่นหมายความว่าป้าเห็นผมเป็นคนนอก ต่อไปผมจะไม่ไปพบป้าอีกเลย!”
เมื่อป้าหลี่ได้ฟัง รู้สึกตื้นตันใจเป็นอย่างมาก แต่เธอก็เข้าใจชัดเจน ไม่ว่าเย่เฉินจะพูดยังไง เงินก้อนนี้เธอก็ต้องหาทางคืนเขาให้ได้
แต่เธอทำได้เพียงแค่เปลี่ยนคำพูดว่า “ตอนนี้คุณโตแล้วรู้ผิดชอบชั่วดี งั้นป้าก็ฟังคุณก็แล้วกันน่ะ”
จากนั้น ป้าหลี่ก็ถามว่า “เย่เฉิน ช่วงนี้คุณกับชูหรันเป็นยังไงบ้าง?”
เธอจำได้ว่าความสัมพันธ์ระหว่างเย่เฉินกับเซียวชูหรันนั้นบอบบาง ดังนั้นเธอจึงกังวลเกี่ยวกับเรื่องนี้มาก
แม้ว่าเธอจะรู้ว่าที่เย่เฉินแต่งงานด้วยเหตุผลพิเศษบางอย่าง และดูเหมือนว่าความสัมพันธ์ของเขากับเซียวชูหรันไม่ค่อยมั่นคงนัก แต่เธอมักจะรู้สึกว่าหนุ่มสาวคู่นี้ เป็นคู่ที่เหมาะสม
ดังนั้น เธอจึงหวังเป็นอย่างยิ่งว่า เย่เฉินและเซียวชูหรันจะมีความรักอย่างแท้จริง จากนั้นก็ให้กำเนิดเด็กชายอ้วนถ้วน และอยู่กันไปจนแก่จนเฒ่า
เมื่อเย่เฉินได้ยินคำถามของป้าหลี่ รีบกล่าวด้วยรอยยิ้ม “ป้าหลี่ ตอนนี้ความสัมพันธ์ของผมกับชูหรันค่อนข้างมั่นคง หลังจากที่ป้ากลับมา ผมกับชูหรันจะเลี้ยงต้อนรับป้าด้วยกัน”
ป้าหลี่ถอนหายใจด้วยความโล่งอก ยิ้มแล้วกล่าวว่า “โอ้ ถ้าอย่างนั้นคุณต้องรีบให้ชูหรันตั้งครรภ์ คุณสองคนก็ไม่เด็กแล้ว ถึงเวลาควรจะมีลูกแล้ว ฟังคำของป้าสักคำ สองสามีภรรยามีลูกแล้ว ความสัมพันธ์จะมั่นคงแน่นแฟ้นขึ้น!”
เย่เฉินถอนหายใจ ถึงตอนนี้เขายังไม่ได้ขึ้นไปนอนบนเตียงของเซียวชูหรันเลย ถ้าตอนนี้อยากมีลูก มันยังเร็วไปหน่อยใช่ไหม?
แต่เรื่องนี้ไม่สามารถบอกป้าหลี่ได้ เขาจึงยิ้มและกล่าวว่า “ผมรู้ครับป้าหลี่ ป้าวางใจได้ เราจะคิดอย่างรอบคอบ”
ป้าหลี่ยิ้มแล้วกล่าวว่า “งั้นก็ดี งั้นก็ดี ป้าหลี่ไม่พูดแล้ว นางพยาบาลเร่งให้ป้าวางสายแล้ว เธอบอกว่าตอนนี้ป้ายังไม่ควรพูดเยอะ”
เธอมีประสบการณ์ทายรหัสมือถือของเซียวฉางควน ครั้งนี้หม่าหลันรู้สึกว่าน่าจะสำเร็จเช่นกัน
เธอครุ่นคิดอย่างละเอียด ขยะอย่างเย่เฉิน ที่รักใคร่ลูกสาวของตนเองจริงๆ บางทีรหัสผ่านบัตรใบนี้อาจเป็นวันเกิดของลูกสาวตนเองก็ได้
ดังนั้น เธอจึงคีย์รหัสเป็นวันเกิดของเซียวชูหรัน
จากนั้น ได้มีข้อควรปรากฏบนหน้าจอว่า “สวัสดี สมาชิกวีไอพี พรีเมี่ยมของธนาคารซิตี้แบงค์ รหัสผ่านที่คุณป้อนไม่ถูกต้อง คุณสามารถลองได้อีก 2 ครั้งในวันนี้”
“รหัสผ่านผิด?”
หม่าหลันตะลึง จากนั้นก็ด่าว่า “ไอ้เจ้าเย่เฉิน ปากบอกว่ารักลูกสาวฉันทุกวัน แต่ว่ารหัสผ่านของบัตรไม่ใช่วันเกิดของลูกสาวฉัน! ดูไอ้เจ้าเซียวฉางควน รหัสผ่านที่ใช้มายี่สิบปียังเป็นวันเกิดของคนรักเก่า!”
เมื่อคิดถึงตรงนี้ เธอก็ขมวดคิ้วอีกครั้ง แล้วครุ่นคิด หรือว่าจะเป็นวันแต่งงานของเขาทั้งสองคน?
------------

ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
สมน้ำหน้าไอฉางควน เหมาะกับหม่าหลันดี ขี้โม้เหมือนกัน ว่าคนที่มีความสามารถว่ากระจอกเหมือนกัน หลงตัวเองเหมือนกัน พูดมาได้ไงมึงกับหานเหมยชิงเป้นคู่ฟ้าประทาน 5555 สมล่ะที่คบกังหม่าหลันได้...
ทั้งที่เป็นผู้ชาย แรงเยอะกว่า ตัวใหญ่ก็ว่า แต่กลัวกับอีหม่าหลันพูดขู่แค่นี้เนี่ยน่ะ ไม่น่าเกิดเป็นผู้ชายเลยมึงไอเชียวฉางควน กูคิดว่าเป็นตุ๊ด ปากบอกรอเหมยชิงมานาน อยากจะพัฒนาความสัมพันธ์ อยากจะมีเพศสัมพันธ์อยากจะอยู่กับเหมยชิง อยากแต่งงานกะเหมยชิงอีกครั้ง ทั้งที่เหมยชิงยอมกลับมาหาเพื่อมึง แต่มึงกลับไม่กล้าทำไรกะอีหม่าหลันสักอย่าฃ แค่หม่าหลันพูดขู่ว่าจะไปหาเรื่องเหมยชิง แทนที่จะให้เหมยชิงจ้างบอดีการ์ดมา อีหม่าก้ทำไรไม่ได้ล่ะ หรือไอฉางควนปกป้อง สู้กันจริงๆหม่าหลันก้สู้คงไม่ได้หรอก ทำมึงกลับกลัวหัวหด ชาตินี้ก้คงไม่ได้อยุ่กับคนรักหรอก ฝันไปเถอะมึง กระจอก...
ไม่ใช่ว่าข้อมูลของเย่เฉิน ตอนตั้งแต่9ขวบจนถึงปัจุบัน ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่ลบไปแล้วไม่ใช่หรอหรือเก้บซ่อนไว้ ถ้า้ป้นอย่างงี้ แสดงว่าองกรพั้วชิงก้สามารถหาได้เช่นกันดิ ถ้างั้น ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่มันลบออกข้อมูลตอนเด้กของพระเอกออกไปหรอกหรอ -.-"...
พูดมาได้ไงไม่ได้หวังเกินตัว แต่อยากมีลูกกะเย่เฉิน ถึงกับขนาดที่ว่าจะแอบมีความสัมพันกับพระเอกตอนหลับ แบบนี้ไม่ได้เรียกหวังเกินตัวเลยงั้นอ่าดิ 555 ผมชอบอ่านเรื่องโรงแมนติกน่ะ เพราะมันพอดี แต่เรื่องนี้อ่านแล้วไม่ฟินอ่ะ เรื่องความรักชายหญิง เพราะมันลุกหนักเกินไปจน จนไม่มีให้ลุ้นอาะ...
ไม่เข้าใจจริง ว่าทำไมต้องให้พระเอกชดเชย หรือชดใช้ความรักให้หญิงสาวพวกนี้ ถ้าเป้นกุ้ซิวอี้พอยอมรับได้เพราะ เป้นคู่หมั่นพระเอก แต่พวกที่เข้ามาหาพระเอก พระเอกก้แค่ช่วยไปเท่านั้น ให้จะได้สะดวกต่อการทำงานร่วมกัน ไม่ได้ช่วยเพราะรัก แต่พวกหล่อนกับบอกให้ชดใช้ ทั้งที่ที่พวกหล่อนมารักพระเอกแท้ๆ แต่กลับจะให้พระเอกชดใช้เนี่ยน่ะ...
เฮเลน่า แม่งก่น่ารังเกียจเกิ้น...
เฮเลน่ามึงก้ฝันกลางวันเกิ้น ถามหน่อยสู้ไรกับนานาโกะหรือกู้ซิวอิ้วอีกได้บ้าง เรื่องนี้ผู้หญิงแม่งก้มโนเก่งเกิน คิดว่าจะได้ใช้ชีวิตร่วมกับพระเอก 555...
แล้วตู้ไหชิง ไม่ใช่ผู้หญิงที่ไอซูเต้าขอแต่งงานหรอ ไม่รู้คนเขียน หรือคนแปลที่แปลมั่ว ซูเต้า ไม่เคยขอใครแต่งงาน แล้วไห่ชิงนั้นไม่ได้เรียกว่าขอแต่งงานหรอกหรอ 555...
พระเอกมันเป้นห่วงความรุ้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น ไม่อยากให้เศร้าใจมากขนาดนี้น ทำไมไม่แต่งงานกับนานาโกะไปเลยล่ะ ขัดใจ ถ้าเป้นครอบครัวอื่นอยากยกความดีความชอบให้ลูกสาวอีกฝ่ายก้ไมาแปลก แต่ครอบครัวนานาโกะยังไงต่อให้ไม่ยกความดีความชอบให้นานาโกะ พ่อนานาโกะก้รักนานาโกะมากอยุ่ล่ะ แคร์ความรู้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น แต่งงานไปนานาโกะไปเลย ได้จบๆ 555...
บางที อ.ก้เขียนลำเอียงเกินไป วานพั่วจวิ้นทำงานแค่ตายจนกว่าจะได้ยามา แต่ซูรั่วรี่ไม่ได้ทำไรเลย มาถึงก้ได้ยาล่ะ 555...