ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 712
บทที่ 712
ฉันหม่าหลันมีสโลแกนก็คือ เร็วเหมือนพายุ ไปทุกหนทุกแห่ง ไม่ทิ้งไว้แม้สตางค์แดงเดียว!
หลังจากนั้น หม่าหลันก็เดินเข้าไปที่ล็อบบี้ของธนาคารด้วยความตื่นเต้น
ทันทีที่เธอเดินเข้าไป มีหญิงสาวกล่าวอย่างมีไมตรีกับเธอว่า “สวัสดีค่ะ รบกวนถามว่าคุณมาทำธุรการด้านใด? ฉันจะได้ช่วยคุณกดบัตรคิว”
หม่าหลันสะบัดบัตรแบล็กโกลด์ในมือของเธอ แทบรอไม่ไหวที่จะกล่าวว่า “ฉันต้องการโอนเงิน!”
หญิงสาวตกใจเป็นอย่างมาก เมื่อได้เห็นบัตรแบล็กโกลด์ในมือของเธอ!
พนักงานของธนาคารซิตี้แบงค์ทุกคน ผ่านการฝึกอบรมอย่างมืออาชีพ ก่อนที่จะเข้ารับการฝึกอบรมในชั้นเรียน มีการอธิบายเกี่ยวกับบัตรแบล็กโกลด์โดยเฉพาะ!
บัตรแบล็กโกลด์นี้ เป็นบัตรที่สูงสุดของธนาคารซิตี้แบงค์ ทั้งโลกจำกัดมีอยู่เพียง 100 ใบเท่านั้น และทั่วทั้งประเทศจีนมีอยู่เพียง 5 ใบ!
ทุกคนที่ถือบัตรแบล็กโกลด์อยู่ในมือ คือลูกค้าระดับวีไอพี พรีเมี่ยมของธนาคารซิตี้แบงค์ เมื่อได้เห็นบัตรแบล็กโกลด์ ผู้บริหารระดับสูงของธนาคารซิตี้แบงค์เป็นคนมาให้บริการเขาด้วยตนเองอย่างนอบน้อม!
เธอไม่เคยคาดคิดมาก่อนว่า บัตรแบล็กโกลด์ในตำนาน จะปรากฏขึ้นที่เมืองจินหลิงซึ่งเป็นเมืองระดับสอง!
ดังนั้นเธอจึงรีบก้าวไปข้างหน้า โค้งคำนับเก้าสิบองศาด้วยความนอบน้อมและกล่าวว่า “เรียนแขกผู้มีเกียรติ โปรดตามฉันไปที่ห้องรับรองวีไอพี! ฉันจะขอให้ ประธานของเรามาบริการให้คุณเอง!”
เมื่อหม่าหลันได้ยินว่าเธอเป็นแขกผู้มีเกียรติ จึงแสร้งทำเป็นว่าตนเองเป็นผู้ประสบความสำเร็จในชีวิต เธอหัวเราะทันทีแล้วกล่าวว่า “ยังไม่รีบพาฉันไปอีก! ละเลยฉัน ระวังฉันจะไล่ประธานของพวกคุณออก!”
อีกฝ่ายตกใจ จึงรีบกลาวว่า “ได้โปรดอย่าโกรธ โปรดตามฉันมา!”
หญิงสาวเชิญหม่าหลันไปที่ห้องวีไอพี และขอให้พนักงานบริการในห้องวีไอพี รินน้ำให้หม่าหลันทันที จากนั้นก็วิ่งไปที่ห้องทำงานของประธานอย่างรวดเร็ว และรีบผลักประตูเข้าไปโดยไม่เคาะประตู แล้วกล่าวว่า “ท่านประธาน! มีแขกวีไอพีมา!”
ประธานของธนาคารขมวดคิ้วด้วยความไม่พอใจอย่างมาก ที่พนักงานผลักประตูโดยไม่เคาะประตู แล้วกล่าวอย่างเย็นชาว่า “กระต่ายตื่นตูมอะไรกัน? ถ้าคนเห็นเข้า จะคิดว่าเจ้าหน้าที่ธนาคารของเราหยาบคายแค่ไหน!”
หญิงสาวพูดอย่างหายใจไม่ทันว่า “ประธาน มีแขกวีไอพี ที่ถือบัตรแบล็กโกลด์มาทำธุรการทางการเงินที่นี่!”
ในเวลานี้หม่าหลันมีความรู้สึกว่าตนเองเป็นอัครมเหสี เธอนั่งไขว่ห้างด้วยท่าทางหยิ่งผยอง
เมื่อคิดว่าตนเองกำลังจะกลายเป็นอภิมหาเศรษฐีที่มีเงินมากถึง 21,900 ล้าน หม่าหลันก็รู้สึกตื่นเต้นจนแทบกลั้นปัสสาวะไม่อยู่
ประธานมองไม่เห็นความตื้นลึกหนาบางของหม่าหลัน แต่เขาจำบัตรแบล็กโกลด์ในมือของเธอได้ ดังนั้นเขาจึงรีบก้าวไปข้างหน้าโค้งคำนับและกล่าวว่า “สวัสดีแขกผู้มีเกียรติของบัตรแบล็กโกลด์ ผมเป็นประธานธนาคารชื่อหลี่ตงเทา คุณเรียกผมว่าเสี่ยวหลี่ก็ได้ครับ”
หม่าหลันฮัมอย่างหยิ่งผยองและกล่าวอย่างเหยียดหยามว่า “โอ้ เสี่ยวหลี่ คุณมาได้จังหวะพอดีเลย ฉันต้องการโอนเงิน แต่ตู้เอทีเอ็มห่วย ๆของพวกคุณแจ้งว่าโอนเงินได้วันละหนึ่งล้านเท่านั้น แม่งฉิบหายมันเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้? บัตรของฉันมีเงินมากกว่า 20,000 ล้าน โอนได้แค่วันละหนึ่งล้าน ฉันโอนจนตายก็ยังโอนไม่หมดเลย?”
หลี่ตงเทารีบขอโทษและกล่าวว่า “เรียนแขกผู้มีเกียรติ ผมต้องขอโทษจริงๆ ตู้เอทีเอ็มนี้ มีไว้สำหรับคนธรรมดาทั่วไป คุณลองคิดดูว่า มันเป็นแค่เครื่องจักรสี่เหลี่ยม ข้างในมีความจุจำกัด ถึงจะใส่เงินเต็ม ก็ใส่เงินได้ไม่เยอะเท่าไหร่ มันจะคู่ควรกับแขกวีไอพี บัตรแบล็กโกลด์แบบคุณได้อย่างไร?”
จากนั้น เขารีบกล่าวชมว่า “สำหรับซูเปอร์วีไอพีอย่างคุณ คุณแค่แสดงบัตรแบล็กโกลด์ที่ธนาคารซิตี้แบงค์ทุกสาขา คุณก็จะได้รับการดูแลระดับซูเปอร์วีไอพี แล้วประธานจะเป็นคนให้บริการคุณด้วยตนเอง จะให้ร่างกายอันสูงศักดิ์ของคุณยืนอยู่หน้าตู้เอทีเอ็มเพื่อทำธุรการทางการเงินได้อย่างไร?”
------------
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
สมน้ำหน้าไอฉางควน เหมาะกับหม่าหลันดี ขี้โม้เหมือนกัน ว่าคนที่มีความสามารถว่ากระจอกเหมือนกัน หลงตัวเองเหมือนกัน พูดมาได้ไงมึงกับหานเหมยชิงเป้นคู่ฟ้าประทาน 5555 สมล่ะที่คบกังหม่าหลันได้...
ทั้งที่เป็นผู้ชาย แรงเยอะกว่า ตัวใหญ่ก็ว่า แต่กลัวกับอีหม่าหลันพูดขู่แค่นี้เนี่ยน่ะ ไม่น่าเกิดเป็นผู้ชายเลยมึงไอเชียวฉางควน กูคิดว่าเป็นตุ๊ด ปากบอกรอเหมยชิงมานาน อยากจะพัฒนาความสัมพันธ์ อยากจะมีเพศสัมพันธ์อยากจะอยู่กับเหมยชิง อยากแต่งงานกะเหมยชิงอีกครั้ง ทั้งที่เหมยชิงยอมกลับมาหาเพื่อมึง แต่มึงกลับไม่กล้าทำไรกะอีหม่าหลันสักอย่าฃ แค่หม่าหลันพูดขู่ว่าจะไปหาเรื่องเหมยชิง แทนที่จะให้เหมยชิงจ้างบอดีการ์ดมา อีหม่าก้ทำไรไม่ได้ล่ะ หรือไอฉางควนปกป้อง สู้กันจริงๆหม่าหลันก้สู้คงไม่ได้หรอก ทำมึงกลับกลัวหัวหด ชาตินี้ก้คงไม่ได้อยุ่กับคนรักหรอก ฝันไปเถอะมึง กระจอก...
ไม่ใช่ว่าข้อมูลของเย่เฉิน ตอนตั้งแต่9ขวบจนถึงปัจุบัน ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่ลบไปแล้วไม่ใช่หรอหรือเก้บซ่อนไว้ ถ้า้ป้นอย่างงี้ แสดงว่าองกรพั้วชิงก้สามารถหาได้เช่นกันดิ ถ้างั้น ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่มันลบออกข้อมูลตอนเด้กของพระเอกออกไปหรอกหรอ -.-"...
พูดมาได้ไงไม่ได้หวังเกินตัว แต่อยากมีลูกกะเย่เฉิน ถึงกับขนาดที่ว่าจะแอบมีความสัมพันกับพระเอกตอนหลับ แบบนี้ไม่ได้เรียกหวังเกินตัวเลยงั้นอ่าดิ 555 ผมชอบอ่านเรื่องโรงแมนติกน่ะ เพราะมันพอดี แต่เรื่องนี้อ่านแล้วไม่ฟินอ่ะ เรื่องความรักชายหญิง เพราะมันลุกหนักเกินไปจน จนไม่มีให้ลุ้นอาะ...
ไม่เข้าใจจริง ว่าทำไมต้องให้พระเอกชดเชย หรือชดใช้ความรักให้หญิงสาวพวกนี้ ถ้าเป้นกุ้ซิวอี้พอยอมรับได้เพราะ เป้นคู่หมั่นพระเอก แต่พวกที่เข้ามาหาพระเอก พระเอกก้แค่ช่วยไปเท่านั้น ให้จะได้สะดวกต่อการทำงานร่วมกัน ไม่ได้ช่วยเพราะรัก แต่พวกหล่อนกับบอกให้ชดใช้ ทั้งที่ที่พวกหล่อนมารักพระเอกแท้ๆ แต่กลับจะให้พระเอกชดใช้เนี่ยน่ะ...
เฮเลน่า แม่งก่น่ารังเกียจเกิ้น...
เฮเลน่ามึงก้ฝันกลางวันเกิ้น ถามหน่อยสู้ไรกับนานาโกะหรือกู้ซิวอิ้วอีกได้บ้าง เรื่องนี้ผู้หญิงแม่งก้มโนเก่งเกิน คิดว่าจะได้ใช้ชีวิตร่วมกับพระเอก 555...
แล้วตู้ไหชิง ไม่ใช่ผู้หญิงที่ไอซูเต้าขอแต่งงานหรอ ไม่รู้คนเขียน หรือคนแปลที่แปลมั่ว ซูเต้า ไม่เคยขอใครแต่งงาน แล้วไห่ชิงนั้นไม่ได้เรียกว่าขอแต่งงานหรอกหรอ 555...
พระเอกมันเป้นห่วงความรุ้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น ไม่อยากให้เศร้าใจมากขนาดนี้น ทำไมไม่แต่งงานกับนานาโกะไปเลยล่ะ ขัดใจ ถ้าเป้นครอบครัวอื่นอยากยกความดีความชอบให้ลูกสาวอีกฝ่ายก้ไมาแปลก แต่ครอบครัวนานาโกะยังไงต่อให้ไม่ยกความดีความชอบให้นานาโกะ พ่อนานาโกะก้รักนานาโกะมากอยุ่ล่ะ แคร์ความรู้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น แต่งงานไปนานาโกะไปเลย ได้จบๆ 555...
บางที อ.ก้เขียนลำเอียงเกินไป วานพั่วจวิ้นทำงานแค่ตายจนกว่าจะได้ยามา แต่ซูรั่วรี่ไม่ได้ทำไรเลย มาถึงก้ได้ยาล่ะ 555...