เข้าสู่ระบบผ่าน

ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 765

บทที่ 765

ในตอนนี้ ณ เรียนจำเมืองจินหลิง

หม่าหลันก็เห็นคนอื่นเขากินข้าวกลางวันกันจนอิ่ม และก็เห็นจางกุ้ยเฟินกินข้าวส่วนของตนเองจะหมด ในใจก็เจ็บปวดจนแหละสลาย

เธอไม่ได้กินอะไรมามากกว่า24ชั่วโมงแล้ว แถมยังถูกซ้อมอีกตั้งหลายรอบ ทั้งยังต้องนอนในห้องน้ำที่อับชื้นมาทั้งคืนอีก ตอนนี้เธอก็หินจนตาลายไปหมดแล้ว ทนจะสลบไปอยู่แล้ว

แต่เธอก็ไม่กล้าเผยความไม่พอใจอะไรออกมา เพราะว่าจางกุ้ยเฟินสามารถตบตีเธอได้ตลอดเวลา

เนื่องจากนายหญิงใหญ่เซียวกินได้ไม่เยอะ พอกินอิ่มแล้ว ในกล่องข้าว ในกล่องข้าวยังมีข้าวเหลืออยู่

เธอตั้งใจหยิบกล่องข้าวนั้น แล้วเดินมายังตรงหน้าหม่าหลัน แล้วยื่นกล่องข้าวให้ตรงหน้าหม่าหลัน พร้อมยิ้มถามว่า “ไม่ได้กินอะไรมาหนึ่งวันหนึ่งคืน คงจะหิวมากสินะ? กินเสียหน่อยไหม? ”

หม่าหลันก็มองนายหญิงใหญ่เซียวอย่างไม่อยากจะเชื่อ แล้วก็ค่อยๆ ถามว่า “แม่คะ ให้ฉันกินจริงๆ ใช่ไหม? ”

นายหญิงใหญ่เซียวก็พยักหน้าพูดว่า “เห็นแกหิวมานานแล้ว ในใจฉันก็ทนไม่ได้เหมือนกัน ขอเพียงแกไม่รังเกียจยัยแก่อย่างฉัน ก็กินข้าวเหลือพวกนี้เสียเถอะ”

อาหารกลางวันของเรือนจำไม่ค่อยดีเท่าไรนัก เป็นแค่พวกเมนูต้มแล้วก็ข้าว แถมในผักต้มก็ไม่มีเนื้อสัตว์อะไรเลย

ต่อให้เป็นแบบนี้ พอหม่าหลันได้กลิ่นหอมของกับข้าว ก็ยังน้ำลายไหลออกมาตลอด

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน