ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 791

บทที่ 791

ให้ฝันยังไงหม่าหลันก็คิดไม่ถึง เวลายี่สิบกว่าปีที่ผ่านมาจู่ๆเป็นเพราะเรื่องของหานเหม่ยฉิงในปีนั้น ถูกตีจนตัวบวมเป่งอย่างนี้

เดิมทีเธอมองไปที่ตัวเอง ก็จะพูดโน้มน้าวจางกุ้ยเฟินได้แล้ว กลับคิดไม่ถึงว่า หลังจากที่นายหญิงใหญ่เชียวหยิบยกเรื่องนี้ขึ้นมา ล้มล้างความพยายามทั้งหมดของตัวเองแล้ว กลับว่ายิ่งทำให้ตัวเองตกลงไปในเหวลึกอย่างไม่มีที่สิ้นสุด

ผู้หญิงสามสี่คนเข้ามาโจมตีเธอ ต่างก็เคยสัมผัสกับเรื่องอดีตที่น่าสังเวชในการแทรกแซงของมือที่สาม ดังนั้นตอนที่เข้ามาตีเธอ ก็ยิ่งนำเอาความเกลียดแค้นที่ฝังลึกบวกกับแค้นใหม่เข้ามา ลงมืออย่างหนักอย่างไม่ออมมือให้เลย

หม่าหลันก็โดนตีจนเป็นแผลไปทั้งตัว คนทั้งคนแทบจะหายใจแขม่วๆแล้ว หลายๆครั้งที่หม่าหลันรู้สึกเหมือนว่าตัวเองใกล้จะช็อกไปแล้ว แต่ยังไม่ทันรอให้เธอช็อกไปจริงๆ ก็ถูกคนอื่นตีสองทีก็ตื่นแล้ว

หลังจากที่คนกลุ่มนี้กระหน่ำตีหม่าหลันเสร็จ นายหญิงใหญ่เซียวก็พูดอยู่ข้างๆว่า : “ฉันคิดว่าพวกเราเอาไอ้คนร่านนี้ไปไว้ที่ห้องน้ำดีกว่านะ เพื่อหลีกเลี่ยงไม่ให้พวกเราเห็นเธออยู่ตรงนี้แล้วอารมณ์เสีย！”

“ใช่！” ผู้หญิงคนนั้นที่เข้ามาลงไม้ลงมือเร็วสุด พูดอย่างเยือกเย็นว่า : “นายหญิงพูดถูก จับเธอไปโยนไว้ในห้องน้ำ！”

พูดแล้ว เธอสั่งผู้หญิงอีกคนที่อยู่ข้างกายว่า : “เราสองคนยกคนละขา ลากเธอเข้าไปเลย”

“โอเค！” อีกฝ่ายรีบพยักหน้าตกปากรับคำ ดังนั้นทั้งสองคนลากขาของหม่าหลันคนละข้าง ลากหม่าหลันจากพื้นตรงไปยังห้องน้ำทันที

เซียวเวยเวยก็รีบเดินตามไป สายตามองไปที่สองคนที่เอาตัวหม่าหลันไปโยนไว้ในห้องน้ำ ตัวเองก็หยิบกะละมังไปรับน้ำ แล้วสาดลงไปที่ตัวของเธอ พูดอย่างเยือกเย็นว่า : “หม่าหลัน แกฝันก็คงคิดไม่ถึงสินะว่าตัวเองจะมีวันนี้？คนอย่างแก ยังคิดจะสู้กับคุณย่า？”

ในเวลานี้หม่าหลันถูกน้ำเย็นในกะละมังสาดจนตื่นแล้ว หนาวสั่นสะท้านไปพลาง ในใจรู้สึกเสียใจภายหลังอย่างมากไปพลาง

ตัวเองไม่ควรพูดเรื่องพวกนั้นต่อหน้าจางกุ้ยเฟิน พยายามทำให้จางกุ้ยเฟินเกิดความเห็นใจ

ถ้าหากเมื่อกี้ตัวเองไม่ร้องเรียนเรื่องนายหญิงใหญ่เซียว ตัวเองก็คงไม่ลงเอยแบบนี้