ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 792

บทที่ 792

หม่าหลันพยักหน้าติดต่อกันอย่างสะลึมสะลือ เอ่ยปากพูดว่า : “พี่กุ้ยเฟิน ขอร้องคุณล่ะให้ฉันกินข้าวเถอะนะ ไม่อย่างงั้นฉันคงต้องตายแล้วจริงๆ……”

จางกุ้ยเฟินพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา นำข้าวต้มในถ้วยเทลงบนพื้น ตามด้วยใช้เท้าบดขยี้ พูดด้วยความเย็นชาว่า : “อยากกินใช่ไหม？งั้นก็หมอบเลียบนพื้นเถอะ！”

เมื่อวานจางกุ้ยเฟินให้หม่าหลันเลียข้าวต้มบนพื้น หม่าหลันไม่ยอมอย่างเด็ดขาด

เพราะเธอคิดว่า ไม่ว่ายังไง ตัวเองไม่สามารถทำเพื่อกินคำเดียว ก็ยอมหมอบลงไปทำเรื่องที่ชั้นต่ำขนาดนี้

แต่ว่าตอนนี้ เธอไม่สามารถถือสาอะไรเยอะขนาดนี้แล้ว อะไรชั้นต่ำไม่ชั้นต่ำ ขอเพียงแค่ทำให้อิ่มท้อง หรือเพียงแค่รองท้องหน่อยเท่านั้น ให้ตัวเองลงไปเลียบนพื้นแล้วมันจะยังไงกัน？

ดังนั้นเธอจึงรีบคุกเข่าลงทันที หมอบลงบนพื้นอย่างไม่ลังเล ใช้ลิ้นเลียข้าวต้มที่เย็นบนพื้นปูนซีเมนต์

เมื่อนายหญิงใหญ่เซียวเห็นภาพฉากนี้ในใจก็รู้สึกสบายใจขึ้นเยอะ

เมื่อคิดถึงว่าอนาคตหม่าหลันจะต้องอยู่ในนี้สิบกว่าถึงยี่สิบปีหรืออาจจะมากกว่านั้น ในใจของเธอก็ยิ่งจะมีความสุขมากเลยทีเดียว

หม่าหลันเลียข้าวต้มที่อยู่บนพื้น ทีละคำๆจนสะอาดเกลี้ยง ถึงขนาดกินจนมีดินทรายเต็มปากอยู่จำนวนมาก แต่ในเวลานี้ตัวเธอไม่ได้สนใจเรื่องพวกนี้เลย

ในเวลานี้ ผู้คุมเรือนจำเปิดประตูห้องขัง มองไปที่หม่าหลันที่อยู่ในห้อง พูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชาว่า : “หม่าหลันคุณออกมา สถานีตํารวจจะทำการสอบปากคำแล้ว！”

ขังอยู่ในสถานกักขังยังไม่มีการตัดสินลงอาญา เป็นที่เรียกกันว่าผู้ต้องสงสัย ผู้ต้องสงสัยมักจะถูกตำรวจนำตัวกลับไปยังสถานีตำรวจเพื่อดำเนินการสอบปากคำ นี้ก็ถือว่าเป็นการดำเนินการตามขั้นตอนทั่วไป

เมื่อหม่าหลันได้ยินว่าจะสอบปากคำตัวเองแล้ว ก็ไม่ได้สงสัย รับปีนขึ้นมาอย่างยากลำบาก ร้องไห้พุ่งไปที่ประตู มองไปยังผู้คุมขังพูดวิงวอนว่า ： “ขอร้องคุณล่ะค่ะ รีบเอาตัวฉันไปเถอะ”