ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 800

บทที่ 800

เซียวฉางควนพยักหน้า เมื่อนึกถึงการรวมตัวของเพื่อนร่วมชั้นครั้งก่อน เพื่อนร่วมชั้นหลายคนเอาความสัมพันธ์รักสามเศร้าก่อนหน้านี้กับหานเหม่ยฉิงและหม่าหลัน มาแซวตัวเอง

ครั้นแล้ว เขาพูดกับหานเหม่ยฉิงอย่างจริงจังว่า: “เหม่ยฉิง การนัดรวมตัวกันวันนี้ บางทีเพื่อนร่วมชั้นเหล่านั้นอาจจะยังแซวเราเกี่ยวกับเรื่องที่เกิดขึ้นในตอนนั้นของเรา ถึงตอนนั้นก็อย่าไปใจใส่เลยนะ คนกลุ่มนี้ค่อนข้างเสียมารยาทและหยาบคาย!”

หานเหม่ยฉิงยิ้มและพูดว่า: “ขอเพียงแค่ไม่บิดเบือนข้อเท็จจริง แซวคำสองคำไม่เป็นไรหรอก ถ้าฉันกลัวพวกเขาแซว ฉันจะพาเพื่อนร่วมชั้นเหล่านี้มารวมกันได้อย่างไร? ทุกคนไม่ได้เจอกันมา 20 กว่าปีแล้ว ตอนนั้นมิตรภาพระหว่างเพื่อนร่วมชั้นเหนือสิ่งอื่นใด แซวฉันไม่กี่คำ จะเป็นไรไปล่ะ?”

……

เมื่อมาถึงมหาวิทยาลัยจงซาน เซียวฉางควนจอดรถไว้ที่ลานจอดรถหน้าโรงเรียน เดินเคียงข้างกับหานเหม่ยฉิงเข้าไปในมหาวิทยาลัย

ในมหาวิทยาลัยกำลังมีการเรียนการสอนกันอยู่ ดังนั้นภายในบริเวณมหาวิทยาลัยจึงเงียบมากๆ

คนสองคนเดินบนถนนคอนกรีตในมหาวิทยาลัย เซียวฉางควนแนะนำหานเหม่ยฉิงที่อยู่ข้างๆ และพูดว่า: “ที่จริงหลายปีมานี้ มหาวิทยาลัยของเราได้รับการบูรณะและปรับปรุงอยู่หลายครั้ง มันไม่เหมือนเดิมอย่างตอนนั้นแล้ว บอกตามตรงว่าตอนนั้นมหาวิทยาลัยของเราโทรมมากเลย”

“ใช่!” หานเหม่ยฉิงอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจแล้วพูดว่า: “ฉันจำได้ว่าในมหาวิทยาลัยของเรามีถนนคอนกรีตเพียงเส้นเดียว ก็คือถนนเส้นนั้นที่มาจากทางเข้าประตูมหาวิทยาลัย ถนนสายอื่นลาดด้วยหินกรวด บางครั้งทางมหาวิทยาลัยก็ขอให้นักศึกษาในพื้นที่นำอิฐแท่งจากบ้านมาลาดถนน เมื่อฝนตกถนนเส้นนั้นก็เป็นโคลน ตอนนั้นฉันไม่ชอบเลย แต่มาคิดดูในตอนนี้ ก็ค่อนข้างคิดถึงนะ”

“ใช่ใช่ใช่!” เซียวฉางควนยิ้มและพูดว่า: “ตอนนั้นฉันเคยนำอิฐแท่งที่เผาแล้วจากบ้านมาโรงเรียน คุณจำได้ไหมว่าปีนั้นมีงานกีฬาสี สุดท้ายลู่วิ่งในสนามมหาวิทยาลัยของเราแย่มากๆ มหาวิทยาลัยก็เริ่มรณรงค์ เราพยายามทุกวิถีทางเพื่อให้ได้วัสดุที่สามารถนำไปใช้ปูทางได้มากขึ้น”

หานเหม่ยฉิงยิ้มกล่าว: “จำได้แน่นอน ตอนนั้นคุณควักเงินออกจากกระเป๋าเอง และพานักศึกษาชายหลายคน เข็นรถสามล้อไปซื้ออิฐเผาทุกที่ในเมือง”