ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 817

ทันใดนั้น ซ่งหวั่นถิงที่สง่างามก็เดินออกจากลิฟต์

แม้ว่าเธอจะมามอบกระเช้าดอกไม้ให้พอล แต่ดวงตาของเธอก็จับจ้องไปที่ร่างกายของเย่เฉินอยู่เสมอ

ทุกครั้งที่เห็นเย่เฉิน ซ่งหวั่นถิงรู้สึกมีความสุขมาก ราวกับว่าเธอกลับมา18อีกครั้ง ช่วงความรักเบิกบาน

อันที่จริง คุณหนูคนโตอย่างเธอเติบโตเร็วกว่าคนส่วนใหญ่ สัมผัสกับโลกมนุษย์เร็ว และเรียนรู้ที่จะสวมหน้ากากมาก่อน

แต่หลังจากที่ได้เห็นเย่เฉิน หลังจากตกหลุมรักเย่เฉิน ความสามารถของซ่งหวั่นถิงในการสวมหน้ากากก็ล้มเหลวต่อหน้าเขา

เธอมองเย่เฉินด้วย ในตาเต็มไปด้วยและความเคารพ เธอตอบอย่างเขินอาย:"อาจารย์เย่ คุณกับคุณพอลรู้จักกันได้ยังไง? คุณพอลน่าจะเพิ่งมาถึงประเทศจีนได้ไม่นานนี้หรอก"

เย่เฉินยิ้มเล็กน้อยและพูดว่า:"พ่อตาของฉันกับแม่ของคุณพอลเป็นเพื่อนร่วมชั้นในมหาวิทยาลัย เลยได้รู้จักกัน"

ซ่งหวั่นถิงพูดด้วยความประหลาดใจ:"โอ้ ช่างเป็นเรื่องบังเอิญมากๆ!"

พอลที่อยู่ข้างๆ ยิ้มและพูดว่า:"มันเป็นเรื่องบังเอิญ ผมก็ไม่คิดมาก่อน คุณซ่งคุณจะรู้จักอาจารย์เย่ด้วย"

ซ่งหวั่นถิงมองเย่เฉินอย่างลึกซึ้งและพูดกับพอลว่า:"อาจารย์เย่ ถือได้ว่าเป็นผู้มีพระคุณของฉัน คุณจำได้ไหมว่า ครั้งหนึ่งเมื่อสินค้าส่งออกของเรามาถึงสหรัฐอเมริกา พวกเขาถูกกล่าวทันทีว่าไม่มีคุณสมบัติ แต่ก็จะฟ้องเรา แล้วต้องชดใช้ค่าสินไหมทดแทนมหาศาล?"

พอลพยักหน้าทันทีและพูดว่า:"แน่นอน ผมจำได้ว่าครั้งนั้นคุณขอให้ผมรีบไปชายฝั่งตะวันออกของสหรัฐอเมริกาไปยังชายฝั่งตะวันตกของสหรัฐอเมริกา เพื่อช่วยคุณแก้ไขข้อพิพาทนี้ แต่แก้ปัญหาได้ ก่อนที่ผมจะถึงฝั่งตะวันตก"

ซ่งหวั่นถิงพูดด้วยความกลัว:"ตอนนั้นฉันทำฮวงจุ้ยที่บ้านเสียหายโดยไม่ได้ตั้งใจ ธุรกิจของฉันไม่เพียงแค่ต้องทนทุกข์เท่านั้น แต่ฉันยังมีปัญหาอีกมากด้วย ฉันยังมีปัญหาในการขับขี่และอุบัติเหตุบ่อยๆ ด้วย"

ซ่งหวั่นถิงยกข้อมือขึ้น เพื่อเผยให้เห็นสร้อยข้อมือที่แม่ของเธอทิ้งให้เธอ และพูดด้วยอารมณ์ว่า:"ในตอนนั้นสร้อยข้อมือนี้หายไปแล้ว ถ้าไม่ใช่เพราะอาจารย์เย่ ฉันคงหามันกลับมาไม่ได้"