ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 817
ทันใดนั้น ซ่งหวั่นถิงที่สง่างามก็เดินออกจากลิฟต์
แม้ว่าเธอจะมามอบกระเช้าดอกไม้ให้พอล แต่ดวงตาของเธอก็จับจ้องไปที่ร่างกายของเย่เฉินอยู่เสมอ
ทุกครั้งที่เห็นเย่เฉิน ซ่งหวั่นถิงรู้สึกมีความสุขมาก ราวกับว่าเธอกลับมา18อีกครั้ง ช่วงความรักเบิกบาน
อันที่จริง คุณหนูคนโตอย่างเธอเติบโตเร็วกว่าคนส่วนใหญ่ สัมผัสกับโลกมนุษย์เร็ว และเรียนรู้ที่จะสวมหน้ากากมาก่อน
แต่หลังจากที่ได้เห็นเย่เฉิน หลังจากตกหลุมรักเย่เฉิน ความสามารถของซ่งหวั่นถิงในการสวมหน้ากากก็ล้มเหลวต่อหน้าเขา
เธอมองเย่เฉินด้วย ในตาเต็มไปด้วยและความเคารพ เธอตอบอย่างเขินอาย:"อาจารย์เย่ คุณกับคุณพอลรู้จักกันได้ยังไง? คุณพอลน่าจะเพิ่งมาถึงประเทศจีนได้ไม่นานนี้หรอก"
เย่เฉินยิ้มเล็กน้อยและพูดว่า:"พ่อตาของฉันกับแม่ของคุณพอลเป็นเพื่อนร่วมชั้นในมหาวิทยาลัย เลยได้รู้จักกัน"
ซ่งหวั่นถิงพูดด้วยความประหลาดใจ:"โอ้ ช่างเป็นเรื่องบังเอิญมากๆ!"
พอลที่อยู่ข้างๆ ยิ้มและพูดว่า:"มันเป็นเรื่องบังเอิญ ผมก็ไม่คิดมาก่อน คุณซ่งคุณจะรู้จักอาจารย์เย่ด้วย"
ซ่งหวั่นถิงมองเย่เฉินอย่างลึกซึ้งและพูดกับพอลว่า:"อาจารย์เย่ ถือได้ว่าเป็นผู้มีพระคุณของฉัน คุณจำได้ไหมว่า ครั้งหนึ่งเมื่อสินค้าส่งออกของเรามาถึงสหรัฐอเมริกา พวกเขาถูกกล่าวทันทีว่าไม่มีคุณสมบัติ แต่ก็จะฟ้องเรา แล้วต้องชดใช้ค่าสินไหมทดแทนมหาศาล?"
พอลพยักหน้าทันทีและพูดว่า:"แน่นอน ผมจำได้ว่าครั้งนั้นคุณขอให้ผมรีบไปชายฝั่งตะวันออกของสหรัฐอเมริกาไปยังชายฝั่งตะวันตกของสหรัฐอเมริกา เพื่อช่วยคุณแก้ไขข้อพิพาทนี้ แต่แก้ปัญหาได้ ก่อนที่ผมจะถึงฝั่งตะวันตก"
ซ่งหวั่นถิงพูดด้วยความกลัว:"ตอนนั้นฉันทำฮวงจุ้ยที่บ้านเสียหายโดยไม่ได้ตั้งใจ ธุรกิจของฉันไม่เพียงแค่ต้องทนทุกข์เท่านั้น แต่ฉันยังมีปัญหาอีกมากด้วย ฉันยังมีปัญหาในการขับขี่และอุบัติเหตุบ่อยๆ ด้วย"
ซ่งหวั่นถิงยกข้อมือขึ้น เพื่อเผยให้เห็นสร้อยข้อมือที่แม่ของเธอทิ้งให้เธอ และพูดด้วยอารมณ์ว่า:"ในตอนนั้นสร้อยข้อมือนี้หายไปแล้ว ถ้าไม่ใช่เพราะอาจารย์เย่ ฉันคงหามันกลับมาไม่ได้"
ทันใดนั้นเย่เฉินพูดว่า:"ฉันยังมีธุระต้องไปทำ เอางี้ พวกคุณคุยกันก่อน ฉันไปก่อนล่ะ"
ซ่งหวั่นถิงรีบถาม:"อาจารย์เย่ คุณจะไปไหน? คุณขับรถมาหรือเปล่า? ถ้าคุณไม่ได้ขับฉันจะไปส่งคุณเอง!"
เย่เฉินยิ้มและพูดว่า:"คุณกับพอลไม่ต้องระลึกอดีตเหรอ?"
ซ่งหวั่นถิงรีบพูดว่า:"พอลกับฉันเป็นเพื่อนเก่า และต่อไปเขาจะพัฒนาในเมืองจินหลิง เรามีเวลาที่จะหวนคิดถึงอดีตอีกมาก หากคุณไม่ขับรถในวันนี้ ได้โปรดให้ฉันไปส่งคุณ!"
เมื่อเห็นเช่นนี้ พอลรู้ว่าซ่งหวั่นถิงไม่เพียงแต่ชอบเฉินเท่านั้น แต่ยังให้เย่เฉินอยู่ในตำแหน่งที่สำคัญมากในใจของเธอ
ในเวลานี้ เขาพูดตามน้ำทันที:"คุณซ่ง ขอบคุณสำหรับกระเช้าดอกไม้ที่คุณให้ และช่วยฝากขอบคุณคุณท่านซ่งด้วยครับ หากมีโอกาสจะไปเยี่ยมคุณแน่นอน ถ้าคุณมีอะไรจะทำก็ทำไปก่อน พอดีผมก็มีเรื่องให้ต้องจัดการ"
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
สมน้ำหน้าไอฉางควน เหมาะกับหม่าหลันดี ขี้โม้เหมือนกัน ว่าคนที่มีความสามารถว่ากระจอกเหมือนกัน หลงตัวเองเหมือนกัน พูดมาได้ไงมึงกับหานเหมยชิงเป้นคู่ฟ้าประทาน 5555 สมล่ะที่คบกังหม่าหลันได้...
ทั้งที่เป็นผู้ชาย แรงเยอะกว่า ตัวใหญ่ก็ว่า แต่กลัวกับอีหม่าหลันพูดขู่แค่นี้เนี่ยน่ะ ไม่น่าเกิดเป็นผู้ชายเลยมึงไอเชียวฉางควน กูคิดว่าเป็นตุ๊ด ปากบอกรอเหมยชิงมานาน อยากจะพัฒนาความสัมพันธ์ อยากจะมีเพศสัมพันธ์อยากจะอยู่กับเหมยชิง อยากแต่งงานกะเหมยชิงอีกครั้ง ทั้งที่เหมยชิงยอมกลับมาหาเพื่อมึง แต่มึงกลับไม่กล้าทำไรกะอีหม่าหลันสักอย่าฃ แค่หม่าหลันพูดขู่ว่าจะไปหาเรื่องเหมยชิง แทนที่จะให้เหมยชิงจ้างบอดีการ์ดมา อีหม่าก้ทำไรไม่ได้ล่ะ หรือไอฉางควนปกป้อง สู้กันจริงๆหม่าหลันก้สู้คงไม่ได้หรอก ทำมึงกลับกลัวหัวหด ชาตินี้ก้คงไม่ได้อยุ่กับคนรักหรอก ฝันไปเถอะมึง กระจอก...
ไม่ใช่ว่าข้อมูลของเย่เฉิน ตอนตั้งแต่9ขวบจนถึงปัจุบัน ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่ลบไปแล้วไม่ใช่หรอหรือเก้บซ่อนไว้ ถ้า้ป้นอย่างงี้ แสดงว่าองกรพั้วชิงก้สามารถหาได้เช่นกันดิ ถ้างั้น ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่มันลบออกข้อมูลตอนเด้กของพระเอกออกไปหรอกหรอ -.-"...
พูดมาได้ไงไม่ได้หวังเกินตัว แต่อยากมีลูกกะเย่เฉิน ถึงกับขนาดที่ว่าจะแอบมีความสัมพันกับพระเอกตอนหลับ แบบนี้ไม่ได้เรียกหวังเกินตัวเลยงั้นอ่าดิ 555 ผมชอบอ่านเรื่องโรงแมนติกน่ะ เพราะมันพอดี แต่เรื่องนี้อ่านแล้วไม่ฟินอ่ะ เรื่องความรักชายหญิง เพราะมันลุกหนักเกินไปจน จนไม่มีให้ลุ้นอาะ...
ไม่เข้าใจจริง ว่าทำไมต้องให้พระเอกชดเชย หรือชดใช้ความรักให้หญิงสาวพวกนี้ ถ้าเป้นกุ้ซิวอี้พอยอมรับได้เพราะ เป้นคู่หมั่นพระเอก แต่พวกที่เข้ามาหาพระเอก พระเอกก้แค่ช่วยไปเท่านั้น ให้จะได้สะดวกต่อการทำงานร่วมกัน ไม่ได้ช่วยเพราะรัก แต่พวกหล่อนกับบอกให้ชดใช้ ทั้งที่ที่พวกหล่อนมารักพระเอกแท้ๆ แต่กลับจะให้พระเอกชดใช้เนี่ยน่ะ...
เฮเลน่า แม่งก่น่ารังเกียจเกิ้น...
เฮเลน่ามึงก้ฝันกลางวันเกิ้น ถามหน่อยสู้ไรกับนานาโกะหรือกู้ซิวอิ้วอีกได้บ้าง เรื่องนี้ผู้หญิงแม่งก้มโนเก่งเกิน คิดว่าจะได้ใช้ชีวิตร่วมกับพระเอก 555...
แล้วตู้ไหชิง ไม่ใช่ผู้หญิงที่ไอซูเต้าขอแต่งงานหรอ ไม่รู้คนเขียน หรือคนแปลที่แปลมั่ว ซูเต้า ไม่เคยขอใครแต่งงาน แล้วไห่ชิงนั้นไม่ได้เรียกว่าขอแต่งงานหรอกหรอ 555...
พระเอกมันเป้นห่วงความรุ้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น ไม่อยากให้เศร้าใจมากขนาดนี้น ทำไมไม่แต่งงานกับนานาโกะไปเลยล่ะ ขัดใจ ถ้าเป้นครอบครัวอื่นอยากยกความดีความชอบให้ลูกสาวอีกฝ่ายก้ไมาแปลก แต่ครอบครัวนานาโกะยังไงต่อให้ไม่ยกความดีความชอบให้นานาโกะ พ่อนานาโกะก้รักนานาโกะมากอยุ่ล่ะ แคร์ความรู้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น แต่งงานไปนานาโกะไปเลย ได้จบๆ 555...
บางที อ.ก้เขียนลำเอียงเกินไป วานพั่วจวิ้นทำงานแค่ตายจนกว่าจะได้ยามา แต่ซูรั่วรี่ไม่ได้ทำไรเลย มาถึงก้ได้ยาล่ะ 555...