ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 821

ในใจหม่าหลันถึงจะสิ้นหวัง แต่ที่สถานกักขัง เธอรู้ว่าต้องเชื่อฟังผู้คุม เลยรีบเดินตามทุกคนออกจากห้องขัง

พอถึงสนามกว้าง ผู้คุมบอกว่า “ไปวิ่งรอบสนามสามรอบก่อน จากนั้นก็เป็นกิจกรรมอิสระครึ่งชม. พอครึ่งชม.ผ่านไป มารวมตัวกันที่หน้าประตูสนามและกลับห้องขัง!”

ทุกคนรีบต่อแถว จางกุ้ยเฟินเป็นตัวเองในห้องขัง ดังนั้นเธอเป็คนจัดแถว เธอเหล่หม่าหลันหนึ่งทีพลางว่า “เธอไปยืนหน้าสุด ทุกคนด้านหลังต่างจ้องเธออยู่ ถ้าวิ่งไม่ดี ฉันตีเธอตายแน่!”

จากนั้นหมุนกลับไปมองคนอื่นพลางว่า “พวกเธอคอยพยุงคุณย่า วิ่งช้าๆ อย่าให้ท่านเหนื่อยล่ะ”

นายหญิงใหญ่เซียวหัวเราะร่วนพลางว่า “กุ้ยเฟินเธอนี่มีน้ำใจนะ ถึงฉันจะแก่แล้ว แต่ร่างกายยังดีอยู่ ไม่ต้องคอยพยุงฉันหรอก ฉันค่อยๆเดินตามพวกเธอข้างหลังก็ได้แล้ว”

จางกุ้ยเฟินพยักหน้า ก่อนตะคอกดังว่า “เตรียมตัว วิ่ง!”

หม่าหลันวิ่งอยู่หน้าสุด พอได้ยินคำนี้ ก็ทนความเจ็บปวดของร่างกาย และความอ่อนเพลียที่แทบไม่ได้กินอะไรมาสองวันสองคืนนี้ เริ่มวิ่งขึ้นมา จากนั้นทุกคนก็เริ่มวิ่งตามเธอ

หม่าหลันร่างกายอ่อนแอมาก เดิมก็เจ็บปวดราวกับจะแยกร่างอยู่แล้ว ดังนั้นพอเริ่มวิ่งได้สองก้าว ขาเธอก็อ่อนยวบ แทบจะล้มอยู่หลายครั้ง

ผู้หญิงด้านหลังถีบเอวเธอดื้อๆ ด่าว่า “ผู้หญิงแรดที่แย่งสามีคนอื่น วิ่งนิดเดียวก็ทำเหมือนจะเป็นจะตาย เธอยังทำอะไรได้อีกหรือไง?”

ผู้หญิงอีกคนหัวเราะเยาะใส่พลางว่า “ผู้หญิงร่านแบบนี้ยังจะแย่งสามีคนอื่นได้อีกแหน่ะ ถึงเธอจะวิ่งไม่เป็น แต่วิ่งไปขึ้นเตียงคนอื่นได้นี่นา!”

ทุกคนหัวเราะเยาะพร้อมกัน หม่าหลันได้แต่ข่มกลั้นความอัปยศในใจส่วนลึก กัดฟันวิ่งไปข้างหน้าต่อ

ในตอนนี้เอง หม่าหลันเห็นผู้หญิงท่าทางน่ากลัวสามคนกำลังยืนอยู่มุมหนึ่งของสนาม สายตาจับจ้องมาทางเธอ เหมือนกำลังมองตัวเธออยู่

เธอพึ่งวิ่งผ่านสามคนนั้น หนึ่งในนั้นก็ยื่นมือออกมาคว้าไหล่เธอไว้