ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 827
นายหญิงใหญ่เซียวเห็นความหวังที่ตัวเองจะได้ไปอยู่Tomson Rivieraพังทลายลงอีกครั้ง เธอแค้นหม่าหลันมาก
แถม เมื่อกี้หม่าหลันยังกล้าเหิมเกริมต่อหน้าเธอขนาดนั้น พูดจาไร้สัมมาคารวะสิ้นดี ทำให้เธอยิ่งแค้นหนักขึ้น
สำหรับนายหญิงใหญ่เซียว สิ่งที่เธอไม่อยากเห็นมากที่สุดคือ หม่าหลันหลุดพ้นห้องขัง และตอนนี้หม่าหลันกลับจะโดนปล่อยตัวไปจริงๆ? !
ถ้าหม่าหลันโดนปล่อยตัวออกไป นี่จะเป็นโอกาสสุดท้ายที่จะได้สั่งสอนมันแน่นอน! ถ้าพลาดโอกาสนี้ ต่อไปคงไม่มีโอกาสอีกแล้ว!
ดังนั้นนายหญิงใหญ่เซียวเลยไม่แคร์อายุมากของตัวเอง ยกขาขึ้นเหยียบลงไปที่แข้งหม่าหลันอย่างแรง
เสียงของแตกดังขึ้น หม่าหลันร้องโหยหวนขึ้นมาทันที
เธอรู้สึกถึงความเจ็บปวดที่แล่นขึ้นมาจากขาตัวเอง ขาหักแล้วแน่ๆ!
นายหญิงใหญ่เซียวจัดการไปหนึ่งดอก กำลังตื่นเต้นดีใจ แต่ไม่คิดว่าสังขารกลับไม่อำนวย ยืนไม่นิ่ง เลยลื่นล้มลงพื้น
ล้มคราวนี้ทำกระดูกก้นกบคราด เจ็บจนร้องโอดโอยไม่หยุด
แต่หม่าหลันแย่กว่า เธอเห็นกระดูกแข้งด้านขวาของเธอหักออกเป็นองศาไปในทิศตรงข้าม เจ็บเสียดใจ ปากได้แต่ร้องโหยหวน “อ๊า...ขาฉัน! ขาฉันหักแล้ว!”
ผู้คุมได้ยินเสียง ตะโกนจากด้านนอกเข้ามา “เกิดอะไรขึ้น? พวกแกทำอะไรกันข้างในหา?”
ทุกคนได้ยินคำนี้ พากันหยุดมือ ยืนข้างๆ
จางกุ้ยเฟินมอง และแกล้งหัวเราะว่า “ต้องเป็นยัยบ้านี่แน่ เห็นตัวเองกำลังจะได้ออกไปแล้ว ยังกล้าผลักนายหญิงใหญ่เซียว ไม่คิดว่าจะทำขาตัวเองหักซะงั้น สมน้ำหน้า!”
ผู้คุมอดขมวดคิ้วไม่ได้ คนปกติไปเข้าห้องน้ำดีๆ แล้วจู่ๆก็ขาหัก
ดังนั้นขาหม่าหลันหัก เห็นได้ชัดว่าเป็นฝืมือคนในห้องขังนี่แหละ
แต่ถ้าเป็นแค่คนใดคนหนึ่งลงมือ เธอยังจัดการได้ ถ้ารวมตัวกันจัดการ เธอทำอะไรไม่ได้แล้วงานนี้
อันดับแรกไม่สามารถจัดการได้ทุกคน ต่อไปจะให้ทุกคนลงมติว่าใครเป็นคนทำกันแน่ มันยุ่งยากมาก ต้องแยกตัวออกไปขังเดี่ยว และจัดคิวสอบสวนทีละคน
พอคิดได้อย่างนี้ เธอพูดว่า “เอาล่ะหม่าหลัน เถียงกันแบบนี้ต่อไป วันนี้คงออกไปไม่ได้ละ ถ้าจะมาสอบสวนจัดการกันอีก อย่างน้อยก็ใช้เวลานานมาก”
------------
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
สมน้ำหน้าไอฉางควน เหมาะกับหม่าหลันดี ขี้โม้เหมือนกัน ว่าคนที่มีความสามารถว่ากระจอกเหมือนกัน หลงตัวเองเหมือนกัน พูดมาได้ไงมึงกับหานเหมยชิงเป้นคู่ฟ้าประทาน 5555 สมล่ะที่คบกังหม่าหลันได้...
ทั้งที่เป็นผู้ชาย แรงเยอะกว่า ตัวใหญ่ก็ว่า แต่กลัวกับอีหม่าหลันพูดขู่แค่นี้เนี่ยน่ะ ไม่น่าเกิดเป็นผู้ชายเลยมึงไอเชียวฉางควน กูคิดว่าเป็นตุ๊ด ปากบอกรอเหมยชิงมานาน อยากจะพัฒนาความสัมพันธ์ อยากจะมีเพศสัมพันธ์อยากจะอยู่กับเหมยชิง อยากแต่งงานกะเหมยชิงอีกครั้ง ทั้งที่เหมยชิงยอมกลับมาหาเพื่อมึง แต่มึงกลับไม่กล้าทำไรกะอีหม่าหลันสักอย่าฃ แค่หม่าหลันพูดขู่ว่าจะไปหาเรื่องเหมยชิง แทนที่จะให้เหมยชิงจ้างบอดีการ์ดมา อีหม่าก้ทำไรไม่ได้ล่ะ หรือไอฉางควนปกป้อง สู้กันจริงๆหม่าหลันก้สู้คงไม่ได้หรอก ทำมึงกลับกลัวหัวหด ชาตินี้ก้คงไม่ได้อยุ่กับคนรักหรอก ฝันไปเถอะมึง กระจอก...
ไม่ใช่ว่าข้อมูลของเย่เฉิน ตอนตั้งแต่9ขวบจนถึงปัจุบัน ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่ลบไปแล้วไม่ใช่หรอหรือเก้บซ่อนไว้ ถ้า้ป้นอย่างงี้ แสดงว่าองกรพั้วชิงก้สามารถหาได้เช่นกันดิ ถ้างั้น ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่มันลบออกข้อมูลตอนเด้กของพระเอกออกไปหรอกหรอ -.-"...
พูดมาได้ไงไม่ได้หวังเกินตัว แต่อยากมีลูกกะเย่เฉิน ถึงกับขนาดที่ว่าจะแอบมีความสัมพันกับพระเอกตอนหลับ แบบนี้ไม่ได้เรียกหวังเกินตัวเลยงั้นอ่าดิ 555 ผมชอบอ่านเรื่องโรงแมนติกน่ะ เพราะมันพอดี แต่เรื่องนี้อ่านแล้วไม่ฟินอ่ะ เรื่องความรักชายหญิง เพราะมันลุกหนักเกินไปจน จนไม่มีให้ลุ้นอาะ...
ไม่เข้าใจจริง ว่าทำไมต้องให้พระเอกชดเชย หรือชดใช้ความรักให้หญิงสาวพวกนี้ ถ้าเป้นกุ้ซิวอี้พอยอมรับได้เพราะ เป้นคู่หมั่นพระเอก แต่พวกที่เข้ามาหาพระเอก พระเอกก้แค่ช่วยไปเท่านั้น ให้จะได้สะดวกต่อการทำงานร่วมกัน ไม่ได้ช่วยเพราะรัก แต่พวกหล่อนกับบอกให้ชดใช้ ทั้งที่ที่พวกหล่อนมารักพระเอกแท้ๆ แต่กลับจะให้พระเอกชดใช้เนี่ยน่ะ...
เฮเลน่า แม่งก่น่ารังเกียจเกิ้น...
เฮเลน่ามึงก้ฝันกลางวันเกิ้น ถามหน่อยสู้ไรกับนานาโกะหรือกู้ซิวอิ้วอีกได้บ้าง เรื่องนี้ผู้หญิงแม่งก้มโนเก่งเกิน คิดว่าจะได้ใช้ชีวิตร่วมกับพระเอก 555...
แล้วตู้ไหชิง ไม่ใช่ผู้หญิงที่ไอซูเต้าขอแต่งงานหรอ ไม่รู้คนเขียน หรือคนแปลที่แปลมั่ว ซูเต้า ไม่เคยขอใครแต่งงาน แล้วไห่ชิงนั้นไม่ได้เรียกว่าขอแต่งงานหรอกหรอ 555...
พระเอกมันเป้นห่วงความรุ้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น ไม่อยากให้เศร้าใจมากขนาดนี้น ทำไมไม่แต่งงานกับนานาโกะไปเลยล่ะ ขัดใจ ถ้าเป้นครอบครัวอื่นอยากยกความดีความชอบให้ลูกสาวอีกฝ่ายก้ไมาแปลก แต่ครอบครัวนานาโกะยังไงต่อให้ไม่ยกความดีความชอบให้นานาโกะ พ่อนานาโกะก้รักนานาโกะมากอยุ่ล่ะ แคร์ความรู้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น แต่งงานไปนานาโกะไปเลย ได้จบๆ 555...
บางที อ.ก้เขียนลำเอียงเกินไป วานพั่วจวิ้นทำงานแค่ตายจนกว่าจะได้ยามา แต่ซูรั่วรี่ไม่ได้ทำไรเลย มาถึงก้ได้ยาล่ะ 555...