ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 829
หม่าหลันรับมือถือตัวเองมาเสร็จ รีบเปิดเครื่องทันที
ตั้งแต่เข้าห้องขังมา เธอไม่ได้จับมือถืออีกเลย และไม่ได้ติดต่อกับสามีและลูกสาวเลย
ตอนนี้จู่ๆได้มือถือกลับมา หม่าหลันรู้สึกน้อยใจขึ้นมาอย่างรุนแรง
สามีและลูกสาวตัวเองคงไม่รู้แน่ว่า สองวันมานี้เธอต้องพบเจอความยากลำบากขนาดไหนบ้าง
แต่เรื่องแบบนี้เธอกลับไม่สามารถบอกพวกเขาได้
เพราะถ้าเธอพูดแม้แต่คำเดียว อาจจะเป็นโอกาสให้มีภัยถึงชีวิตได้ หรืออาจจะโดนตำรวจจับกลับเข้าห้องขังอีกครั้ง
หลังจากเปิดมือถือ วีแชทของหม่าหลันได้รับข้อความมากมายนัก เธอกดเปิดดู ส่วนใหญ่มาจากเซียวชูหรันลูกสาวของเธอทั้งนั้น
พอเห็นลูกสาวเอาแต่ส่งข้อความถึงเธอไม่หยุดเพราะว่าเป็นห่วงตัวเธอ หม่าหลันรู้สึกดีขึ้นมาก
แต่เธอก็อดคิดถึงอีกเรื่องหนึ่งขึ้นมาไม่ได้
ทำไมสามีเธอไม่ส่งข้อความหาเธอเลยล่ะ?
เธอหายไปสองวัน เขาไม่ห่วงเธอแม้แต่นิดเลย?
พอคิดถึ!
งตรงนี้ หม่าหลันรู้สึกไม่พอใจ อดบ่นในใจไม่ได้ว่า ไม่คิดว่าเซียวฉางควนจะใจไม้ไส้ระกำขนาดนี้ เธอหายไปนานขนาดนี้ เขาไม่ส่งข้อความซักข้อความมาเลย! ไว้เธอจะคิดบัญชีกับเขาแน่!
ตอนนี้ ตำรวจคนนั้นพูดขึ้นมาว่า “อย่ามัวแต่เล่นวีแชทอยู่เลย รีบโทรหาลูกเขยคุณซะ”
หม่าหลันรีบถามกลับ “คุณตำรวจคะ ฉันไม่ให้ลูกเขยมารับมาได้ไหม ตอนนี้ฉันแค่นึกถึงเขาก็รำคาญมาก ฉันให้ลูกสาวมารับได้ไหม?”
“แม่? ! อยู่ที่ไหนน่ะครับ? สองวันนี้พวกเราตามหาแม่แทบจะบ้าตายอยู่แล้ว!”
เย่เฉินเริ่มเล่นละครทันที
หม่าหลันแค้นใจเขามาก แต่ไม่กล้าพูดออกมาตรงๆ ได้แค่พูดเสียงเย็นว่า “ตอนนี้ฉันอยู่ที่สถานกักขังในเมือง แกรีบขับรถมารับฉันเลย!”
เย่เฉินบอก “แม่ รถที่บ้านเอาไปใช้กันหมดแล้ว ผมเรียกแท็กซี่ไปรับแม่ละกัน”
หม่าหลันถามอย่างโมโห “รถสองคันไม่เหลือเลยสักคันหรือไง?”
เย่เฉินอืมก่อนบอก “ชูหรันไปบริษัท พ่อไปกินเลี้ยงครับ”
------------
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
สมน้ำหน้าไอฉางควน เหมาะกับหม่าหลันดี ขี้โม้เหมือนกัน ว่าคนที่มีความสามารถว่ากระจอกเหมือนกัน หลงตัวเองเหมือนกัน พูดมาได้ไงมึงกับหานเหมยชิงเป้นคู่ฟ้าประทาน 5555 สมล่ะที่คบกังหม่าหลันได้...
ทั้งที่เป็นผู้ชาย แรงเยอะกว่า ตัวใหญ่ก็ว่า แต่กลัวกับอีหม่าหลันพูดขู่แค่นี้เนี่ยน่ะ ไม่น่าเกิดเป็นผู้ชายเลยมึงไอเชียวฉางควน กูคิดว่าเป็นตุ๊ด ปากบอกรอเหมยชิงมานาน อยากจะพัฒนาความสัมพันธ์ อยากจะมีเพศสัมพันธ์อยากจะอยู่กับเหมยชิง อยากแต่งงานกะเหมยชิงอีกครั้ง ทั้งที่เหมยชิงยอมกลับมาหาเพื่อมึง แต่มึงกลับไม่กล้าทำไรกะอีหม่าหลันสักอย่าฃ แค่หม่าหลันพูดขู่ว่าจะไปหาเรื่องเหมยชิง แทนที่จะให้เหมยชิงจ้างบอดีการ์ดมา อีหม่าก้ทำไรไม่ได้ล่ะ หรือไอฉางควนปกป้อง สู้กันจริงๆหม่าหลันก้สู้คงไม่ได้หรอก ทำมึงกลับกลัวหัวหด ชาตินี้ก้คงไม่ได้อยุ่กับคนรักหรอก ฝันไปเถอะมึง กระจอก...
ไม่ใช่ว่าข้อมูลของเย่เฉิน ตอนตั้งแต่9ขวบจนถึงปัจุบัน ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่ลบไปแล้วไม่ใช่หรอหรือเก้บซ่อนไว้ ถ้า้ป้นอย่างงี้ แสดงว่าองกรพั้วชิงก้สามารถหาได้เช่นกันดิ ถ้างั้น ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่มันลบออกข้อมูลตอนเด้กของพระเอกออกไปหรอกหรอ -.-"...
พูดมาได้ไงไม่ได้หวังเกินตัว แต่อยากมีลูกกะเย่เฉิน ถึงกับขนาดที่ว่าจะแอบมีความสัมพันกับพระเอกตอนหลับ แบบนี้ไม่ได้เรียกหวังเกินตัวเลยงั้นอ่าดิ 555 ผมชอบอ่านเรื่องโรงแมนติกน่ะ เพราะมันพอดี แต่เรื่องนี้อ่านแล้วไม่ฟินอ่ะ เรื่องความรักชายหญิง เพราะมันลุกหนักเกินไปจน จนไม่มีให้ลุ้นอาะ...
ไม่เข้าใจจริง ว่าทำไมต้องให้พระเอกชดเชย หรือชดใช้ความรักให้หญิงสาวพวกนี้ ถ้าเป้นกุ้ซิวอี้พอยอมรับได้เพราะ เป้นคู่หมั่นพระเอก แต่พวกที่เข้ามาหาพระเอก พระเอกก้แค่ช่วยไปเท่านั้น ให้จะได้สะดวกต่อการทำงานร่วมกัน ไม่ได้ช่วยเพราะรัก แต่พวกหล่อนกับบอกให้ชดใช้ ทั้งที่ที่พวกหล่อนมารักพระเอกแท้ๆ แต่กลับจะให้พระเอกชดใช้เนี่ยน่ะ...
เฮเลน่า แม่งก่น่ารังเกียจเกิ้น...
เฮเลน่ามึงก้ฝันกลางวันเกิ้น ถามหน่อยสู้ไรกับนานาโกะหรือกู้ซิวอิ้วอีกได้บ้าง เรื่องนี้ผู้หญิงแม่งก้มโนเก่งเกิน คิดว่าจะได้ใช้ชีวิตร่วมกับพระเอก 555...
แล้วตู้ไหชิง ไม่ใช่ผู้หญิงที่ไอซูเต้าขอแต่งงานหรอ ไม่รู้คนเขียน หรือคนแปลที่แปลมั่ว ซูเต้า ไม่เคยขอใครแต่งงาน แล้วไห่ชิงนั้นไม่ได้เรียกว่าขอแต่งงานหรอกหรอ 555...
พระเอกมันเป้นห่วงความรุ้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น ไม่อยากให้เศร้าใจมากขนาดนี้น ทำไมไม่แต่งงานกับนานาโกะไปเลยล่ะ ขัดใจ ถ้าเป้นครอบครัวอื่นอยากยกความดีความชอบให้ลูกสาวอีกฝ่ายก้ไมาแปลก แต่ครอบครัวนานาโกะยังไงต่อให้ไม่ยกความดีความชอบให้นานาโกะ พ่อนานาโกะก้รักนานาโกะมากอยุ่ล่ะ แคร์ความรู้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น แต่งงานไปนานาโกะไปเลย ได้จบๆ 555...
บางที อ.ก้เขียนลำเอียงเกินไป วานพั่วจวิ้นทำงานแค่ตายจนกว่าจะได้ยามา แต่ซูรั่วรี่ไม่ได้ทำไรเลย มาถึงก้ได้ยาล่ะ 555...