ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 836

จากนั้น เขาเดินกลับมาที่รถคันเดิม พยุงหม่าหลันที่ขาหักลงมา

หม่าหลันพยายามข่มความเจ็บที่ขา มุดออกมาจากรถ จากนั้นก็ขึ้นไปบนรถอีกครั้งท่ามกลางการพยุงของเย่เฉิน

พอเห็นออกรถแล้ว เธอยังเปิดกระจกด่าใส่คนขับรถคันเดิมที่กำลังยืนสูบบุหรี่อยู่ข้างทาง “ไอ้เลว วันนี้แกต้องเกิดอุบัติเหตุตายแน่!”

พอคนขับได้ยินอย่างนั้น ก็โกรธโพล่งด่าต่อ “ป้าอัปลักษณ์อย่างแกตายก่อนฉันแน่นอน!”

หม่าหลันโกรธทะลุปรอท อยากด่าต่อ แต่รถวิ่งไปไกลแล้ว ได้แต่กระฟัดกระเฟียดทำอะไรไม่ได้

เย่เฉินที่เงียบตลอดทางอดถอนหายใจในใจไม่ได้ แม่ยายตนนี่ ดูท่าจะยังลำบากที่สถานกักขังไม่พอ ไม่งั้นคงยังไม่มีไฟขนาดนี้

เขาอดคิดเห็นใจพ่อตาตัวเองเซียวฉางควนขึ้นมาไม่ได้ ถ้าหม่าหลันรู้ว่าสองวันมานี้เขามัวแต่ยุ่งกับการเดทกับหานเหมยฉิง ไม่รู้จะทุบกะโหลกพ่อตาเขาออกมาหรือเปล่า?

......

รถแท็กซี่ขับมาถึงแผนกฉุกเฉินของโรงพยาบาลชุมชนแห่งจินหลิง

เซียวชูหรันมารออยู่ที่นี่แล้ว

พอเห็นหม่าหลันไม่เพียงขาหัก ยังสภาพอนาถหน้าบวมปูด ฟันหน้าโหว่ไปสองซี่ ก็อดตาแดงรีบเดินเข้ามาหาไม่ได้ ถามทั้งน้ำตาว่า “แม่คะ ทำไมแม่บาดเจ็บหนักขนาดนี้?”

พอหม่าหลันเห็นลูกสาวตัวเอง ก็รู้สึกเศร้าขึ้นมาทันที ความลำบากต่างๆที่ได้รับมาในสองวันนี้เก็บไม่อยู่อีกต่อไป เธอสวมกอดเซียวชูหรัน ร้องไห้โฮ “ลูกสาวแม่ แม่ลำบากมากเลย ลูกไม่รู้หรอ? เกือบตายแล้วด้วยซ้ำ ลูกเกือบไม่ได้เจอหน้าแม่แล้วนะ!”

เซียวชูหรันถามอย่างตะลึง “คุณย่ากับเวยเวย? ! แม่ไปขังรวมกับพวกเธอได้ยังไงน่ะ?”

หม่าหลันร้องไห้สะอึกสะอื้นพลางว่า “แม่ก็ไม่รู้ ทำไมแม่โชคร้ายขนาดนี้ ต้องไปเจอยัยสารเลวสองคนนั้น พวกมันไม่ให้แม่นอน ไม่ให้แม่กินข้าว แถมยังสาดน้ำเย็นใส่แม่อีก หนูไม่รู้หรอกว่าสองวันนี้แม่ใช้ชีวิตยังไงมา แย่กว่าอยู่ในนรกซะอีก...”

เซียวชูหรันได้ยินอย่างนั้น ร้องไห้ออกมาด้วยความปวดใจ

หม่าหลันระบายอารมณ์สักพัก อารมณ์เริ่มนิ่งขึ้น ทันใดนั้นก็นึกถึงเซียวฉางควนขึ้นมา ถามคาดคั้นว่า “ชูหรัน บอกแม่มาตามจริงนะ พ่อลูกไปกินเลี้ยงกับใครกัน?”

------------