เข้าสู่ระบบผ่าน

ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 837

เซียวชูหรันรู้ดีแก่ใจ ถ้าแม่รู้ว่า พ่อไปกินเลี้ยงกับหานเหมยฉิงและเพื่อนนักเรียนเก่าพวกนั้น ต้องโกรธทะลุปรอทแน่

เวลานี้อารมณ์เธอยังไม่นิ่ง ไม่ว่ายังไงก็ไม่ควรไปสาดน้ำมันลงกองไฟอีก

ดังนั้นเธอเลยพูดว่า “น่าจะไปกินเลี้ยงกับเพื่อนนักเรียนเก่านะคะ หนูเองก็ไม่แน่ใจ อาจจะเป็นกลุ่มที่แล้วน่ะค่ะ”

“มันผิดปกติ!” หม่าหลันพูดหน้าทะมึน “เพื่อนนักเรียนเก่าของเขาน่ะแทบไม่ได้นัดกินเลี้ยงกันมานานมาก เป็นไปไม่ได้จะมานัดรวมตัวกันช่วงนี้ แถมไปอีกครั้ง มันต้องมีอะไรแน่ๆ!”

เซียวชูหรันได้แต่โกหกไปว่า “หนูก็ไม่รู้เหมือนกันค่ะ”

หม่าหลันโกรธกัดฟันกรอด แค่นเสียงเย็นว่า “ตาแก่บ้านี่ ฉันทุกข์ยากอยู่ข้างนอกมากขนาดนี้ เขายังมีแก่ใจไปกินเลี้ยงอีก ใจไม้ไส้ระกำจริงๆ!”

เซียวชูหรันได้แต่พูดช่วยพ่อผิดกับในใจคิดว่า “แม่คะ แม่หายตัวไปสองวันนี้ พ่อเองก็ร้อนใจนะคะ วันนี้ก็เพราะขัดใจเพื่อนไม่ได้จริงๆเลยต้องไป”

“ฉันไม่เชื่อ!” หม่าหลันตะคอกดัง “ตาแก่นี่ สองวันก่อนร่ำๆจะแยกกันอยู่กับฉันอยู่เลย! พอทำไม่ได้ ฉันก็เข้าสถานกักขังแทน ไม่รู้เขาจะดีใจแค่ไหนกันเนี่ย!”

เซียวชูหรันรีบบอก “แม่คะ แม่อย่าพึ่งคาดเดาพ่อไปแบบนั้นสิคะ...”

ระหว่างพูด เซียวฉางควนขับรถเข้ามาที่โรงพยาบาลพอดี

พอเห็นสภาพน่าอนาถของหม่าหลัน เซียวฉางควนเองก็ตกตะลึงอ้าปากค้างไปเหมือนกัน

ถึงเขาจะไม่ได้รักหม่าหลันแล้ว แต่ใช้ชีวิตภายใต้การกดขี่ของหม่าหลันมาหลายปี ทำให้เขายังกลัวหล่อนอยู่มาก

เป็นเหตุผลว่าทำไมพอหม่าหลันโทรมา เขาก็รีบแล่นมาเลย

พอหม่าหลันเห็นเซียวฉางควน ก็โกรธเพิ่มขึ้นอีกหลายระดับ

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน