ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 843

“ใช่!” คนที่ชื่อจ้าวเห้าที่อยู่ในกลุ่มแชทพูดว่า: “ป้าหลี่ป่วยหนักขนาดนั้น ตอนนี้ป้าหายป่วยกลับมาแล้ว ถ้าพวกเราที่ป้าเลี้ยงมาจนโต ไม่ได้กลับไปเยี่ยมป้าหลี่ทันที ป้าอาจจะรู้สึกเสียใจก็ได้นะ”

เจี่ยงหมิงพูดว่า: “เอาแบบนี้มั้ย พวกเราหาโรงแรมห้าดาว มาเลี้ยงต้อนรับการกลับมาของป้าหลี่กัน”

หลี่เสี่ยวเฟินพูดว่า： “เจี่ยงหมิง พวกเราไม่ต้องไปที่หรูหราแบบนั้นหรอก ทั้งชีวิตของป้าหลี่เธอประหยัดมาโดยตลอด ถ้าไปจัดงานเลี้ยงที่แบบนั้น ป้าจะต้องไม่สบายใจแน่ๆ หรือไม่ก็พาป้าไปกินข้าวที่ร้านอาหารที่เปิดมาหลายปีที่อยู่ตรงข้ามสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าก็ได้!”

เมื่อเย่เฉินนึกถึงร้านอาหารร้านนี้ที่เปิดมาเป็นสิบปี เขาได้ถอนหายใจในใจ

ตอนที่ตัวเขาเองอายุสิบแปดปี ป้าหลี่ก็ใช้เงินที่ใช้จ่ายอย่างประหยัด และพาเด็กๆและตัวเขาเอง ไปกินข้าวที่ร้านอาหารนั้น

ป้าหลี่ซื้อเค้กวันเกิดมาจัดวันเกิดให้เขาด้วย ตัวเขาก็ไม่ได้มีคุณสมบัติที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าจะรับเลี้ยงไว้แล้ว เขาก็เลยออกไปสู่สังคม

ตอนนี้คิดๆดูแล้ว ตอนที่กินข้าวที่นั่น เป็นมื้อที่อบอุ่นที่สุดในชีวิตของเขา

เขาก็เคยพูดออกมาทันทีว่า: “ไม่คิดเลยว่าร้านอาหารนี้จะยังเปิดอยู่! ร้านที่เสี่ยวเฟินเลือกเป็นร้านที่ดีมาก! งั้นพวกเราก็นัดเจอกันที่นี้เลย!”

เจี่ยงหมิงตอบว่า: “ฉันว่าเย่เฉิน ทุกคนก็ทำงานมาหลายปีแล้ว มากหรือน้อยก็มีเงินเก็บอยู่บ้าง สำหรับป้าหลี่แล้ว ไม่ต้องขี้เหนียวแบบนี้ก็ได้มั้ง?”

เย่เฉินก็ตอบว่า: “ฉันไม่ได้ขี้เหนียวนะ ฉันแค่เคารพความเคยชินของป้าหลี่ พวกเราพาป้าหลี่ไปเลี้ยงที่โรงแรมห้าดาว ป้าหลี่อาจจะไม่ดีใจอย่างที่พวกเราคิดก็ได้ แต่กลับจะรู้สึกว่าพวกเราสิ้นเปลือง และป้าอาจจะเจ็บปวดใจก็ได้นะ”

เจี่ยงหมิงพูดว่า： “เชอะ ฉันรู้นิสัยของนาย นายก็อยากจะประหยัดเงินใช่มั้ยละ?”

ระหว่างที่คุยกัน เจี่ยงหมิงก็ส่งข้อความเสียงมา: “เย่เฉิน ฉันรู้ว่านายมีชีวิตที่ไม่ดีเท่าไหร่ นายเป็นฝ่ายที่แต่งงานไปอยู่บ้านฝ่ายหญิง นายไม่มีเงินเก็บก็ไม่ใช่เรื่องแปลก แต่ป้าหลี่เป็นคนที่เลี้ยงนายมาจนโต บุญคุณที่ยิ่งใหญ่แบบนี้ ถึงนายจะต้องเสียงเงินนิดหน่อย เพื่อจะซื้ออาหารที่ดีๆให้ป้ากินจะไม่ได้เลยหรือ?”