ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 846

เธอก็เลยพูดกับหม่าหลันว่า: “แม่ แม่คิดทบทวนคนเดียวก่อนนะ ฉันกับเย่เฉินไปก่อนนะ และแม่อย่าลืมกินหมี่ที่เย่เฉินต้มไว้ให้ด้วย”

พูดจบแล้วไปพูดกับเย่เฉินว่า: “พวกเราไปกันเถอะ”

เย่เฉินพยักหน้า และพาเซียวซูหรันออกไป แล้วขับรถพาเธอไปที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้า

ระหว่างทางเย่เฉินได้ซื้อดอกไม้หนึ่งช่อ และซื้อผลไม้หนึ่งตะกร้ายังเขียนการ์ดอวยพรเตรียมที่จะมอบให้ป้าหลี่อีกด้วย

เมื่อมาถึงที่หน้าประตูสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าจินหลิง เย่เฉินจอดรถไว้ที่จอดรถข้างถนน แล้วมองไปที่ประตูที่เก่าๆ ในใจของเขาเคลิบเคลิ้ม เขามีความรู้สึกเหมือนได้ย้อนเวลากลับไป และมีความรู้สึกที่อยู่อีกมิติ

เขายืนอยู่ที่นี้ เหมือนเสี่ยววินาทีนี้ เหมือนไปรวมกับความทรงจำบางฉากที่อยู่ในความทรงจำของตัวเอง ฉากเหล่านั้นปรากฏขึ้นในสมอง เป็นฉากความทรงจำที่อ่อนโยนที่สุด อบอุ่นที่สุด และมีความหมายที่สุดในใจ

เขายังไม่ลืมภาพแรกที่เขามาอยู่ที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้านี้

ตอนที่เขาอายุแปดขวบเขาเสียพ่อไปอย่างเจ็บปวด และได้ลำบากยากแค้นและเดินเร่ร่อนอยู่บนถนน และป้าหลี่ที่เหมือนดั่งนางฟ้า พาเขามาอยู่ที่นี้ และจับมือเขาไปและชี้ไปทางหน้าประตู แล้วพูดด้วยความรักเมตตาว่า: “หนูน้อย ไม่ต้องกลัวนะ ต่อไปที่นี่เป็นบ้านของหนูแล้วนะ”

สำหรับเย่เฉินแล้วภาพที่อบอุ่นนี้ที่เทียบเทียมไม่ได้นี้ ถึงจะผ่านไปกี่ปีก็ตาม ภาพนั้นก็เหมือนพึ่งเกิดขึ้น

เมื่อนึกถึงตอนนี้ เย่เฉินได้ปรากฏสีหน้าที่มีความสุข ปากก็ปรากฏรอยยิ้มออกมา

เซียวซูหรันเห็นเขายิ้มอดไม่ได้และพูดว่า:” วันนี้นายดูมีดีใจมากเลยนะ”

เย่เฉินพยักหน้าและพูดว่า: “ใช่แล้ว เธอก็รู้ใช่มั้ย ตอนที่ป้าหลี่ป่วย ฉันเป็นห่วงป้ามาก ฉันถึงต้องคิดวิธีหาเงิน แต่ยังไม่พอเพื่อนำมาเป็นค่าใช้จ่ายเปลี่ยนไตของป้าหลี่เลย ถ้าไม่ใช่เพราะความบังเอิญของโชคชะตา ฉันคิดว่าตอนนี้ป้าหลี่คงจากฉันไปแล้ว”

เซียวซูหรันย้อนคิดไปถึงตอนนั้น ภาพที่เพื่อหาเงินไปรักษาป้าหลี่ เย่เฉินไปข้อยืมเงินยายด้วยความต่ำต้อยและเคารพ