ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 847

เมื่อเจอเย่เฉินแล้ว หลี่เสี่ยวเฟินปรากฏสีหน้าที่ดีใจและตื่นเต้น

เธอริบวิ่งไปหาเย่เฉิน ก็เหมือนตอนแต่ก่อน เธอใช้สองมือไปจับแขนของเย่เฉินไว้ พูดอย่างหวานหยาดเยิ้มว่า: “พี่เย่เฉิน ทำไมพี่ถึงไม่มาเยี่ยมที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้านี่เลย?”

เย่เฉินโดนเธอจับแขน ไม่เพียงไม่รู้สึกอึดอัด แต่กลับรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นพี่ขายคนหนึ่ง และพูดด้วยน้ำเสียงที่รักใคร่ว่า: “ฉันออกไปใช้ชีวิตอย่างยากลำบาก ฉันไม่มีหน้ากลับมาที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าเพื่อหาพวกเธอ”

หลี่เสี่ยวเฟินได้ยินแบบนี้แล้ว เธอเริ่มมีเส้นเลือดฝอยปรากฏขึ้นในดวงตาและพูดอย่างสะอึกสะอื้นว่า: “ป้าหลี่ก็บอกพวกเราแล้วว่าหลังจากที่นายออกไป นายก็ไปทำงานก่อสร้าง พี่ทำงานเหนื่อยและยังคอยส่งเงินให้ป้าหลี่อีก เพื่อให้ป้าหลี่ซื้อสมุด ซื้อเสื้อผ้าและซื้อของกินให้พวกเรา แต่พี่ไม่ได้กลับมาดูฉันเลย หลายปีผ่านไปแล้ว ฉันไม่ได้เจอพี่อีกเลย.......”

พูดไปน้ำตาก็ค่อยๆหยดลงมา เธอพูดต่อว่า: “ตอนที่ป้าหลี่ป่าย เห็นป้าหลี่บอกว่าพี่ไปเยี่ยมป้าบ่อยมาก แต่พี่จะไปเยี่ยมป้าตอนที่พวกเรากลับไปแล้ว พี่ตั้งใจที่จะหลบหน้า ไม่อยากเจอพวกเราพี่รู้มั้ยว่าพวกน้องๆ จะรู้สึกเสียใจแค่ไหน......”

เมื่อเย่เฉินได้ยินแบบนี้แล้ว เขาถอนหายใจอย่างหดหู่

หลังจากที่เขาออกมาจากสถานเลี้ยงเด็กแล้ว ก็ไม่เคยได้ใช้ชีวิตอย่างมีความสุขเลย หลังจากนั้นเขาทำงานอยู่ที่สถานที่ก่อสร้าง หนึ่งปีสามร้อยหกสิบห้าวันไม่ได้หยุดไม่ได้พักเลย เงินที่ได้มานอกจากจะเอามาซื้อข้าวกินแล้ว ก็ส่งมาให้ป้าหลี่หมดเลย

ที่เขาไม่อยากกลับไปที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้า เพราะว่าตอนนั้นเขามีชีวิตที่หดหู่มาก เขาไม่อยากให้น้องๆที่ยังไม่ได้เข้าไปในสังคมต้องมาเห็นสภาพที่ผิดหวังท้อใจของตัวเขา กลัวจะเป็นแบบอย่างที่ไม่ดีให้พวกน้องๆ

และต่อมาตัวเขาได้แต่งงานเข้าไปอยู่ที่บ้านของฝ่ายหญิง และเป็นลูกเขยแต่งเข้าชื่อดังของจินหลิง แบบนี้เขายิ่งไม่มีหน้ากลับไปที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้า

เมื่อได้ข่าวว่าป้าหลี่ป่วย เขาเป็นห่วง เศร้าใจ และใส่ใจมากกว่าใครๆ

เขายังไม่มีหน้าไปเผชิญหน้ากับเพื่อนๆ ที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าเท่าไหร่