ถึงหน้าตาดีไม่แพ้เซียวซูหรัน แต่เธอเอาตัวเองไปเทียบกับเซียวซูหรันแล้วก็รู้สึกว่าตัวเธอเองเธอยังสวยสู้เธอไม่ได้
ที่สำคัญตัวเธอเองยังเป็นเด็กกำพร้าที่ไม่มีพ่อแม่ ไม่มีที่พึ่ง ตอนนี้ที่ทำงานอยู่ที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้า ก็เป็นการทำงานไป และเป็นจิตอาสาไป ไม่ได้รับเงินเดือน
ถึงตอนสิ้นเดือนจะมีเศษเงินเหลืออยู่ แต่ก็เหมือนเย่เฉินเธอบริจาคเงินให้สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าหมดเลย และตัวเธอเองก็เป็นเด็กที่ไม่มีความรู้
ดังนั้น เธอรู้สึกว่าอาชีพของตัวเธอเองเมื่อเทียบกับเซียวซูหรัน ก็ต่างกันเยอะเป็นธรรมดา
มีใจที่อิจฉาและพูดด้วยความตื่นเต้นว่า: “สวัสดีค่ะพี่สะใภ้ เจอกันครั้งแรก ฉันชื่อหลี่เสี่ยวเฟิน”
เซียวซูหรันพยักหน้าแล้วยิ้ม: “สวัสดีเสี่ยวเฟิน ฉันชื่อเซียวซูหรันนะ”
หลี่เสี่ยวเฟินมองเซียวซูหรันและอุทานด้วยความตกใจว่า: “พี่สะใภ้ ฉันอิจฉาพี่จัง!”
พูดไปและมองไปที่เย่เฉินและพูดว่า: “ฉันอิจฉาที่พี่ได้พบกับคนดีๆอย่างพี่เย่เฉิน!”
ทันใดนั้นเย่เฉินรู้สึกเขินอายขึ้นมา
เขาคิดว่าหลี่เสี่ยวเฟินจะพูดว่าเซียวซูหรันสวย และมีรูปร่างที่สมส่วนและมีเสน่ห์ แต่ไม่คิดเลยว่าเธอจะอิจฉาที่เซียวซูหรันพบกับตัวเอง.....
ชั่งเป็นเด็กที่ตามตูดตัวเองมาตั้งแต่เด็ก ถึงจะรู้ว่าตัวเองไม่มีการศึกษาที่สูง แต่ก็ยังรู้ว่าตัวเองมีความดีอยู่ในตัว
เซียวซูหรันอดไม่ได้แล้วถามเย่เฉินไปว่า: “ทำไมนายไม่เคยเล่าเรื่องพวกนี้ให้ฉันฟังเลย?”
เย่เฉินพูดเบาๆ ว่า: “เห้อ ช่วงเวลาที่ยากลำบากจะเล่าให้คนอื่นฟังทำไม”
พูดจบ เย่เฉินไม่อยากคุยเรื่องหัวข้อนี้ต่อไป ก็เลยเปลี่ยนหัวข้อคุยกันแล้วถามหลี่เสี่ยวเฟินว่า: “เสี่ยวเฟิน แล้วป้าหลี่ละ?”
หลี่เสี่ยวเฟินตอบว่า: “ตอนนี้ป้าหลี่กำลังคุยเรื่องงานกับผู้อำนวยการอยู่ ป้าให้ฉันมาต้อนรับพวกเธอก่อน ป้าจะตามมาที่หลัง”
พูดจบ เซียวซูหรันถามไปด้วยความคาดหวัง: “พี่เย่เฉิน พี่จะเข้าไปดูที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้ามั้ย? พี่ไม่ได้มาที่นี่นานแล้วนะ! ”

ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
สมน้ำหน้าไอฉางควน เหมาะกับหม่าหลันดี ขี้โม้เหมือนกัน ว่าคนที่มีความสามารถว่ากระจอกเหมือนกัน หลงตัวเองเหมือนกัน พูดมาได้ไงมึงกับหานเหมยชิงเป้นคู่ฟ้าประทาน 5555 สมล่ะที่คบกังหม่าหลันได้...
ทั้งที่เป็นผู้ชาย แรงเยอะกว่า ตัวใหญ่ก็ว่า แต่กลัวกับอีหม่าหลันพูดขู่แค่นี้เนี่ยน่ะ ไม่น่าเกิดเป็นผู้ชายเลยมึงไอเชียวฉางควน กูคิดว่าเป็นตุ๊ด ปากบอกรอเหมยชิงมานาน อยากจะพัฒนาความสัมพันธ์ อยากจะมีเพศสัมพันธ์อยากจะอยู่กับเหมยชิง อยากแต่งงานกะเหมยชิงอีกครั้ง ทั้งที่เหมยชิงยอมกลับมาหาเพื่อมึง แต่มึงกลับไม่กล้าทำไรกะอีหม่าหลันสักอย่าฃ แค่หม่าหลันพูดขู่ว่าจะไปหาเรื่องเหมยชิง แทนที่จะให้เหมยชิงจ้างบอดีการ์ดมา อีหม่าก้ทำไรไม่ได้ล่ะ หรือไอฉางควนปกป้อง สู้กันจริงๆหม่าหลันก้สู้คงไม่ได้หรอก ทำมึงกลับกลัวหัวหด ชาตินี้ก้คงไม่ได้อยุ่กับคนรักหรอก ฝันไปเถอะมึง กระจอก...
ไม่ใช่ว่าข้อมูลของเย่เฉิน ตอนตั้งแต่9ขวบจนถึงปัจุบัน ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่ลบไปแล้วไม่ใช่หรอหรือเก้บซ่อนไว้ ถ้า้ป้นอย่างงี้ แสดงว่าองกรพั้วชิงก้สามารถหาได้เช่นกันดิ ถ้างั้น ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่มันลบออกข้อมูลตอนเด้กของพระเอกออกไปหรอกหรอ -.-"...
พูดมาได้ไงไม่ได้หวังเกินตัว แต่อยากมีลูกกะเย่เฉิน ถึงกับขนาดที่ว่าจะแอบมีความสัมพันกับพระเอกตอนหลับ แบบนี้ไม่ได้เรียกหวังเกินตัวเลยงั้นอ่าดิ 555 ผมชอบอ่านเรื่องโรงแมนติกน่ะ เพราะมันพอดี แต่เรื่องนี้อ่านแล้วไม่ฟินอ่ะ เรื่องความรักชายหญิง เพราะมันลุกหนักเกินไปจน จนไม่มีให้ลุ้นอาะ...
ไม่เข้าใจจริง ว่าทำไมต้องให้พระเอกชดเชย หรือชดใช้ความรักให้หญิงสาวพวกนี้ ถ้าเป้นกุ้ซิวอี้พอยอมรับได้เพราะ เป้นคู่หมั่นพระเอก แต่พวกที่เข้ามาหาพระเอก พระเอกก้แค่ช่วยไปเท่านั้น ให้จะได้สะดวกต่อการทำงานร่วมกัน ไม่ได้ช่วยเพราะรัก แต่พวกหล่อนกับบอกให้ชดใช้ ทั้งที่ที่พวกหล่อนมารักพระเอกแท้ๆ แต่กลับจะให้พระเอกชดใช้เนี่ยน่ะ...
เฮเลน่า แม่งก่น่ารังเกียจเกิ้น...
เฮเลน่ามึงก้ฝันกลางวันเกิ้น ถามหน่อยสู้ไรกับนานาโกะหรือกู้ซิวอิ้วอีกได้บ้าง เรื่องนี้ผู้หญิงแม่งก้มโนเก่งเกิน คิดว่าจะได้ใช้ชีวิตร่วมกับพระเอก 555...
แล้วตู้ไหชิง ไม่ใช่ผู้หญิงที่ไอซูเต้าขอแต่งงานหรอ ไม่รู้คนเขียน หรือคนแปลที่แปลมั่ว ซูเต้า ไม่เคยขอใครแต่งงาน แล้วไห่ชิงนั้นไม่ได้เรียกว่าขอแต่งงานหรอกหรอ 555...
พระเอกมันเป้นห่วงความรุ้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น ไม่อยากให้เศร้าใจมากขนาดนี้น ทำไมไม่แต่งงานกับนานาโกะไปเลยล่ะ ขัดใจ ถ้าเป้นครอบครัวอื่นอยากยกความดีความชอบให้ลูกสาวอีกฝ่ายก้ไมาแปลก แต่ครอบครัวนานาโกะยังไงต่อให้ไม่ยกความดีความชอบให้นานาโกะ พ่อนานาโกะก้รักนานาโกะมากอยุ่ล่ะ แคร์ความรู้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น แต่งงานไปนานาโกะไปเลย ได้จบๆ 555...
บางที อ.ก้เขียนลำเอียงเกินไป วานพั่วจวิ้นทำงานแค่ตายจนกว่าจะได้ยามา แต่ซูรั่วรี่ไม่ได้ทำไรเลย มาถึงก้ได้ยาล่ะ 555...