ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 850

หลี่เสี่ยวเฟินได้พาเย่เฉินมาอยู่ที่บริเวณหอพักของสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าจินหลิง เย่เฉินมองไปแค่แวบเดียวก็รู้เห็นห้องนอนที่ตัวเองเคยนอนแล้ว

เมื่อมองผ่านกระจกไป เห็นป้าของสถานเลี้ยงเด็กกำพร้ากำลังเล่นกับเด็กๆ ที่อายุขวบสองขวบอยู่

เย่เฉินถามด้วยความตกใจ: “เสี่ยวเฟินทำไมตอนนี้ที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้า มีเด็กใหม่มากขนาดนี้?”

หลี่เสี่ยวเฟินก็ตอบว่า: “ก็พ่อแม่ที่ไม่รับผิดชอบคลอดลูกแล้ว ก็เอามาทิ้งไว้ที่หน้าประตูสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า เด็กเหล่านี้ที่ถูกทอดทิ้งก็เพราะบางคนเกิดมาพร้อมความพิการ และบางคนเกิดมาพร้อมโรคต่างๆ บางคนก็เหมือนฉัน ถูกทิ้งเพราะเป็นลูกผู้หญิง”

เมื่อพูดประโยคนี้จบ หลี่เซี่ยวเฟินก็ถอนหายใจ

ต่อมาเธอได้พูดด้วยความโกรธว่า: “ในจำนวนเด็กเหล่านี้ มีเด็กส่วนหนึ่งที่เคยถูกพ่อค้ามนุษย์จับตัวไป แล้วตํารวจไปช่วยออกมาได้ แต่เด็กเหล่านี้อายุน้อยเกินไป และหาพ่อแม่ของเด็กไม่เจอ ทางตำรวจก็เลยต้องฝากให้สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าดูแลไปก่อน รอให้หาพ่อแม่ของพวกเขาเจอแล้ว ค่อยส่งเด็กๆกลับไปหาครอบครัว”

เย่เฉินเห็นว่าเด็กเหล่านี้ บางคนเป็นคนพิการ เย่เฉินอดไม่ได้ที่จะถาม: “เสี่ยวเฟิน ทำไมเด็กบางคนถึงพิการ พิการมาตั้งแต่เกิดหรือ?”

“ไม่ใช่” หลี่เสี่ยวเฟินโมโหและพูดว่า: “เด็กที่พิการ เป็นเด็กที่ถูกช่วยออกมาจากพ่อค้าเด็ก ตอนแรกเด็กเหล่านี้ยังมีร่างกายที่สมบูรณ์ แต่หลังจากที่ถูกพ่อค้าเด็กลักพาตัวไป พ่อค้าเด็กไม่ได้ขายเด็กพวกนี้ไป แต่ทำให้เด็กพวกนี้พิการ แล้วให้เด็กพวกนี้ไปขอทานตามถนน ชีวิตของเด็กเหล่านี้ถูกทำลายอย่างสิ้นเชิง แต่พ่อค้าเด็กกลับนำเด็กเหล่านี้เป็นเครื่องมือหาเงิน”

เซียวซูหรันเมื่อได้ยินคำประโยคนี้ เธอโมโหขึ้นมาทันที: “คนพวกนี้เลวเกินไปแล้ว เอาเด็กที่ร่างกายสมบูรณ์ไปทำให้พิการได้อย่างไร?”

หลี่เสี่ยวเฟินเล่าต่อว่า: “มีคนร้ายบางกลุ่ม ที่ชอบทำเรื่องไร้มโนธรรมแบบนี้ พวกเขาเป็นคนที่มีร่างกายสมบูรณ์ แต่พวกเขากลับปลอมตัวเป็นคนพิการไปขอทานตามถนนต่างๆ ต่อมาพวกเขาพบว่าการขอทานได้เงินเยอะและเร็วแต่เงินก็หมดเร็วเหมือนกัน พวกเขาก็เลยอยากหาเงินให้ได้มากขึ้น ก็เลยไปตามหาคนพิการเพื่อทำให้ตัวเองมีความน่าเชื่อถือมากขึ้น ผ่านไปไม่นานก็ไม่สามารถหาคนพิการได้แล้ว คนเหล่านี้ก็เลยไปซื้อเด็ก แล้วทำให้เด็กพวกนี้เป็นเด็กพิการ จะได้เอาไปขอทานแล้วได้ผลดียิ่งขึ้น”