ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 851

ระหว่างที่ทั้งสามคนออกมาจากสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า กำลังจะไปที่ร้านอาหาร มีเสียงที่ตื่นเต้นลอยเข้าหูพวกเขา: “เย่เฉิน เสี่ยวเฟิน!”

เมื่อพวกเธอหันไปมอง เห็นมีเงาร่างหลายคนเดินมาทางพวกเขา

พวกเขาเหล่านี้ก็คือเพื่อนที่เติบโตที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้ามากับพวกเขา

แต่ในจำนวนคนเหล่านี้ ส่วนมากแล้วเข้ามาตอนเขาออกจากสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าไปแล้ว เขาก็เลยไม่ค่อยรู้จัก

หลังจากที่ออกจากสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าแล้วเพื่อนหนึ่งเดียวที่เขายังติดต่ออยู่ก็คือจ้าวเห้า เพื่อนสมัยตอนที่อยู่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าของเขา

หลายปีก่อนที่เย่เฉินใช่ชีวิตอยู่ในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า ด้วยความที่พ่อกับแม่ของเขาประสบอุบัติเหตุเสียชีวิต เขากลายเป็นคนที่พูดน้อยและถึงขั้นที่สันโดษ ในเวลาวันหนึ่งอาจจะไม่ได้คุยกับใครเลยแม้แต่ประโยคเดียว

เย่เฉินที่เข้ากับคนอื่นไม่ได้เลยสักอย่าง เขาเลยถูกเมินจากเด็กคนอื่นเป็นประจำ

เย่เฉินจำได้ว่า ตอนที่เขาโดดเดี่ยว จ้าวเห้าที่อายุโตกว่าเขาจะเป็นคนแรกที่ยืนออกมาเป็นคนแรก และมาเล่นกับเขา

และหลังจากนั้นมาหลายปี ความสัมพันธ์ของทั้งสองคน ยิ่งแน่นแฟ้นมาก

จ้าวเห้าและเย่เฉินอายุเท่ากัน แต่จ้าวเห้าโตกว่าไม่กี่เดือน

ทั้งสองคนออกจากสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าไปพร้อมกัน แล้วออกไปเลือกที่จะทำงานก่อสร้างด้วยกัน ลำบากไปด้วยกันและเหนื่อยไปด้วยกัน เป็นเพื่อนที่ฟันฝ่าอุปสรรคไปด้วยกันอย่างแท้จริง

แต่สิ่งที่จ้าวเห้าต่างจากเย่เฉินก็คือ ตอนที่เย่เฉินได้เงินมาแล้วจะแอบส่งให้สถานเลี้ยงเด็กกำพร้า แต่ตอนที่ได้เงินมา เขาก็แอบเก็บเงินไว้ และออกจากสถานที่ก่อสร้าง แล้วไปทำธุรกิจเล็กๆ ที่เมืองไห่

สำหรับเย่เฉินแล้ว การกระทำของจ้าวเห้าเป็นเรื่องที่เขาเข้าใจและยอมรับได้

เพราะทุกคนเป็นเด็กกำพร้าหมดเลย ตอนที่ออกมาจากสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า คนส่วนใหญ่ไม่มีที่พึ่งพา

ใครๆ ก็อยากเก็บเงินเพื่อนสร้างรากฐานให้ตัวเอง เพราะเด็กกำพร้าไม่เหมือนคนอื่น คนอื่นยังมีพ่อแม่ คนอื่นยังมีญาติ คนอื่นยังมีบ้านที่บังแดดหลบฝนได้ แต่เด็กกำพร้าไม่มีอะไรเลย