ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 852
พูดจบก็ได้ถามต่อว่า: “ฉันนึกขึ้นมาได้ ฉันยังไม่ได้ถามนายเลย นายอยู่เมืองไห่ไม่ใช่หรือ? แล้วทำไมถึงมาที่จินหลิงเร็วได้ขนาดนี้?”
จ้าวเห้ายิ้มแล้วตอบว่า: “เป็นเพราะความบังเอิญมากกว่า ทางหน่วยงานส่งให้ฉันมาปฏิบัติงานนอกสถานที่ ฉันพึ่งถึงเย็นนี้เอง และพึ่งจะลงจากรถทัวร์ ฉันเห็นนายคุยในกลุ่มแชท ฉันก็เลยมาที่นี่ทันที”
เย่เฉินถามไปด้วยความสงสัยว่า: “นายทำธุรกิจส่วนตัวไม่ใช่หรือ? ทำไมถึงกลับมาทำงานได้?”
จ้าวเห้ายิ้มอย่างลำบากใจและพูดว่า: “ช่วงนี้ธุรกิจตกต่ำ ทำธุรกิจไม่ได้ง่ายอย่างที่คิดนะ และสองปีที่ผ่านมาเศษกิจไม่ค่อยดีทำอะไรก็ไม่ง่ายไปหมดเลย”
พูดจบ เขาได้มองไปหาเซียวซูหรันแล้วยิ้ม: “เย่เฉิน คนนี้คือภรรยาของนายหรือ?”
เย่เฉินพยักหน้าและตอบว่า: “คนนี้คือภรรยาของฉัน เซียวซูหรัน”
และเย่เฉินก็ได้แนะนำว่าจ้าวเห้าให้เซียวซูหรัน： “ซูหรัน คนนี้คือจ้าวเห้าเพื่อนที่ดีที่สุดของฉันตอนอยู่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้า”
จ้าวเห้าหัวเราะแล้วพูดว่า: “เย่เฉิน นายโชคดีมากเลยนะที่ได้ภรรยาที่สวยแบบนี้”
เซียวซูหรันหัวเราะและพูดว่า: “ขอบคุณค่ะ”
จ้าวเห้าพยักหน้าแล้วทำเป็นบ่นกับเย่เฉินว่า: “เย่เฉิน นายไม่จริงใจเลยนะ! หลายปีที่ผ่านมาไม่เคยติดต่อพวกเราเลย หลังจากที่ป้าหลี่เป็นโรคโลหิตมีสารของปัสสาวะ ป้าหลี่บอกว่านายไปเยี่ยมป้าหลี่หลายครั้งมาก แต่นายกลับหลบหน้าเพื่อนพี่น้องอย่างพวกฉัน นายทำแบบนี้ทำไม?”
เย่เฉินหัวเราะเหอะๆและตอบอย่างจริงจังว่า: “ช่วงนั้นชีวิตลำบากอยู่ เลยไม่อยากไม่คนอื่นเห็น”
เย่เฉินก็มีเกียรติในตัวเองเหมือนกัน หลังจากที่แต่งงานกับเซียวซูหรัน ก็มีคนพูดเสียดสี ว่าเขาเป็นคนไม่มีค่า เป็นไอ้ยาจกเป็นลูกเขยแต่งเข้า ถึงเขาจะไม่สนใจว่าคนอื่นจะมองเขาอย่างไร แต่สำหรับพี่น้องในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าแล้ว เขาไม่อยากให้พี่น้องที่อยู่ในสถานเลี้ยงเด็กเห็นสภาพที่ลำบากยากแค้นของตัวเอง”
จ้าวเห้าพูดอย่างจริงจังว่า: “เพื่อนรักของฉัน เมื่อหลายปีก่อนเราก็นอนอยู่ที่เพิงของสถานที่ก่อสร้างด้วยกันนานหลายปี หมั่นโถวยังฉีกเป็นสองชิ้น แบ่งคนละครึ่งได้เลย นายยังจะเกรงใจอะไรต่อหน้าฉันอีก? ที่สำคัญ เพื่อน หลายปีที่ผ่านชีวิตฉันก็ไม่ได้ราบรื่นนะ แต่นายดูฉันสิ ก็ยังเฮฮาได้ไม่ใช่หรือ?”
เย่เฉินพยักหน้าเบาๆ
จ้าวหัวเราะและพูดว่า: “เธอก็อย่าดูถูกตัวเองขนาดนี้สิ ตอนนี้เธอก็เป็นสาวสวยหนึ่งในแสนเลยนะ”
ตอนนี้หลี่เสี่ยวเฟินเขินอายจนพูดอะไรไม่ออก ก็ได้มีโทรศัพท์โทรเข้ามา
เมื่อเธอรับสาย ก็ปรากฏสีหน้าที่ร้อนรน และบอกทุกคนว่า: “เมื่อกี้เจ้าของร้านอาหารโทรมา บอกว่าระบบไฟฟ้าที่ร้านอาหารเก่าแล้ว แล้วมันเกิดไฟฟ้าลัดวงจร วันนี้คงซ้อมไม่เสร็จ น่าจะต้องรอพรุ่งนี้ วันนี้อาจจะไม่ได้เปิดร้านแล้ว........”
“อา?” จ้าวเห้าพูดโพล่งออกมา： “งั้นเราก็ต้องหาร้านอาหารใหม่กะทันหันสินะ!”
หลี่เสี่ยวเฟินพูดออกมาด้วยความลนลานว่า: “ช่วงนี้เป็นช่วงเวลาที่คนเขากินข้าวกัน หาที่นั่งในร้านอาหารกะทันหันแบบนี้คงไม่ใช่เรื่องง่าย......”
เมื่อเย่เฉินได้ยินแบบนี้แล้ว เขาจะลองโทรไปถามหงห้า เทียนเซียงฝู่ยังมีโต๊ะว่างมั้ย
ขณะเดียวกันรถเบลล์สีดำได้มาจอดอยู่ข้างๆ ทุกคน.......
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
สมน้ำหน้าไอฉางควน เหมาะกับหม่าหลันดี ขี้โม้เหมือนกัน ว่าคนที่มีความสามารถว่ากระจอกเหมือนกัน หลงตัวเองเหมือนกัน พูดมาได้ไงมึงกับหานเหมยชิงเป้นคู่ฟ้าประทาน 5555 สมล่ะที่คบกังหม่าหลันได้...
ทั้งที่เป็นผู้ชาย แรงเยอะกว่า ตัวใหญ่ก็ว่า แต่กลัวกับอีหม่าหลันพูดขู่แค่นี้เนี่ยน่ะ ไม่น่าเกิดเป็นผู้ชายเลยมึงไอเชียวฉางควน กูคิดว่าเป็นตุ๊ด ปากบอกรอเหมยชิงมานาน อยากจะพัฒนาความสัมพันธ์ อยากจะมีเพศสัมพันธ์อยากจะอยู่กับเหมยชิง อยากแต่งงานกะเหมยชิงอีกครั้ง ทั้งที่เหมยชิงยอมกลับมาหาเพื่อมึง แต่มึงกลับไม่กล้าทำไรกะอีหม่าหลันสักอย่าฃ แค่หม่าหลันพูดขู่ว่าจะไปหาเรื่องเหมยชิง แทนที่จะให้เหมยชิงจ้างบอดีการ์ดมา อีหม่าก้ทำไรไม่ได้ล่ะ หรือไอฉางควนปกป้อง สู้กันจริงๆหม่าหลันก้สู้คงไม่ได้หรอก ทำมึงกลับกลัวหัวหด ชาตินี้ก้คงไม่ได้อยุ่กับคนรักหรอก ฝันไปเถอะมึง กระจอก...
ไม่ใช่ว่าข้อมูลของเย่เฉิน ตอนตั้งแต่9ขวบจนถึงปัจุบัน ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่ลบไปแล้วไม่ใช่หรอหรือเก้บซ่อนไว้ ถ้า้ป้นอย่างงี้ แสดงว่าองกรพั้วชิงก้สามารถหาได้เช่นกันดิ ถ้างั้น ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่มันลบออกข้อมูลตอนเด้กของพระเอกออกไปหรอกหรอ -.-"...
พูดมาได้ไงไม่ได้หวังเกินตัว แต่อยากมีลูกกะเย่เฉิน ถึงกับขนาดที่ว่าจะแอบมีความสัมพันกับพระเอกตอนหลับ แบบนี้ไม่ได้เรียกหวังเกินตัวเลยงั้นอ่าดิ 555 ผมชอบอ่านเรื่องโรงแมนติกน่ะ เพราะมันพอดี แต่เรื่องนี้อ่านแล้วไม่ฟินอ่ะ เรื่องความรักชายหญิง เพราะมันลุกหนักเกินไปจน จนไม่มีให้ลุ้นอาะ...
ไม่เข้าใจจริง ว่าทำไมต้องให้พระเอกชดเชย หรือชดใช้ความรักให้หญิงสาวพวกนี้ ถ้าเป้นกุ้ซิวอี้พอยอมรับได้เพราะ เป้นคู่หมั่นพระเอก แต่พวกที่เข้ามาหาพระเอก พระเอกก้แค่ช่วยไปเท่านั้น ให้จะได้สะดวกต่อการทำงานร่วมกัน ไม่ได้ช่วยเพราะรัก แต่พวกหล่อนกับบอกให้ชดใช้ ทั้งที่ที่พวกหล่อนมารักพระเอกแท้ๆ แต่กลับจะให้พระเอกชดใช้เนี่ยน่ะ...
เฮเลน่า แม่งก่น่ารังเกียจเกิ้น...
เฮเลน่ามึงก้ฝันกลางวันเกิ้น ถามหน่อยสู้ไรกับนานาโกะหรือกู้ซิวอิ้วอีกได้บ้าง เรื่องนี้ผู้หญิงแม่งก้มโนเก่งเกิน คิดว่าจะได้ใช้ชีวิตร่วมกับพระเอก 555...
แล้วตู้ไหชิง ไม่ใช่ผู้หญิงที่ไอซูเต้าขอแต่งงานหรอ ไม่รู้คนเขียน หรือคนแปลที่แปลมั่ว ซูเต้า ไม่เคยขอใครแต่งงาน แล้วไห่ชิงนั้นไม่ได้เรียกว่าขอแต่งงานหรอกหรอ 555...
พระเอกมันเป้นห่วงความรุ้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น ไม่อยากให้เศร้าใจมากขนาดนี้น ทำไมไม่แต่งงานกับนานาโกะไปเลยล่ะ ขัดใจ ถ้าเป้นครอบครัวอื่นอยากยกความดีความชอบให้ลูกสาวอีกฝ่ายก้ไมาแปลก แต่ครอบครัวนานาโกะยังไงต่อให้ไม่ยกความดีความชอบให้นานาโกะ พ่อนานาโกะก้รักนานาโกะมากอยุ่ล่ะ แคร์ความรู้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น แต่งงานไปนานาโกะไปเลย ได้จบๆ 555...
บางที อ.ก้เขียนลำเอียงเกินไป วานพั่วจวิ้นทำงานแค่ตายจนกว่าจะได้ยามา แต่ซูรั่วรี่ไม่ได้ทำไรเลย มาถึงก้ได้ยาล่ะ 555...