ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 852

พูดจบก็ได้ถามต่อว่า: “ฉันนึกขึ้นมาได้ ฉันยังไม่ได้ถามนายเลย นายอยู่เมืองไห่ไม่ใช่หรือ? แล้วทำไมถึงมาที่จินหลิงเร็วได้ขนาดนี้?”

จ้าวเห้ายิ้มแล้วตอบว่า: “เป็นเพราะความบังเอิญมากกว่า ทางหน่วยงานส่งให้ฉันมาปฏิบัติงานนอกสถานที่ ฉันพึ่งถึงเย็นนี้เอง และพึ่งจะลงจากรถทัวร์ ฉันเห็นนายคุยในกลุ่มแชท ฉันก็เลยมาที่นี่ทันที”

เย่เฉินถามไปด้วยความสงสัยว่า: “นายทำธุรกิจส่วนตัวไม่ใช่หรือ? ทำไมถึงกลับมาทำงานได้?”

จ้าวเห้ายิ้มอย่างลำบากใจและพูดว่า: “ช่วงนี้ธุรกิจตกต่ำ ทำธุรกิจไม่ได้ง่ายอย่างที่คิดนะ และสองปีที่ผ่านมาเศษกิจไม่ค่อยดีทำอะไรก็ไม่ง่ายไปหมดเลย”

พูดจบ เขาได้มองไปหาเซียวซูหรันแล้วยิ้ม: “เย่เฉิน คนนี้คือภรรยาของนายหรือ?”

เย่เฉินพยักหน้าและตอบว่า: “คนนี้คือภรรยาของฉัน เซียวซูหรัน”

และเย่เฉินก็ได้แนะนำว่าจ้าวเห้าให้เซียวซูหรัน： “ซูหรัน คนนี้คือจ้าวเห้าเพื่อนที่ดีที่สุดของฉันตอนอยู่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้า”

จ้าวเห้าหัวเราะแล้วพูดว่า: “เย่เฉิน นายโชคดีมากเลยนะที่ได้ภรรยาที่สวยแบบนี้”

เซียวซูหรันหัวเราะและพูดว่า: “ขอบคุณค่ะ”

จ้าวเห้าพยักหน้าแล้วทำเป็นบ่นกับเย่เฉินว่า: “เย่เฉิน นายไม่จริงใจเลยนะ! หลายปีที่ผ่านมาไม่เคยติดต่อพวกเราเลย หลังจากที่ป้าหลี่เป็นโรคโลหิตมีสารของปัสสาวะ ป้าหลี่บอกว่านายไปเยี่ยมป้าหลี่หลายครั้งมาก แต่นายกลับหลบหน้าเพื่อนพี่น้องอย่างพวกฉัน นายทำแบบนี้ทำไม?”

เย่เฉินหัวเราะเหอะๆและตอบอย่างจริงจังว่า: “ช่วงนั้นชีวิตลำบากอยู่ เลยไม่อยากไม่คนอื่นเห็น”

เย่เฉินก็มีเกียรติในตัวเองเหมือนกัน หลังจากที่แต่งงานกับเซียวซูหรัน ก็มีคนพูดเสียดสี ว่าเขาเป็นคนไม่มีค่า เป็นไอ้ยาจกเป็นลูกเขยแต่งเข้า ถึงเขาจะไม่สนใจว่าคนอื่นจะมองเขาอย่างไร แต่สำหรับพี่น้องในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าแล้ว เขาไม่อยากให้พี่น้องที่อยู่ในสถานเลี้ยงเด็กเห็นสภาพที่ลำบากยากแค้นของตัวเอง”

จ้าวเห้าพูดอย่างจริงจังว่า: “เพื่อนรักของฉัน เมื่อหลายปีก่อนเราก็นอนอยู่ที่เพิงของสถานที่ก่อสร้างด้วยกันนานหลายปี หมั่นโถวยังฉีกเป็นสองชิ้น แบ่งคนละครึ่งได้เลย นายยังจะเกรงใจอะไรต่อหน้าฉันอีก? ที่สำคัญ เพื่อน หลายปีที่ผ่านชีวิตฉันก็ไม่ได้ราบรื่นนะ แต่นายดูฉันสิ ก็ยังเฮฮาได้ไม่ใช่หรือ?”

เย่เฉินพยักหน้าเบาๆ