เข้าสู่ระบบผ่าน

ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 877

พอเจี่ยงหมิงได้ยินดังนั้น ก็พูดประชดขึ้นมาทันที “โหเย่เฉิน นายนี่แน่เหมือนกันนะ เวลาคุยโวโอ้อวดขึ้นมา ไม่ได้คิดหน้าคิดหลังเลยนะ！”

เย่เฉินยิ้มบางๆแล้วพูดว่า “มีอะไรที่ต้องคุยโม้ล่ะ? ถ้านายไม่เชื่อ งั้นพวกเราก็รูดบัตรกันล่วงหน้าเลย คนละแสนหยวน วันนี้ก็กินกันในราคา2แสนนี่แหละ นายว่าไง? ”

เจี่ยงหมิงฟังจบ ก็พูดอย่างสนใจว่า “พูดจริงนะ? ”

เย่เฉินก็หยิบเอาโทรศัพท์ออกมา แล้วก็เปิดจื่อฟู่เป่า แล้วพูดกับพนักงานว่า “มา สแกนจ่ายครับ”

เจี่ยงหมิงเห็นดังนั้น ก็ตื่นเต้นจนต้องลุกขึ้น

ที่ตนเองคิด ก็คือจะสั่งอาหารมื้อนี้เยอะหน่อย แล้วพอตนเองไปเบิกเอาค่าอาหาร ก็จะได้เยอะขึ้น แต่ไอ้พวกเด็กกระจอกในบ้านเด็กกำพร้าพวกนี้ ก็บ่นกันพึมพำ น่ารำคาญเสียจริง

ตอนนี้เย่นเฉินยอมจ่าบกับตนเองคนละครึ่ง แถมยังจ่ายไปครั้งเดียวเลย1แสน นี่มันไม่ใช่เอาเงินมาให้ตนเองฟรีๆ หรอกหรือนี่?

ตนเองก็จ่าย1แสน แต่ว่าสามารถเบิกเป็นบิล2แสนได้ ตอนกลับไปก็จะพูดกับเถ้าแก่ว่า อาหารมื้อนี้ได้เลี้ยงให้กับแขกคนสำคัญ อาจจะคุยงานกันได้ราคา10ล้าน พอถึงตอนนั้นเถ้าแก่ก็คงให้ตนเองเบิกค่าใช้จ่ายง่ายๆ เลย

ตอนนี้เขาคิดดีแล้วว่า เอาชีวิตไว้สำคัญที่สุด！

หลอกให้ไอ้สองคนที่อยากจะมาหาเงินกับตนเองก่อน จากนั้นพอกลับบริษัทไป ก็ไปเบิกค่าอาหารมา2แสน แล้วแก้ปัญหาของหม่าจงเหลียงก่อน

ส่วนเถ้าแก่จะมาคิดบัญชีย้อนหลังหรือไม่นั้น ก็ยังไม่ต้องคิดกันตอนนี้

เพราะถึงอย่างไรสำหรับตนเองแล้ว หม่าจงเหลียงเป็นตัวอันตรายสำหรับตนเองมากที่สุด

จากนั้น เขาก็รีบหยิบโทรศัพท์ออกมา แล้วพูดกับเย่เฉินว่า “ได้ ในเมื่อนายใจเด็ดแบบนี้ งั้นผมก็จ่าย1แสนเหมือนกัน！”

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน