ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 886

โดยเฉพาะเจี่ยงหมิง ใบหน้าถึงกับงงไปเลย

เกิดอะไรขึ้น？2 ล้านเข้าบัญชีจริงๆเหรอ？

เย่เฉินเป็นผู้ชายจนที่แต่งงานเข้าบ้านฝ่ายหญิงเพื่อเกาะผู้หญิงกินไม่ใช่เหรอ เขาจะมีเงินมากมายขนาดนี้ได้ยังไงกัน？！

คนอื่นๆต่างก็ตระหนักถึงว่าก่อนหน้านี้ตัวเองดูถูกเย่เฉินแล้ว คิดไม่ถึงจริงๆ แม้ว่าเย่เฉินจะเป็นลูกเขยที่แต่งงานเข้าบ้านฝ่ายหญิง แต่จู่ๆก็มีความสามารถที่ยิ่งใหญ่ขนาดนี้

ไม่เพียงแค่บริจาคเงิน 1ล้านจนทำให้คนตกใจแล้ว เพื่อนของเขา ได้ยินว่าเขาบริจาคเงิน 1ล้าน แต่ถึงจะไร้ญาติผูกมิตรกับสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าก็ยอมที่จะบริจาคเงินให้ 1 ล้าน นี้เป็นเพื่อนแบบไหนกันแน่？สุดยอดขนาดนี้？

ในเวลานี้ เย่เฉินลุกขึ้นยืน มองไปยังเจี่ยงหมิงที่มีสีหน้าที่ตกใจและสับสนวุ่นวาย พูดว่า : “เจี่ยงหมิง เหมือนว่าโทรศัพท์ของคนอื่นๆจะบันทึกวิดีโอไว้นะ ตอนนี้เงิน 1ล้านของฉันเข้าบัญชีแล้ว งั้นเงิน 1 ล้านของนายล่ะ เมื่อไหร่จะเข้าบัญชี？”

ในเวลานี้เจี่ยงหมิงมึนงงแล้วจริงๆ อย่าว่าแต่ให้เขาบริจาคเงิน 1 ล้านเลย ตอนนี้แม้แต่ 1แสนก็ยังไม่แน่เลยว่าเขาจะหามาได้

ที่ยิ่งสำคัญไปกว่านั้นก็คือ เขายังมีปัญหาใหญ่ที่รอเขาไปสะสางอยู่ ถ้าหากไม่สามารถสะสางปัญหาใหญ่ได้ เขาคงจะถูกสับเป็นหมื่นท่อนแน่

คิดมาถึงตรงนี้ เจี่ยงหมิงก็เข้าใจดี ไม่ว่าจะยังไงตัวเองก็ไม่มีทางชนะ อีกอย่างวันนี้ตัวเองก็เสียหน้าไปแล้ว คิดอยากจะกู้คืนกลับมาก็กู้คืนมาไม่ได้แล้ว

ดังนั้นเขาจึงไม่คำนึกถึงอะไรแล้ว ทุ่มสุดตัว พูดกับเย่เฉินว่า : “เย่เฉิน ในเมื่อนายมีเงินมากมายขนาดนี้ สู้เอาออกมา ให้ฉันช่วยนำไปลงทุนให้ไม่ดีกว่าเหรอ ฉันรับรองว่าในหนึ่งสัปดาห์นายจะได้เป็นสองเท่า！ ”

เย่เฉินยิ้มพร้อมพูดว่า : “ทำไมเหรอ？10ล้าน ไม่บริจาคแล้วเหรอ？”

เจี่ยงหมิงพูดอย่างเก้ๆกังๆว่า : “นายพูดตลกแล้ว แม้ว่าฉันจะมีชีวิตที่ดี แต่ก็ไม่ได้มีเงินมากมายขนาดนั้นวันนี้เป็นเพราะฉันมีตาหามีแววไม่ ขอให้นายได้โปรดให้อภัย อย่าได้ถือสาคนที่มีความรู้ต้อยต่ำอย่างฉันเลย ”

คนอื่นๆต่างก็เอ่ยปากพูดเยาะเย้ยว่า : “เจี่ยงหมิง นี่นายก็ทำกันเกินไปแล้ว เย่เฉินก็บริจาคเงิน 1ล้านออกมาแล้ว แม้แต่เพื่อนของเย่เฉินก็บริจาคอีก 1ล้านแล้ว นายก็น่าจะรักษาคำพูดของนายหน่อยนะ？แม้ว่านายจะไม่มีเงินถึง 10 ล้าน แม้ว่าจะบริจาค 1ล้าน ก็พอถูๆไถๆไปได้！”

สีหน้าจองเจี่ยงหมิงดูแย่อย่างมาก แต่เรื่องก็มาถึงตอนนี้แล้ว แม้ว่าเขาจะโดนตีจนใบหน้าแดงก่ำ ก็ไม่กล้าจะเสแสร้งอีกแล้ว