ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 892

นอกจากหลี่เสี่ยวเฟิน ป้าหลี่แล้ว จ้าวเห้าเป็นคนแรกที่ เพราะว่าตัวเองบริจาคเงินให้แก่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้า ถึงมาชนเหล้ากับตัวเอง

พวกคนอื่นๆเหล่านั้น ที่พวกเขาชนแก้วกับตัวเอง ไม่ใช่เพราะว่าตัวเองบริจาคเงินให้สถานเลี้ยงเด็กกำพร้า แต่เป็นเพราะว่าพวกเขาค้นพบว่าตัวเองเหมือนว่าจะเป็นคนรวยคนหนึ่ง

นี้เป็นจุดเริ่มต้นของทั้งสองแบบที่แตกต่างกันโดยสิ้นเชิง เข้ามาชนแก้วเหล้าให้กับสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า มีความห่วงใยต่อสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าจริงๆ ชนแก้วเพื่อเข้าหาตัวเอง ล้วนแต่หวังที่จะสามารถไต่ระดับความสัมพันธ์กับตัวเองได้

ถึงอย่างไรสำหรับพวกเพื่อนๆเหล่านี้แล้ว คนที่สามารถนำเงิน 1 ล้านบริจาคให้แก่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าได้ตามอำเภอใจ จะต้องไม่ธรรมดาแน่นอน มันได้เกินความรู้ความเข้าใจของพวกเขามากแล้ว

เย่เฉินดื่มเหล้ากับจ้าวเห้าหนึ่งแก้ว จ้าวเห้าพูดออกมาด้วยความจริงใจว่า : “เย่เฉิน เห็นนายสามารถมีทุกอย่างเช่นทุกวันนี้ได้ ฉันล่ะดีใจกับนายอย่างมากจริงๆ！ตอนนั้นฉันยังรู้สึกว่า นายไม่เหมือนกับพวกเราทุกคน ก็ไม่รู้ว่าทำไม ฉันรู้สึกว่านายในตอนนั้นถึงสุดยอดมาก คิดว่านายต้องมีอนาคตที่สดใสแน่นอน ！คิดไม่ถึงว่านายยังจะใจกว้างอย่างนี้อีก！”

เย่เฉินยิ้มอย่างนิ่งๆ พูดว่า： “ตอนนั้นที่เราสองคนนอนที่ไซต์ก่อสร้าง ในทุกๆวันสามารถกินข้าวอิ่มท้องได้ก็มีความสุขมากแล้ว ทุกเดือนที่เงินเดือนออก เราสองคนก็สามารถสุรุ่ยสุร่ายได้นิดหน่อย ซื้อเครื่องเคียงสองอย่าง ซื้อเบียร์สักสามสี่ขวด ดื่มด่ำกันที่ไซต์งานก่อสร้าง สำหรับฉันก็พอใจมากแล้ว”

เพียงครู่หนึ่ง เย่เฉินก็พูดอีกว่า : “เป็นเพราะว่ามีประสบการณ์ช่วงเวลานั้น ตอนนี้ฉันจึงไม่มีความต้องการทางวัตถุนิยมมากเกินไป กินให้ดี สวมใส่เสื้อผ้าที่ดีๆ ใช้ของใช้ดีๆ มีที่อยู่ที่ดีหน่อย จริงๆแล้วสำหรับฉัน ไม่ได้มีความหมายอะไรจริงๆ ”

จ้าวเห้าพยักหน้าอย่างจริงจัง พูดว่า : “เพื่อน สิ่งเหล่านี้ที่นายพูดฉันเข้าใจ ตอนนั้นเราสองคนทำงานเหมือนกัน แต่เงินที่ฉันได้มาก็เก็บออมไว้ทั้งหมด หวังว่าจะสามารถกลายมาเป็นเงินทุนที่ใช้เป็นจุดเปลี่ยนของชีวิต แต่เงินที่นายได้มา ล้วนแต่บริจาคให้แก่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้า ในตอนนั้นฉันก็รู้สึกว่า ทั้งชีวิตนี้ของฉันคงสู้นายไม่ได้ เพราะว่าทัศนคติของนายมันยิ่งใหญ่กว่าฉันมาก ！”

พูดจบ จ้าวเห้าก็ถอนหายใจเบาๆ หัวเราะให้กับตัวเองพร้อมพูดว่า : “ความจริงก็พิสูจน์ให้เห็นแล้ว ฉันไม่ได้มีอนาคตที่สดใสอะไร”

เย่เฉินพูดอย่างจริงจังว่า : “เพื่อน ไม่ว่ายังไงก็อย่าดูถูกตัวเองจนเกินไป ขอแค่นายสามารถทำได้ เราไม่ละอายต่อฟ้าดิน ไม่ละอายต่อมโนธรรม ไม่ละอายต่อตัวเอง แม้ว่าทรัพย์สินเงินทองจะไม่ได้มีมากมาย นายก็เป็นคนที่มีความสุขคนหนึ่ง ”

พูดแล้ว เขาก็พูดอีกว่า : “นายดูบนโลกใบนี้สิ มีคนรวยเท่าไหร่ที่พึ่งการกระทำความชั่วจนทำให้ครอบครัวเกิดร่ำรวยขึ้น มีคนจนกว่าเท่าไหร่ ที่พยายามหาทุกวิถีทางเพื่อพยายามแย่งชิง ขโมย หลอกลวง เอารัดเอาเปรียบจากคนอื่น คนที่ไม่ได้ทำผิดมโนธรรมน่ะ มีน้อยมาก！”

เซียวชูหรันฟังเย่เฉินพูดอย่างเงียบๆ จู่ๆก็รู้สึกว่าภาพของสามีคนนี้ที่อยู่ในตอนนี้ ภายในใจของตัวเอง เปลี่ยนเป็นเจิดจ้าเปล่งประกายขึ้นมา