ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 902

เย่เฉินเอ่ยอย่างจนปัญญา “เราสองคนจะไม่มีลูกได้ยังไงล่ะ? พวกเราต่างเป็นคนปกติ ไม่ได้เป็นหมันตั้งครรภ์ไม่ได้สักหน่อย แก่แล้วไม่มีลูกจะถูกคนอื่นหัวเราะเยาะเอานะ หากคิดกันไปว่าคุณไม่มีความสามารถในการให้กำเนิดลูก จะไม่เหยียดหยามดูหมิ่นคุณหรอกหรือ?”

เซียวชูหรันเบะปาก “งั้นถ้าคนอื่นถาม ฉันก็จะบอกคนอื่นไปว่า คุณไม่มีน้ำยา แค่นี้ก็จบแล้วไม่ใช่เหรอ?”

เอาเถอะ เซียวชูหรันพูดอีกว่า “อีกอย่าง คุณต้องรู้ไว้นะว่าตัวคุณในตอนนี้เพิ่งเลื่อนขึ้นมาขั้นสอง จะมีลูกต้องเป็นขั้นไหนคุณรู้ไหม?”

เย่เฉินเอ่ยขึ้นมาทันที “ผมว่าขั้นสามแน่นอน!”

เซียวชูหรันหัวเราะเหอะๆ “คุณฝันหวานไปแล้ว!”

พูดไปแล้ว เซียวชูหรันก็หยิบผ้าห่มของเขาขึ้นมาจากบนพื้น โยนลงบนตัวเขา กล่าวขึ้นว่า “ผ้าห่มคนละผืนกันนะ ไม่อนุญาตให้คุณล้ำเขต! มือ เท้า ตัว ผม ตรงไหนก็ห้ามล้ำเขต ถ้าล้ำมาจะลดขั้น!”

เย่เฉินได้แต่เอ่ยอย่างจนปัญญา “ได้ๆๆ ผมเข้าใจแล้ว ผมจะไม่ข้ามเขตแน่นอน แค่นี้ก็พอสินะ?”

เซียวชูหรันยิ้มอย่างเหนียมอาย บอกไปว่า “แค่นี้ก็พอแล้ว”

พอพูดจบ เธอก็เปิดผ้าห่มของตัวเอง หันหลังให้เย่เฉิน นอนลงบนเตียง

ทันทีที่เซียวชูหลัยขึ้นเตียงก็มุดเข้าผ้าห่มเลย ห่อตัวเองไว้อย่างหนาแน่น หน้าแดงเหมือนจะคั้นเอาโลหิตได้ มองเย่เฉินแวบหนึ่ง แล้วคลุมโปงอย่างหนาแน่น

ในตอนนี้ เย่เฉินอยากจะโอบกอดเธอ แล้วจูบเธอสักทีมากๆ

แต่ว่า ในเมื่อให้เกียรติกันเหมือนทหารมานานขนาดนี้แล้ว แล้วตอนนี้ตนจะทำตัวหื่นกระหาย ทำไม่ดีกับเธอได้ยังไงกัน?

ไม่ว่าจะพูดอย่างไร ตนก็ได้เลื่อนขั้นแล้ว สามารถนอนร่วมเตียงกับเธอได้แล้ว นี่คือความก้าวหน้าครั้งยิ่งใหญ่ ถ้าวันหน้าตนทำตัวดีๆ การเลื่อนขั้นขึ้นไปอีกก็อยู่แค่เอื้อมแล้ว

บางทีในการเลื่อนขั้นครั้งต่อไป ทั้งสองคนอาจได้นอนร่วมผ้าห่มผืนเดียวกันก็ได้

เมื่อนึกถึงจุดนี้ หัวใจเขาก็เบิกบานขึ้นมากในทันใด

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน