ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 904
เซียวชูหรันพูดต่อไปว่า “ถ้างั้นรบกวนคุณลูกค้าก่อนที่จะวางสาย หลังจากได้ยินเสียงดังปิ๊บ โปรดช่วยประเมินการบริการของฉันด้วยค่ะ กดหนึ่ง คือพอใจอย่างยิ่ง กดสอง คือพอใจ กดสาม คือไม่พอใจ”
เย่เฉินตอบอย่างหดหู่ “หนึ่ง! พอใจอย่างยิ่ง!”
เซียวชูหรันถึงได้กล่าวอย่างพอใจ “ขอบคุณสำหรับการประเมินของคุณ การออนไลน์ในวันนี้สิ้นสุดลงตรงนี้แล้ว พบกันใหม่ครั้งหน้า”
....
ในคืนนี้ เย่เฉินนอนหลับไม่สนิทเป็นอย่างมาก
ถึงจะบอกว่าตนได้เลื่อนระดับเพียงขั้นเดียว แต่นับตั้งแต่ตนแต่งงานกับเซียวชูหรันมาจนถึงปัจจุบัน นี่เป็นครั้งแรกที่ตนได้ร่วมเตียงกับเธอ
แน่นอน ถึงแม้ร่วมเตียงก็คือร่วมเตียง แต่ไม่มีโอกาสได้ร่วมเรียงเคียงหมอน ทั้งสองคนต่างใช้หมอนของตัวเอง ต่างคนต่างนอนผ้าห่มใครผ้าห่มมัน
เย่เฉินก็ไม่กล้าข้ามเส้นแบ่งเขตจริงๆ ถ้าหากโดนลดขั้นลงไป นั่นไม่ใช่ถึงอยากร้องไห้ก็ไม่มีน้ำตาแล้วหรอกหรือ?
อันที่จริงเซียวชูหรันก็นอนไม่หลับอยู่นานมากเหมือนกัน ในใจเอก็รู้สึกประหม่าอย่างยิ่งเช่นกัน
ถึงแม้ตนกับเย่เฉินจะต่างคนต่างนอนในผ้าห่มใครผ้าห่มมัน แถมไม่มีได้กับแตะเนื้อสัมผัสตัวใดๆ ด้วย แต่หัวใจเธอก็ยังคงเต้นแรงอย่างยิ่ง
อืม ยังไงซะนับตั้งแต่ตัวเธอแยกห้องนอนกับพ่อแม่ตอนเด็กๆ เป็นต้นมา นี่เป็นครั้งแรกที่นอนร่วมเตียงกับผู้ชายคนหนึ่ง
ถ้าในใจไม่ประหม่าเลยก็แปลกแล้ว
เมื่อเป็นเช่นนี้ ทั้งสองคนจึงต้องโอบอุ้มอาการนอนไม่หลับเอาไว้เนิ่นนานนัก ถึงจะทยอยหลับใหลไป
รุ่งเช้า เย่เฉินลืมตาตื่น เซียวชูหรันที่อยู่ข้างกายหายไปแล้ว
หลี่เสี่ยวเฟินรีบเล่าออกมา “เมื่อเช้านี้คุณป้าที่รับหน้าที่เลี้ยงเด็กทารกในกะกลางวันมาเปลี่ยนกะกับคุณป้ากะกลางคืน พบว่าคุณป้ากะกลางคืนหลับไม่ได้สติเลย เด็กทั้งสิบคนที่อยู่ในห้องเดียวกันหายไปหมดเลย จนถึงตอนนี้คุณป้ากะกลางคืนก็ยังไม่ฟื้นเลย คุณหมอบอกว่าโดนคนวางยาสลบที่มีฤทธิ์แรงมาก!”
เย่เฉินโมโหสุดขีด เอ่ยเสียงเหี้ยม “ไอ้คนไหนกันที่ลงมือใจกล้าเกินไปแล้ว แม้แต่เด็กๆ ของสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าก็ยังกล้าขโมยอีกหรือ?!”
หลี่เสี่ยวเฟินร้องไห้ “เมื่อก่อนก็เคยเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น เพียงแต่เมื่อก่อนถูกพวกเราพบเข้าทันเวลา ตอนนี้พวกค้ามนุษย์ออกอาละวาดเป็นพิเศษ พวกเขาไม่เพียงแต่กล้ามาขโมยเด็กที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าเท่านั้น ยังกล้าไปขโมยที่โรงพยาบาล ไปขโมยในบ้านคนด้วย ถึงขึ้นที่เด็กๆ ที่เดินอยู่บนถนนก็ชิงคนลักพาตัวไปโต้งๆ เลย!”
พูดจบแล้ว หลี่เสี่ยวเฟินก็เอ่ยต่ออีก “ประเด็นหลักคือธุรกิจนี้ทำให้พวกเขามีกำไรมหาศาล สุ่มตัวเด็กมาสักคนก็ขายได้ราวแสนหยวนแล้ว หากว่าเป็นเด็กที่หน้าตาดีหน่อย บรรดาคนรวยที่มีลูกไม่ได้ ถึงขั้นที่ยอมจ่ายเงินในราคาสูงเพื่อซื้อตัวเลยด้วย...”
เย่เฉินถามอย่างร้อนใจ “แล้วตอนนี้สถานการณ์เป็นยังไงบ้าง? แจ้งความหรือยัง?”
หลี่เสี่ยวเฟินรีบตอบ “ป้าหลี่กับผู้อำนวยการไปแจ้งความนานแล้ว ตอนนี้สืบสวนคดีอยู่ แต่เจ้าหน้าที่บอกว่า สันนิษฐานว่าคุณป้ากะกลางคืนน่าจะโดนวางยาสลบประมาณช่วงตีสาม พูดอีกอย่างคือ นับตั้งแต่พวกเขาขโมยเด็กก็ผ่านไปสี่ชั่วโมงแล้ว ในสี่ชั่วโมงนี้มีความเป็นไปได้ที่พวกเขาจะออกจากจินหลิงไปแล้ว ถึงขั้นที่ออกจากมณฑลไปแล้วด้วย!”
___________
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
สมน้ำหน้าไอฉางควน เหมาะกับหม่าหลันดี ขี้โม้เหมือนกัน ว่าคนที่มีความสามารถว่ากระจอกเหมือนกัน หลงตัวเองเหมือนกัน พูดมาได้ไงมึงกับหานเหมยชิงเป้นคู่ฟ้าประทาน 5555 สมล่ะที่คบกังหม่าหลันได้...
ทั้งที่เป็นผู้ชาย แรงเยอะกว่า ตัวใหญ่ก็ว่า แต่กลัวกับอีหม่าหลันพูดขู่แค่นี้เนี่ยน่ะ ไม่น่าเกิดเป็นผู้ชายเลยมึงไอเชียวฉางควน กูคิดว่าเป็นตุ๊ด ปากบอกรอเหมยชิงมานาน อยากจะพัฒนาความสัมพันธ์ อยากจะมีเพศสัมพันธ์อยากจะอยู่กับเหมยชิง อยากแต่งงานกะเหมยชิงอีกครั้ง ทั้งที่เหมยชิงยอมกลับมาหาเพื่อมึง แต่มึงกลับไม่กล้าทำไรกะอีหม่าหลันสักอย่าฃ แค่หม่าหลันพูดขู่ว่าจะไปหาเรื่องเหมยชิง แทนที่จะให้เหมยชิงจ้างบอดีการ์ดมา อีหม่าก้ทำไรไม่ได้ล่ะ หรือไอฉางควนปกป้อง สู้กันจริงๆหม่าหลันก้สู้คงไม่ได้หรอก ทำมึงกลับกลัวหัวหด ชาตินี้ก้คงไม่ได้อยุ่กับคนรักหรอก ฝันไปเถอะมึง กระจอก...
ไม่ใช่ว่าข้อมูลของเย่เฉิน ตอนตั้งแต่9ขวบจนถึงปัจุบัน ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่ลบไปแล้วไม่ใช่หรอหรือเก้บซ่อนไว้ ถ้า้ป้นอย่างงี้ แสดงว่าองกรพั้วชิงก้สามารถหาได้เช่นกันดิ ถ้างั้น ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่มันลบออกข้อมูลตอนเด้กของพระเอกออกไปหรอกหรอ -.-"...
พูดมาได้ไงไม่ได้หวังเกินตัว แต่อยากมีลูกกะเย่เฉิน ถึงกับขนาดที่ว่าจะแอบมีความสัมพันกับพระเอกตอนหลับ แบบนี้ไม่ได้เรียกหวังเกินตัวเลยงั้นอ่าดิ 555 ผมชอบอ่านเรื่องโรงแมนติกน่ะ เพราะมันพอดี แต่เรื่องนี้อ่านแล้วไม่ฟินอ่ะ เรื่องความรักชายหญิง เพราะมันลุกหนักเกินไปจน จนไม่มีให้ลุ้นอาะ...
ไม่เข้าใจจริง ว่าทำไมต้องให้พระเอกชดเชย หรือชดใช้ความรักให้หญิงสาวพวกนี้ ถ้าเป้นกุ้ซิวอี้พอยอมรับได้เพราะ เป้นคู่หมั่นพระเอก แต่พวกที่เข้ามาหาพระเอก พระเอกก้แค่ช่วยไปเท่านั้น ให้จะได้สะดวกต่อการทำงานร่วมกัน ไม่ได้ช่วยเพราะรัก แต่พวกหล่อนกับบอกให้ชดใช้ ทั้งที่ที่พวกหล่อนมารักพระเอกแท้ๆ แต่กลับจะให้พระเอกชดใช้เนี่ยน่ะ...
เฮเลน่า แม่งก่น่ารังเกียจเกิ้น...
เฮเลน่ามึงก้ฝันกลางวันเกิ้น ถามหน่อยสู้ไรกับนานาโกะหรือกู้ซิวอิ้วอีกได้บ้าง เรื่องนี้ผู้หญิงแม่งก้มโนเก่งเกิน คิดว่าจะได้ใช้ชีวิตร่วมกับพระเอก 555...
แล้วตู้ไหชิง ไม่ใช่ผู้หญิงที่ไอซูเต้าขอแต่งงานหรอ ไม่รู้คนเขียน หรือคนแปลที่แปลมั่ว ซูเต้า ไม่เคยขอใครแต่งงาน แล้วไห่ชิงนั้นไม่ได้เรียกว่าขอแต่งงานหรอกหรอ 555...
พระเอกมันเป้นห่วงความรุ้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น ไม่อยากให้เศร้าใจมากขนาดนี้น ทำไมไม่แต่งงานกับนานาโกะไปเลยล่ะ ขัดใจ ถ้าเป้นครอบครัวอื่นอยากยกความดีความชอบให้ลูกสาวอีกฝ่ายก้ไมาแปลก แต่ครอบครัวนานาโกะยังไงต่อให้ไม่ยกความดีความชอบให้นานาโกะ พ่อนานาโกะก้รักนานาโกะมากอยุ่ล่ะ แคร์ความรู้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น แต่งงานไปนานาโกะไปเลย ได้จบๆ 555...
บางที อ.ก้เขียนลำเอียงเกินไป วานพั่วจวิ้นทำงานแค่ตายจนกว่าจะได้ยามา แต่ซูรั่วรี่ไม่ได้ทำไรเลย มาถึงก้ได้ยาล่ะ 555...