ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 905

ในเวลานี้ หัวใจของเย่เฉินสุมไปด้วยเพลิงโทสะ

เขาคาดไม่ถึงเลยจริงๆ ไม่นึกเลยว่าจะมีโจรที่ใจกล้าขนาดนี้ด้วย พุ่งเป้ามาที่เด็กของสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า

เมื่อนึกไปว่าเด็กเหล่านี้ อาจมีความเป็นไปได้ที่จะถูกขายให้พวกขอทานไร้ยางอาย ถึงขั้นที่ถูกพวกเขาทำให้กลายเป็นคนพิการ เย่เฉินก็อยากจะสับพวกค้ามนุษย์เป็นหมื่นๆ ชิ้นใจแทบขาดแล้ว

ด้วยเหตุนี้ เขาจึงบอกหลี่เสี่ยวเฟินไปทันที “เสี่ยวเฟิน ตอนนี้เธออยู่ไหน? อยู่ที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าหรือเปล่า?”

“ใช่!” หลี่เสี่ยวเฟินตอบ “ฉันเพิ่งกลับมาจากสถานีตำรวจ พวกป้าหลี่ยังอยู่ที่นั่น”

“ได้” เย่เฉินรีบพูด “เธอรอฉันอยู่ที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้านะ ฉันจะไปเดี๋ยวนี้แหละ!”

พอพูดจบ เขาก็กดวางสาย ไม่สนใจจะทักทายภรรยา รีบก้าวออกประตูไป

เมื่อลงมาที่ชั้นหนึ่ง หม่าหลันในชุดนอนสีแดงเข้มก็เอ่ยเร่งอย่างไม่มีความอดทน “เย่เฉิน รีบไปทำกับข้าวสิ แม่เฒ่าใกล้จะหิวตายอยู่แล้ว”

เย่เฉินขมวดคิ้ว เอ่ยอย่างรังเกียจ “อยากกินก็ไปทำเองสิ”

หม่าหลันขบฟันร้องด่า “อาฮ่า! ตอนนี้แกเก่งแล้วนี่ มีความสามารถแล้วงั้นสิ?”

เย่เฉินพยักหน้า เอ่ยว่า “ถ้าคุณสามารถสร้างคฤหาสน์เดี่ยวแบบนี้ได้ ผมก็จะถือว่าคุณมีความสามารถเหมือนกัน!”

ทันทีที่หม่าหลันได้ยินประโยคนี้ สีหน้าก็แปรเปลี่ยนทันที “เย่เฉิน คำพูดนี้ของแกหมายความว่ายังไง? แกคิดว่าคฤหาสน์ที่แกสร้างเจ๋งนักใช่ไหม? เริ่มสะบัดหน้าใส่ฉันแล้วงั้นสิ?”

เย่เฉินตอบเสียงเย็น “ใช่แล้ว เมื่อก่อนตอนผมอยู่บ้านคุณ คุณมีท่าทีต่อผมแบบไหนล่ะ? ผมหวังว่าตอนนี้คุณจะรู้จักทบทวนตัวเองบ้างนะ มีความเป็นไปได้ที่พอผ่านไปสักระยะหนึ่ง ผมก็จะทำกับคุณเหมือนที่คุณทำกับผมเมื่อก่อน”

“แก...” ความหยิ่งผยองของหม่าหลันเลือนหายไปเกือบหมดภายในชั่วพริบตา เธอเพิ่งจะตระหนักได้อย่างจริงจังว่า เย่เฉินต่างไปจากในอดีตแล้ว

ตอนนี้ตนไม่มีอะไรที่จะนำมาบีบเขาได้เลย เมื่อก่อนมักจะพูดอยู่ตลอดว่าเขากินข้าวบ้านตน พักอยู่บ้านตน แต่ตอนนี้ทุกอย่างเหมือนจะกลับกันไปหมดแล้ว