ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 920

เมื่อหลิ่วจ้าวเฉินได้ยินคำนั้น เขาก็รู้ได้ทันทีว่าอีกฝ่ายได้สืบค้นข้อมูลเบื้องลึกของเขามาแล้วอย่างละเอียด

เขาจึงคุกเข่าก้มศีรษะติดพื้นด้วยความหวาดกลัว “พี่ใหญ่ นี่มันเรื่องเข้าใจผิดนะครับพี่ใหญ่! เมื่อก่อนผมเคยไปล่วงเกินคนคนหนึ่ง เพราะงั้นคนนอกก็เลยเอาชื่อของผมไปพูดให้เสียหาย ผมไม่เคยทำเรื่องการค้าเด็กมาก่อนเลยนะครับ นั่นมันเป็นข่าวลือๆเสียจากคนอื่นนะครับ!”

เย่เฉินยิ้มและถามเขาว่า “คุณคิดว่าผมเหมือนคนโง่เหรอ?”

หลิ่วจ้าวเฉินก้มหัวไม่หยุด ตอนนี้หน้าผากของเขาเต็มไปด้วยเลือด เขาพูดร้องขอว่า “พี่ใหญ่ ครั้งนี้จะโทษผมไม่ได้จริงๆนะครับ ครั้งนี้เป็นความคิดของคนที่ชื่อเจี่ยงหมิงนั่น เป็นเขาที่บอกกับผมว่าเขาประสบอุบัติเหตุ ขาดเงินอยู่หลายแสน และก็เป็นเขาที่บอกผมว่ามีเด็กอยู่ในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าจำนวนมาก แม้แต่แผนการขโมยเด็กนี่ทั้งหมดก็ล้วนเป็นแผนการของเขา!”

เย่เฉินกล่าวอย่างเย็นชาว่า “วางใจเถอะ บัญชีของพวกคุณแต่ละคนน่ะ ผมจะคิดมันยังละเอียดทีละน้อยล่ะ”

พูดอยู่ เย่เฉินก็ถามขึ้นอีกว่า “ผมถามคุณหน่อย เด็กเซตนี้พวกคุณตั้งใจจะขายให้ใคร?”

หลิ่วจ้าวเฉินในเวลานี้จะกล้าปิดบังได้ยังไง เขารีบพูดขึ้นว่า “พี่ใหญ่ เด็กเซตนี้ตั้งใจจะขายให้สำนักขอทานซูหางครับ!”

เย่เฉินถามอีกว่า “คนติดต่อของนายคือใคร?”

หลิ่วจ้าวเฉินโพล่งออกมาว่า “เป็นผู้อาวุโสคนหนึ่งของสำนักขอทานครับ!”

เย่เฉินขมวดคิ้ว “สำนักขอทานมีผู้อาวุโสด้วยเหรอ?”

หลิ่วเจ้าเฉินพยักหน้ารัวๆ แล้วกล่าวอย่างหวาดกลัวว่า “สำนักขอทานนี่ ก็คือการเลียนแบบอย่างสมบูรณ์มาจากสำนักขอทานในยุทธจักร เพราะพวกเขาทั้งหมดแกล้งทำเป็นขอทานเพื่อหลอกเอาเงินไปทุกที่ เพราะงั้นก็เลยใช้ชื่อสำนักขอทาน

เจ้าสำนักที่ใหญ่ที่สุดของสำนักขอทาน ก็คือเจ้าสำนักของพวกเขา รองมาจากเจ้าสำนักยังมีรองเจ้าสำนักอีกสองคน ผู้อาวุโสทั้งเก้า เจ้าหอทั้งสิบ และผู้ใต้บังคับบัญชาอีกนับหมื่นกระจายอยู่ทั่วทั้งมณฑล...”