ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 959

จ้าวโจ๋วเยว่นอนอยู่กับพื้น เห็นคนขับแท็กซี่ที่มีสีหน้าดุร้ายเหมือนปีศาจ จ้าวโจ๋วเยว่ตอนนี้ไม่มีสีหน้าที่อวดเก่งและข่มขู่เหมือนตอนเรียกรถ

เขามองไปที่คนขับแท็กซี่และข้อร้องด้วยความโศกเศร้าว่า: “พี่ครับ ผมพึ่งหมดตัวมา ผมไม่เหลืออะไรแล้ว แถมยังติดหนี้ก้อนโตด้วย และยังถูกซ้อมจนเป็นสภาพอย่างที่เห็น ผมไม่มีเงินจ่ายค่ารถจริงๆ ผมข้อร้องนะครับปล่อยผมไปเถอะครับ!”

คนขับแท็กซี่พูดด้วยความโกรธว่า: “คุณติดหนี้ก้อนใหญ่หรือ กูก็ติดหนี้ก้อนใหญ่เหมือนกัน ถ้ากูมีเงินกูจะมาขับแท็กซี่ทำไม? มึงคิดว่าสี่สิบหน้าหยวนนี้หากันง่ายหรือ? สี่สิบหน้าหยวนนี้กูต้องใช้กินข้าวสองวันนะ!รีบเอาเงินออกมาจ่ายซะ!”

จ้าวโจ๋วเยว่ปล่อยโฮร้องไห้หนักออกมา: “พี่ครับ ผมไม่มีเงินจริงๆ ที่สำคัญบนตัวผมก็ไม่มีสิ่งของมีค่าอะไรเลย ผมข้อร้องนะ พี่สงสารผมเถอะครับ!”

คนขับแท็กซี่ตะโกนอย่างเยือกเย็นออกมา: “คุณอย่าใช้วิธีกับผม ไม่งั้นผมจะโทรแจ้งตำรวจนะ!”

จ้าวโจ๋วเยว่ได้ยินประโยคนี้แล้ว รีบดิ้นและคลานขึ้นมา แล้วไปคุกเข่าโน้มศีรษะต่อหน้าเขาและพูดว่า: “พี่ครับ ผมไม่มีเงินจริงๆ ถึงคุณจะฆ่าผม ผมก็ไม่มีเงินจ่าย ผมข้อร้องนะ ผมข้อน้องเถอะ ผมคุกเข่าโน้มศีรษะให้คุณได้มั้ย? คุณก็ถือว่าผมเป็นลูกคนหนึ่งของคุณ ปีใหม่มาคุกเข่าโน้มศีรษะคารวะคุณ คุณก็ควรให้อั่งเปาผมไม่ใช่หรือ?”

คนขับแท็กซี่ไม่เคยพบคนที่หน้าไม่อายแบบนี้มาก่อน เขาโกรธจนตัวสั่น: “คุณ......คุณคนนี้ทำไมหน้าด้านได้ถึงขนาดนี้? คุณไม่มีพ่อแม่หรือ? ถ้าพ่อแม่คุณรู้ว่าคุณคุกเข่าโน้มศีรษะให้คนอื่นเพื่อเงินสี่สิบห้าหยวนและเพื่อเป็นลูกของคนอื่น พ่อแม่จะมีความรู้สึกอย่างไร?”

จ้าวโจ๋วเยว่เกือบจะร้องไห้ออกมา: “พี่ครับ ความจริงแล้วผมเป็นเด็กกำพร้า ผมไม่มีพ่อและแม่ตั้งแต่เด็กแล้วครับ ผมเติบโตที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าจินหลิง ผมทำงานมาหลายปี มีเงินเก็บแสนสองหมื่น แต่ผมถูกเพื่อนที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าหลอกเงินไป ไอ้สัตย์นั้นไม่เพียงหลอกเงินผมไปแสนสองหมื่น และยังหลอกให้ผมกู้เงินดอกเบี้ยโหดจากแอพต่างเป็นเงินห้าแสนอีกด้วย ตอนนี้ผมเดินมาถึงจุดจบของชีวิตแล้ว......”

คนขับแท็กซี่ดูแล้วเหมือนเขาไม่ได้โกหก ในใจรู้สึกตะลึงไม่น้อย: “เขาตั้งใจทำงานเก็บเงินได้ขนาดนี้แล้ว ทำไมถึงมีคนที่โชคร้ายแบบนี้ด้วย?”

นึกถึงตอนนี้ เขาเลยไม่กล้าที่จะบังคับให้เขาจ่ายค่ารถเลย