ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 976

ทำไมตระกูลใหญ่ คนรุ่นหลังไม่ดีเท่าคนรุ่นก่อน

อันที่จริงนี่มันเกี่ยวกับสภาพแวดล้อมในการดำรงชีวิตอยู่มาก

คนรุ่นก่อนเกิดมาอย่างประมาท ทุกมื้อใช้ชีวิตสร้างออกมา เงินทุกสตางค์ล้วนมาจากโชคชะตา เพราะฉะนั้น ในยุคนั้นไม่มีใครเป็นคนธรรมดาที่สามารถทำธุรกิจของครอบครัวได้ รุ่นต่อรุ่นก็ว่าได้ ว่าพวกเขาทั้งหมดเป็นคนเก่ง

แต่เมื่อพวกเขาสร้างที่ดินผืนหนึ่ง ลูกชายของพวกเขาเกิดมา เขาได้ใช้ชีวิตด้วยอาหารและเครื่องนุ่งห่มที่พอเพียง มีอาหารและเครื่องนุ่งห่มที่เพียงพอ พวกเขาไม่ต้องทำงานหนักและไม่ต้องต่อสู้ชีวิต ดังนั้นธรรมชาติของความโหดจึงอ่อนแอลงโดยธรรมชาติ

พอหลานชายเกิด ก็เกิดมาพร้อมกุญแจทองคำแล้ว อย่าว่าจะปล่อยให้พวกเขาออกไปต่อสู้กันอย่างดุเดือด สำหรับลูกหลานคนรวยที่เกิดมาพร้อมกับกุญแจทองคำนี้ ให้เขาเข้านอนและตื่นเช้าทุกวัน ไม่สามารถตระหนักถึงความหวังที่ฟุ่มเฟือย จิตวิญญาณการต่อสู้แบบไหนที่สามารถคาดหวังได้ในตัวพวกเขา จะมีเลือดหมาป่าอะไร

ผู้ที่เกิดในป่า และเสี่ยงชีวิตเพื่อเหยื่อ และเติบโตเป็นหมาป่าตัวจริง

เกิดในสวนสัตว์ มีหมาป่าที่กินเนื้อทุกวันเมื่อคุณลืมตา ในแง่ของเลือด มันอาจจะไม่ดีเท่าสุนัขป่าข้างถนน

อู๋ตงไห่รู้ด้วยว่าความสามารถของเขาแย่กว่าพ่อตนมาก และเขารู้ว่าลูกชายของเขาแย่กว่าเขามาก ดังนั้นในสถานการณ์เช่นนี้ เขาจึงรู้สึกโดดเดี่ยวอย่างไม่เคยปรากฏมาก่อน

ความเหงาแบบนี้ทำให้ฉันรู้สึกโดดเดี่ยวและหมดหนทาง รู้สึกว่าไม่มีใครในโลกนี้สามารถช่วยคนได้ และพ่อเพียงคนเดียวที่ช่วยตนได้ ก็ป่วยเป็นโรคหลอดเลือดสมองและโคม่าด้วย

เมื่อเขากำลังนึกเสียดาย อู๋ตงเฟิง น้องชายของเขาเดินเข้ามาและโพล่งออกมา:"พี่ชาย พี่ขอให้ฉันไปที่เมืองจินหลิงเพื่อพาไอ้กลุ่มยาจกนั้น ฉันพามันกลับมาแล้ว"

อู๋ตงไห่พยักหน้าและถามว่า:"ตอนนี้คนพวกนั้นอยู่ที่ไหน?"

อู๋ตงเฟิงพูดว่า:"คนอยู่ในห้องนั่งเล่น"

อู๋ตงไห่พูดว่า:"ได้พี่จะไปพบพวกเขาก่อน นายไปเรียกเฉียนหงเย่นมา"

"ครับพี่ชาย"อู๋ตงเฟิงพยักหน้าอย่างเร่งรีบและเดินไปหาเฉียนหงเย่น

อู๋ตงไห่จุดซิการ์ และในขณะที่สูบมัน เขาก็เดินออกจากห้องทำงานและเดินไปที่ห้องนั่งเล่น