สมุดปกขาวของเราสองคน

อ่าน สมุดปกขาวของเราสองคน โดย ใบพลู ประเภท: นวนิยายจีน. อ่านนวนิยายออนไลน์ฉบับเต็มได้ฟรีที่นี่

“บ้าชิป!” อยู่ๆ เขาก็สบถขึ้นมาเสียงดังจนเธอตกใจ “เกิดอะไรขึ้นคะ?” หญิงสาวถามด้วยความสงสัย “ฉันลืมป้องกัน” ชายหนุ่มบอกเสียงเครียด ทั้งที่ในรถก็มีสิ่งนั้นติดอยู่เสมอ แต่ทำไมพอมาถึงเขาจึงลืมหยิบมันติดมือมาเสียได้ เขาไม่ได้ป้องกัน วารันดร์มองหน้าเขาด้วยความงุนงง มันหมายความว่าอะไรกันแน่ สติที่ยังมาไม่เต็มร้อยทำให้เธอคิดอะไรได้ค่อนข้างช้า โอ้..ไม่นะ! “จะไปไหน?” ชายหนุ่มรั้งแขนเรียวเอาไว้เมื่ออยู่ๆ เธอก็ลุกพรวดพราดไป “โอ๊ยย...” ร่างบางถึงกับสูดปากเมื่อความเจ็บแปลบวิ่งเข้ามาแทรกตรงใจกลางร่างอย่างไม่ทันตั้งตัว “ฮึ! เป็นไงล่ะ” ชายหนุ่มถาม มุมปากหยักหนายกขึ้นเล็กน้อยกับท่าทางของเธอ “เจ็บสิ แสบด้วย” บอกเขาแล้วก็ทิ้งตัวลงนอนเหมือนเดิม “มันก็แหงอยู่แล้ว” เสียงหัวเราะเบาๆ ทำให้หญิงสาวหันมามอง ใบหน้าเนียนที่อยู่ห่างเพียงเล็กน้อยย่นจมูกใส่เขาอย่างขัดใจแล้วยกผ้าห่มขึ้นมาปิดหน้าอกเอาไว้แล้วนอนนิ่ง ชายหนุ่มมองเธอด้วยความแปลกใจ นี่เธอหลุดรอดมาได้ยังไงจนป่านนี้ที่ไม่เคยมีอะไรกับใครมาก่อน ร่างหนาผ่อนตัวลงพิงหัวเตียง ใบหน้าเนียนกับจมูกเล็กที่เป็นสันนั้นดูเข้ากันกับคิ้วเรียวบางที่ถูกจัดแต่งเอาไว้อย่างสวยงาม ดวงตากลมโตยามที่มองเขาดูเรียกร้องอย่างบอกไม่ถูก สายตาคมเลื่อนลงมาต่ำจนถึงริมฝีปากบางที่มันปล่อยเสียงครางออกมาอย่างน่าฟัง แถมข้างในยังฉ่ำหวานซ่านลิ้นจนเขาไม่อยากจะถอนริมฝีปากออกมาเลย “เธอจะไปไหน?” ชายหนุ่มถามเมื่อหญิงสาวลืมตาขึ้นมาอีกครั้งหลัง “ซื้อยา” เธอตอบเสียงห้วน “ยา?” “ก็คุณไม่ได้ป้องกัน ฉันก็ต้องป้องกันตัวเองสิ” วารันดร์บอกเมื่อเขาทำหน้าไม่เข้าใจ “เดินไหวรึไง” ชายหนุ่มถามตามที่เขาเห็นจนได้สายตาค้อนๆ กลับมาแทน “ยังมีเวลาอีกตั้งหลายชั่วโมง ทำอย่างอื่นฆ่าเวลาก่อนดีกว่า” ชายหนุ่มบอกเมื่อเห็นเธอไม่พูด “คุณมีอะไรจะทำก็ไปทำสิ ฉันจะได้พักผ่อน” หญิงสาวบอกเพราะเข้าใจว่าเขาจะกลับ “ไปทำไม ทำที่นี่ก็ได้” มือหนายกมาดึงผ้าห่มที่คุมกายบางออกทันที “ว้าย! ทำบ้าอะไรของคุณ เอาคืนมานะ” มือบางข้างหนึ่งยกมาปิดหน้าอก ส่วนอีกข้างก็ยกไปปิดส่วนล่างแทน “ไม่อยากรู้แล้วหรอว่ามันเป็นยังไงอีก” ชายหนุ่มถามเสียงพร่าเมื่อร่างเปลือยเปล่าปรากฏต่อหน้า “ฉันรู้แล้ว พอแล้ว” วารันดร์ตอบเสียงรัว “มันมีแค่นี้ที่ไหนกัน” “หมายความว่ายังไง” หญิงสาวถามด้วยความสงสัย “ของอย่างนี้บอกไม่ได้หรอก ต้องทำเอง” “ฉันไม่อยากรู้แล้ว คุณกลับไปได้แล้ว” คนถูกไล่นิ่งเฉยราวกับไม่ได้ยิน “ไม่เป็นไร ฉันสอนให้ฟรีๆ ก็ได้” “อุ๊ย! ปล่อยนะ คุณจะทำอะไร อ๊ะ…” ร่างบางที่ดิ้นไปมาหยุดนิ่งเมื่อเจอเข้ากับสิ่งใหม่